کیا بامنن ؟ (+18 D: )

چند درصد مثه من فکر میکنن؟ من فکر میکنم باید یه سری فاکتور هارو رعایت کرد تا نه اینکه زندگیت بشه تماما عشق و حال ولی بشه زندگی دوست داشتنی. اولیش هم دوست داشتن یه نفره در حدی که حرفش از همه عالم برات مهم تر باشه. واقعا مهم تر. که اگه بگه «مرد با شیکم جذاب تره»، تو با نگاه ترحم ب کریس نیگا کنی. (اگه خندیدی معلومه چنین موقعیتی رو تا حالا حتی ندیدی . چ برسه تجربه کرده باشی) یا اگه بگه «هر وقت با دوستان از زندگی مشترکمون حرف میزنم متوجه میشم تو بزرگترین ثروتی هستی که با بزرگترین جواهر دنیا هم نمیتونم نبودنت رو جبران کنم»، هرچقدر هم که تو جامعه عقب مانده فرهنگی در مواجهه با بانوان ، تحقیر بشه و توهین بشنوه، باز حس با ارزش بودن در وجودش فوران کنه. دومیش قناعته. من بین رفقام جوونای زیادی میبینم که با قناعت استارت کارو میزنن. شاید از امثال من هم وضعشون بدتر بوده ولی الان خیلی از من جلوترن. تقریبا تو همه زمینه ها. من دیدم اگه این دوتا نکته رو کسی بتونه باهم داشته باشه، واقعا خوش ب حالش میشه. دعا کنید ایشالا خودم یه خواستگار خوب پیدا کنم ، زن زندگی باشه و مومن، بعدش باهم ضعفامونو برطرف میکنیم D: ببخشید که یه بحث مثبت 18 گذاشتم. سعی میکنم حرفام برا همه رفقا ارزش خوندن داشته باشن. :) این مثبت 18 بودنشم چون معمولا ملت بعد از 18 میرن سراغ ازدواج ، نوشتم وگرنه خودم هنوز تو حال و هوای 15~16 سالگی ب سر میبرم. مخصوصا وقتی میام طرفداری D: البته علت اصلی این پست، حس نارضایتی ب همراه نا امیدی اکثریت قریب به اتفاق رفقا تو طرفداری بود ک دیدم. :( ضمنا منم یکی هستم مثه شما. از کانادا هم پست نمیذارم. الان اینجا واقعا 3:28 شب هست D: