داستان جام جهانی (16)؛ از قایم کردن جام در جعبه کفش تا میزبانی برزیل، جام جهانی پس از 12 سال بازگشت

طرفداری- فیفا که جام جهانی را در سال های 42 و 46 لغو کرده بود، حالا در نظر داشت که دوباره این جام را برگزار کند و در سال 1949،  این خبر را اعلام کرد. به دلیل بحران سیاسی و خرابی های حاصل از جنگ در اروپا، این نهاد قصد داشت که جام در آمریکای جنوبی برگزار شد.

دو کشوری که در سال 42 هم برای میزبانی جام، کاندید شده بودند، یعنی آلمان و برزیل، خواهان برگزاری این جام بودند.با توجه به بودن تنها یک کشور واجد شرایط، برزیل، ممکن بود حتی این جام لغو شود ولی بعد از ابراز علاقه برزیلی ها در سال 1946، فیفا رسما این کشور را میزبان جام جهانی بعدی خواند.

یکی از مهم ترین دلایل این تصمیم هم رشد فوتبال در برزیل و همینطور کارناوال ها و جشن های معروف این کشور بود که این جام را جذاب تر می کرد. همینطور آن ها اسم جام را هم جام جولز ریمه گذاشتند تا 25امین سالگرد ریاست این مرد فرانسوی بر مسند فیفا را گرامی داشته باشند.

پس از آن، تلاش برای ساخت ورزشگاهی در خور فینال مسابقات شروع شد و در قسمتی از شهر ریو دوژانیرو، ورزشگاه ماراکانا، که اسم آن برگرفته از رودخانه ای در آن مکان بود، با گنجایش 200 هزار نفر، شروع به احداث گشت. تاکنون، این ورزشگاه هنوز هم بزرگترین ورزشگاه فوتبال دنیاست.

ماراکانا که در آن، هواداران از زمین فاصله زیادی داشتند، به سرعت به عنوان هشتمین شگفتی جهان  معروف شد چرا که بسیار بزرگ و باشکوه بود. مثل ورزشگاه سنتاریو در مونته ویدیو در بیست سال قبل، ماراکانا هم قبل از شروع جام جهانی، تکمیل نشد. این ورزشگاه که حاوی بلندپروازی های زیادی بود، خیلی زود از برنامه عقب افتاد و علیرغم این که بازی بین ریو و سائو پائولو، در ژوئن 1950، بازی افتتاحیه آن بود، در آن زمان خرابی و گرد و خاک زیادی قابل مشاهده بود.

https://ts2.tarafdari.com/users/user38503/2018/03/31/50_2_0.jpg" style="width: 964px; height: 567px;" />

ماراکانا به خوبی، علاقه فوتبال برزیل برای درخشش و تولد دوباره را بازتاب می کرد. فوتبالی که ده ها بعد، به عنوان علاقه شماره 1 برزیلی ها مطرح شد. میزبانی و قهرمانی احتمالی برزیل، این کشور را به هدف خود برای رسیدن به مقام های بالا در این ورزش، سوق می داد. جالب است که با توجه به این که ماراکانا تا سال 1965، کاملا تکمیل نشد، اما فینال جام جهانی را به خوبی میزبان بود.

برزیلی ها، با توجه به مخارج و تعداد نفرات ممکن برای میزبانی، خواستار تغییر فرمت جام از تک حذفی، به 4 گروه 4 تیمی شدند که در آن، صدرنشین هر گروه به گروهی نهایی می رفت و برنده آن گروه، قهرمان جام جهانی لقب می گرفت. فیفا در ابتدا در مقابل این نظریه مقاومت کرد اما با تهدید عدم برگزاری جام توسط برزیل، آن ها تحت فشار قرار گرفتند.

در این فرمت، هر تیم حداقل 2 بازی انجام می داد که مخصوصا برای تیم های اروپایی که مسافت زیادی را می پیمودند، روش بسیار بهتری بود. این روش اما بسیار بحث برانگیز بود و اتفاقات زیادی در پی داشت. پس از قبول این فرمت توسط فیفا، دلانی که یکی از مشاوران ریمه بود، از کار خود کناره گیری کرد.

