بابی تمبلینگ: باید دوباره راه رفتن را یاد می گرفتم؛ لمپارد بعد از شکستن رکوردم به من زنگ زد
طرفداری- اسطوره آبی های لندنی بابی تمبلینگ از دوران سخت بیماری و رکوردشکنی لمپارد می گوید.
به گزارش دیلی میل، تمبلینگ پاچه سلوارش را بالا می دهد تا پایی را که روز از دکتر ها خواست قطع کنند را نشان دهد. یک زخم بزرگ که گویی تکل یک کوسه آن را به این شکل انداخته است. حتی برای فوتبالیستی که در عصر فوتبالیست های تبر به دست، چنین چیزی عادی نیست.
زننده 202 گل برای شیرهای لندن می گوید:
نمی توانستم راه بروم. باید دوباره به من راه رفتن را یاد می دادند. تعادلم عالی نیست و راه رفتنم گاهی غیرمعمولی است اما درد ندارم و در کل به خوبی همیشه ام.
تمبلینگ یکشنبه قبل 75 ساله شد؛ جشن بقا و مهر تائیدی بر شجاعت مردی که می ترسید تسط بیماری وحشتناکی که حتی پزشکان را هم مستاصل کرده بود از پا در بیاید:
هیچوقت چنین چیزی را تجربه نکرده ام، در ابتدا اندازه ناخن یک شصت هم نبود، پشت پای راستم، نزدیک پاشنه ام، و همینطور پیشروی کرد و پخش شد. نمی دانستند چیست و یا چطور باید درمانش کرد و برخی از درمان ها آن را بدتر کرد. یادم می آید پرسیدم که آیا با قطع کردن پایم از زیر زانو بهتر خواهد شد یا نه وقتی در هوای آزاد قرار می گرفت می خواستم جیغ بکشم، از پرستار ها می خواستم موقع بلند کردنش آهسته اینکار را انجام دهند.
تمبلینگ زخم مارتورل داشت، وضعیتی که ناشی از فشار خون ثابت به وجود می آید. برای دو سال بیماری پای راستش را می خورد و سیتسم ایمنی بدنش را تضعیف می کرد. هفته های طولانی را برای آزمایش ها و درمان های مختلف در بیمارستان ها گذارند.
https://ts2.tarafdari.com/users/user257089/tambling260916.jpg" style="height:450px; width:700px" />در آوریل 2013 و زمانی که لمپارد به به نزدیکی رکورد گلزنی او که از زمان انتقالش به کریستال پالاس در سال 1970 دست نخورده مانده بود، رسید در استمفورد بریج در انظار عمومی ظاهر شد. در بین دو نیمه بازی با سوانزی همراه برادر و همسرش روی صندلی چرخدار به زمین آمد. او از برای بازی های خانگی از شهرش کورک در ایرلند به لندن پرواز می کند و یک بنر 'Tambling 202' در جایگاه Shed آویزان است. گل مورد علاقه اش در 370 بازی برای چلسی بین سال های 59 تا 70 انجام داد اولین گلش است:
تنها 17 سالم بود. یخم را آب کرد. از بیرون محوطه زدم. ارنی گرگوری برای وست هم درون دروازه بود. هفته قبلش در هندون در تیم نوجوانان برابر 15 نفر بازی کرده بودم و هفته بعد هم دوباره برگشتم همانجا؛ اما مهم نبود، چون کارم را کرده بودم. شوتزن خوبی بودم، شوت قدرتمند پای چپ و دونده خوبی هم بودم. تیم خیلی خوبی بودیم. فکر نمی کنم نمی دانستم چقدر خوب بودیم. می ترسم که این حرف را بزنم چون ممکن است رویم برچسب بزنند اما به خودم می گفتم 'تمبلینگ-بزن-توش'!
وقتی چندی بعد لمپارد در بازی برابر استون ویلا رکورد او را شکست، تمبلینگ در یک بار در ایرلند مشغول تماشای بازی بود:
وقتی گل زد هوادارن چلسی روی هوا بودند اما میز ما ساکت بود. فکر می کنم برای اینکه من آنجا بودم و نمی خواستند خیلی خوشحالی کنند چون رکورد من را شکسته بود. او فوراً بعد از بازی به من زنگ زد. کار قشنگی بود.
انگار از شکستن آن شرمنده بود ولی رکورد ها برای شکسته شدن هستند. این رکورد برای مدتی طولانی باقی ماند و اسمم را در کتاب رکوردها ثبت کرد. اثری از خودم در تاریخ چلسی گذاشتم و این دوست داشتنی بود. فکر می کنم برای خیلی ها این تنها راهی بود که بدانند من وجود دارم. رکوردشکنی فرانک اتفاق مهمی بود و توجه عموم را 30-40 سال بعد از پایان کارم به نام من جلب کرد. وقتی برگشتم آنجا گفتند ببین، آن اسم یک بدن هم دارد.
متخصص تمبلینگ وقتی یک ژورنال پزشکی را ورق می زد به مقاله ای درباره مارتورِل برخورد و توانست راز بیماری او را کشف کند. پس از آن پیوند پوست متعدد و جلسات فیزیتراپی دردناک بسیاری وجود داشت اما او سلامت کامل خود را بازیافت و هفته گذشته پیش از بازی با لیورپول در Megastore چلسی برای هوادران کتاب امضا می کرد و کیک تولد می خورد.
