داستان جام جهانی (12)؛ شروع داستان 1938، از نابودی وون در تیم تا مرگ عجیب سیندلار

طرفداری-  سومین جام جهانی، با 40 رای از 54 عضو فیفا، به فرانسه اهدا شد. فرانسوی ها امید داشتند که بتوانند جامی را به دست بیاورند که به نام یک فرد فرانسوی بود. آرژانتین نیز که برنده کوپا آمریکا 1937 بود، دیگر گزینه میزبانی جام جهانی بود اما فیفا که مصائب برگزاری جام جهانی اروگوئه را در ذهن داشت، میزبانی را به فرانسه داد.

بخش بزرگی از این 54 عضو فیفا، در اروپا بودند پس این منطقی بود که میزبانی به کشوری اروپایی داده شود. همینطور این انتخاب فیفا، برای ادای دینی به ریمت بود که یک دهه قبل، نقش بزرگی را در شروع این جام، داشت. این انتخاب، آرژانتین را ناراحت کرد تا این تیم به همراه اروگوئه، جام را تحریم کنند.

ایتالیا به عنوان قهرمان قبلی، مستقیما به جام صعود کرد و در سال 1936 هم المپیک را برد و با ترکیبی جدید شده، به جام جهانی رفت. تیم پوتزو، قوی تر از سال 34 بود و اطراف بازیکنان بزرگی مثل مه آتزا و فراری ساخته شده بود.

این بار، در این تیم مدافعانی مثل آلفردو فونی و پیترو راوا، در کنار گلزنان فوق العاده شان، سیلویو پیولا و جینو کولایسی بودند. پیولا که به جای مه آتزا، به عنوان بهترین مهاجم آن سال های ایتالیا مطرح شده بود، در سال 1913 به دنیا آمده بود. او کارش را در باشگاه پرو ورچلی، یکی از قدرت های ایتالیا در آن سال ها، آغازکرد.

او در سال 1935، در 21 سالگی اولین بازی ملی اش را انجام داد و در آن دیدار، هر دو گل تیمش برابر اتریش را به ثمر رساند. او در هشت سال در لاتزیو حضور داشت و سپس در یوونتوس، تورینو و نوارا هم به بازی پرداخت.

به دلیل اشغال نازی ها، اتریش دیگر نتوانست در جام جهانی حاضر باشد و هیتلر که اقدامات موسولینی در جام جهانی قبلی را تحسین می کرد، حالا تلاش می کرد که چندین بازیکن سابق وون در تیم، یعنی تیم ملی اتریش را به عنوان بازیکن آلمان، راهی جام جهانی کند. اما برخی همانند سیندلار، از این کار، سر باز زدند.

جام جهانی 34، به طور کلی آغاز پایان وون در تیم بود. 24 ژانویه 1937، مایسل برای آخرین بار روی نیمکت اتریش نشست و تیمش برای او خداحافظی با شکوهی پدید آورد. به هر حال پس از آن روز و برد فرانسه در پاریس، دخالت های نازی ها وون در تیم را نابود کرده و تمام امید های آن ها برای حضور در جام جهانی 38 را گرفت.

البته قبل از همه این اتفاقات، اتریش با آلمان دیداری برگزار کرد و دو بر صفر پیروز شد که سیندلار معروف، یکی از گل های اتریش را زد. سپس، آلمان ها اذعان داشتند که برای جام جهانی تیمی قوی تر را روانه میدان خواهند کرد که سیندلار یکی از آن ها خواهد بود. او از سن و مصدومیتش برای بیرون رفتن از این تیم استفاده کرد اما فشارهای سیاسی وارد بر وی، این مسئله را برای وی به یک بحران روحی مبدل کرد.

علاوه بر اتریش، زندگی وی هم نابود شد. او سر انجام در روز 23 ژانویه 1939، تنها چند روز پیش از تولد 35 سالگی اش، به دلیل مسمومیت گاز مونوکسید کربن، از دنیا رفت.  در کنار او، فاحشه ای ایتالیایی روی تخت بود که تنها چند روز قبل با وی آشنا شده بود. او هم هیچوقت از حالت کما در نیامد و مرگ سیندلار همیشه یک راز باقی خواهد ماند. مرگی که بعد از تحقیقات دو روزه نازی ها، اتفاقی خوانده شد.

باخت اتریش، برای انگلیس هم برد بود. فدراسیون های بریتانیایی که هنوز عضوی از فیفا نبودند، برای شرکت در جام جهانی دعوت شدند. هر 4 تیم، دعوت را رد کردند اما اتفاقات پیرامون اتریش، باعث شد که فیفا دوباره انگلیسی ها را دعوت کند که آن ها باز هم این پیشنهاد را رد کردند و دلیل آن را نداشتن زمان مناسب برای آماده سازی اعلام کردند.

رییسان فیفا فکر می کردند که اضافه کردن انگلیس، کیفیت جام را اضافه خواهد کرد. بالاخره آن ها ورزش را اختراع کرده بودند و در یک بازی جذاب که به جنگ هایبوری معروف شد، در سال 1934 ایتالیا را 3 بر 2 شکست دادند. دیداری که انگلیس به نظر تیم برتر آن میدان بود.

از طرفی، اسپانیا که 4 سال قبل تیم قدرتمندی داشت، درگیر جنگ داخلی بود و در مسابقات شرکت نکرد. مکزیک هم کنار کشیده و توسط کوبا جایگزین شد. با کنار کشیدن آرژانتین و اروگوئه، برزیل تنها نماینده آمریکای جنوبی بود و آسیا هم یک نماینده، یعنی هند شرقی هلند (اندونزی کنونی)، را داشت. ژاپن هم به دلیل جنگ با چین، از ارسال تیم سر باز زد.

 فیفا تصمیم گرفت که هند شرقی هلند را با آمریکا برای مرحله مقدماتی رو در روی هم قرار دهد اما تیم آمریکایی این تصمیم را رد کرد تا کشور آسیایی بدون یک بازی مقدماتی، به جام جهانی صعود کند. جام جهانی بعدی که از 4 تا 19 ژوئن بود، باز هم با فرمتی حذفی برگزار شد. این فرمت بسیار بی رحمانه بود و تیم ها را بعد از 4 سال تمرین و تلاش، پس از تنها یک بازی به خانه می فرستاد.

بازی ها در 9 شهر، تولوز، پاریس، رمس، استراسبورگ، آنتیبلس، له هاور، لیل، بوردو و مارسی برگزار می شد و فرانسه هم به طور اتوماتیک وارد مسابقات شده بود. فیفا همچنین یکی دو قانون جدید را هم اضافه کرده بود که یکی از آن ها، افزایش لیست تیم ها به 22 نفر بود و دیگری این بود که در صورت تساوی در فینال، دو تیم با هم قهرمان بودند.

تیم های سید اول، فرانسه، ایتالیا، آلمان، چکسلواکی، مجارستان، کوبا و برزیل بودند و دوباره تلاش می شد که آن ها خیلی زود به هم برخورد نکنند. ایتالیایی ها باز هم مدعی اصلی جام بودند اما این بار، فشار موسولینی در کنار آن ها نبود. با این حال، موسولینی باز هم به وسیله تلگرام، حضور خود در کنار تیم را نشان می داد. قبل از بازی با نروژ، او یک مسیج کوتاه اما واضح فرستاده بود:

ببرید یا بمیرید