ایتالیایی ها که مدافع عنوان قهرمانی بودند، تیمی بسیار سخت برای شکست دادن بودند اما یک تراژدی در سال 1949، ورق را برگرداند. هواپیمای تیم تورینو در آن سال، در نزدیکی شهر تورین سقوط کرد تا در مجموع 29 نفر که 18 نفر آنان بازیکن بودند، کشته شوند. از ان 18 نفر، 12 نفر از بازیکنان همیشگی لیست ایتالیا بودند.

تورینو که تیمی مقتدر در دهه 40 در لیگ ایتالیا بود، رکورد های زیادی را به ثبت رسانده بود که یکی از آن ها، 5 قهرمانی پیاپی لیگ بین سال های 1943 تا 1949 بود. همینطور رکورد عجیب 93 برد خانگی پیاپی از ژانویه 43 تا آپریل 49 هم برای این تیم ثبت شده بود.

این فقدان برای فوتبال ایتالیا، که فقدانی بازیکنان بزرگی گون والنتینو ماتزولا و مالریو باجیگالوپو بود، بسیار سنگین بود. چرا که ترکیب ایتالیا تقریبا برای یک دهه، تقریبا همان ترکیب تیم تورینو بود و این اتفاق، می توانست سلطه ایتالیا را بر فوتبال، از بین ببرد. همینطور از طرفی با توجه به جنگ، ساختن یک تیم جدید بسیار سخت و دشوار بود. ایتالیا در نهایت، تیمی خوب را روانه جام جهانی 1950 کرد اما تصمیم گرفت که تیم خود را با قایق روانه برزیل کند.

فیفا در آن زمان، 73 عضو داشت اما فقط 31 تیم توانستند به مرحله مقدماتی بروند. ژاپن و آلمان از حضور محروم بودند و شوروی، مجارستان و چکسلواکی نیز، تصمیم به عدم حضور گرفتند. در سال 1946، با یک بازی بین بریتانیا و تیمی متشکل از بهترین های سایر کشور ها به نام تیم سایر دنیا، 4 کشور بریتانیایی هم به فیفا بازگشتند.

فیفا تصمیم گرفت که یک مسابقه بین الملی را به عنوان بازی مقدماتی جام جهانی اعلام کند و دو تیم برتر هر گروه، به جام جهانی صعود کنند. انگلیس گروه دوم را با پیروزی برابر اسکاتلند، برد ولی اسکاتلندی ها از دومی راضی نبودند و تصمیم به عدم شرکت در جام جهانی گرفتند. این بحران، در مورد فیلیپین و اندونزی هم بود که هرگونه سفر به برزیل را منتفی دانسته و در مسابقات شرکت نکردند. در عین حال، آرژانتین هم به دلیل مشکل با برزیل، از حضور در جام جهانی، سر باز زد. به این ترتیب دو تیم دیگر گروه، یعنی شیلی و بولیوی، به جام جهانی رفتند.

اکوادور و پرو نیز، از حضور سر باز زدند تا اروگوئه وپاراگوئه به صورت اتوماتیک، راهی جام جهانی شوند و اتریش هم با بهانه کم تجربه بودن تیم، جام را از دست داد. عدم حضور بلژیک، ترکیه را به طور مستقیم راهی جام جهانی کرد که خود این تیم هم از این جام کناره گیری کرد.

حالا، جمع کردن 16 تیم برای برگزاری جام جهانی، کاری سخت و پیچیده شده بود. فیفا، قصد داشت جای خالی ترکیه و اسکاتلند را با دعوت از پرتغال و فرانسه، دو تیم حذف شده در بازی های مقدماتی، پر کند که پرتغال این دعوت را رد کرده اما فرانسه آن را پذیرفت.

سوئد، ایرلند را با نتیجه 3 بر 1 برد و راهی جام جهانی شد. دیداری که روی یکی از گل ها، بازیکنان ایرلند با شنیدن صدای سوت یکی از هواداران، از تعقیب توپ دست برداشتند! آمریکا هم پس از یک برد و یک تساوی برابر کوبا، و دو باخت سنگین 6 بر 0 و 6 بر 2 برابر مکزیک، به همراه مکزیکی ها از گروه نهم به جام جهانی رفت.

https://ts2.tarafdari.com/users/user38503/2018/03/31/50.jpg" style="width: 2048px; height: 1381px;" />