قرارداد ترکمانچای با آدیداس

یکی از وکلای حقوقی سابق فدراسیون فوتبال در گفت‌وگویی از توافق بد فدراسیون فوتبال با شرکت آدیداس برای تهیه لباس‌های تیم‌ملی در جام‌جهانی گفته و ادعا کرده فدراسیون فوتبال با نماینده بخش خاورمیانه این شرکت توافق کرده تا پیراهن آدیداس را با تخفیف 70درصدی نسبت به آن چیزی که در نمایندگی‌های آدیداس فروخته می‌شود، در اختیار تیم‌ملی ایران قرار دهند؛یعنی از در اختیار گذاشتن لباس رایگان یا دادن پول برای پوشیدن لباس‌های این برند خبری نیست. با احتساب این‌که هر بازیکن تیم‌ملی ایران برای سه‌مسابقه در جام‌جهانی به 11دست لباس اصلی نیاز دارد،هزینه‌ای 72هزار یورویی برای تهیه لباس‌های تمام بازیکنان روی دست فوتبال ایران خواهد ماند که بعد از تخفیف 70درصدی،فدراسیون فوتبال باید حدود 21هزار یورو به آدیداس پرداخت کند؛یعنی تیم‌ملی ایران از محل قرارداد اسپانسری با آدیداس نه‌تنها پولی به دست نمی‌آورد که 110میلیون تومان هم باید به شرکت آلمانی پرداخت کند و در عوض لباس‌های کلیماکول آدیداس قول داده‌اند که بو نگیرند و ردی از عرق و خیسی رویشان نماند. جواب فدراسیون فوتبال در جواب این ابهامات، عذر بدتر از گناه بود.دوستان مهدی تاج در توجیه قراردادی که بسته‌اند،الجزایر و بوسنی و ولز را مثال زده‌اند که به همین شکل‌ قرارداد بسته‌اند. بدون این‌که به این موضوع اشاره کنند که الجزایر و بوسنی و ولز هیچ‌کدام به جام‌جهانی راه پیدا نکرده‌اند و طبیعی است که آدیداس زیربار قرارداد اسپانسری با آنها نرود؛اما کره‌جنوبی به عنوان یک آسیایی راه یافته به جام‌جهانی سالی 6میلیون دلار از نایک پول می‌گیرد، یا سوئیسی‌ها به ازای هر سال که لباس‌های پوما را بپوشند 2میلیون دلار درآمد خواهند داشت. مهدی تاج در حالی فوتبال ایران را از درآمدی 2میلیون یورویی در سال محروم کرده که سود فدراسیون را سهم 15درصدی تیم‌ملی از محل فروش پیراهن‌های تیم‌ملی در نمایندگی‌های آدیداس می‌داند.ظاهرا این شگرد تازه‌ مدیران فوتبال ماست که بیشتر از قراردادهای محکم و چفت‌وبست‌دار برای درآمدزایی،روی پول و جیب هواداران حساب کرده‌اند؛ پولی که گاهی به بهانه حضور در سامانه‌های هواداری از هواداران سرخابی گرفته می‌شود،و گاهی به بهانه سهم 15درصدی فروش پیراهن‌ تیم‌ملی از جیب هواداران تیم‌ملی در سراسر دنیا بیرون می‌کشند تا جبران قراردادهای ترکمانچایی باشد که می‌بندند.