کافه تلگراف‌خانهٔ طرفداری؛ از قهوه فرانسوی و آلبر کامو تا قهرمانی لسترسیتی

اختصاصی طرفداری- پانزده دقیقه از وقت‌تان را می‌خواهد-فقط چند روز تا به انتها باقی مانده. چند روز برایِ آغازِ رقابت‌هایِ فوتبال. از سرگیریِ دوباره. در ایامِ تعطیلات، برخی کوله‌هایِ خود را بر دوش می‌نهند و راهیِ سفر می‌شوند. به دور و درازها و یا در همین حوالی‌ها. برخی نیز در خانه‌هایِ خود روالِ معمولیِ زندگی را ادامه می‌دهند. و برخی هم به سویِ کتاب‌هایی که در قفسه‌هایِ کتاب، پهلو به پهلو در انتظار مانده‌اند. در این میان،‌ هستند عده‌ای که به کافه‌ها هجوم می‌آورند. یا برایِ دیدنِ بازی‌هایِ خاطره‌انگیز و یا نقلِ پاورقی‌وارِ آن. " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.tarafdari.com/%D8%A8%D8%B1%DA%86%D8%B3%D8%A8%E2%80%8C%D9%87%D8%A7/%D8%AA%D9%84%DA%AF%D8%B1%D8%A7%D9%81%E2%80%8C%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%B7%D8%B1%D9%81%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C">کافهٔ تگلراف‌خانهٔ طرفداری نیز مثلِ همیشه پابرجاست. باید بگوییم اگر در " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.tarafdari.com/olympic">ریو ۲۰۱۶ قحطیِ قهوه شکل" target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://icoff.ee/fa/%DA%A9%D9%85%D8%A8%D9%88%D8%AF-%D9%82%D9%87%D9%88%D9%87-%D8%AF%D8%B1-%D8%AF%D9%87%DA%A9%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D9%84%D9%85%D9%BE%DB%8C%DA%A9-%D8%B1%DB%8C%D9%88-%D8%A8%D8%B1%D8%B2%DB%8C%D9%84/">شکل گرفته، امّا در کافهٔ طرفداری، همیشه، خِش‌خشِ خُرد شدنِ دانه‌هایِ قهوه به دستِ تیغ‌هایِ آسیاب به راه است. حال که می‌خواهیم از فوتبال و نویسندگانِ هوادارِ فوتبال، سخن بگوییم. این‌که روابطِ‌شان با فوتبال چگونه بوده. حال که تا آغازِ زندگی در میدانِ خط‌کشی‌شده وقت باقی‌ست. آن‌هم با نویسنده‌ای که کنون در مقابلم نشسته و سیگارش را به لب گرفته. وقتی که دودِ سیگارَش را به هوا پرتاب می‌کند. آنجا که خود را به زاویه‌ای کج کرده. فکر می‌کنی،‌ آیا همفری" target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D8%A7%D9%85%D9%81%D8%B1%DB%8C_%D8%A8%D9%88%DA%AF%D8%A7%D8%B1%D8%AA">همفری بوگارت است یا برادِر ناتنی‌اش. گرچه اختلافِ سنیِ‌شان بیش از سیزده سال قد می‌دهد.https://ts2.tarafdari.com/users/user241109/13946299891364776233.jpg" style="height:291px; width:550px" />راستَ‌ش را بخواهید آقایِ کامو" target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A2%D9%84%D8%A8%D8%B1_%DA%A9%D8%A7%D9%85%D9%88">کامو، من فکر می‌کردم فوتبال در نزدِ نویسندگان یک چیز بی‌خود و منفور است؟ و یا یک چیزِ پوچ. فکر می‌کردم شما فلسفی‌وار بگویید: فوتبال مثلِ یک مجازات است. مجازاتی برایِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%DB%8C%D8%B2%DB%8C%D9%81">سیزیف. آن که شما او را قهرمانِ پوچی نامیده‌اید. مجازاتی بی‌انتها و بی‌سرانجام. پوچ. امّا، شما، درونِ دروازهٔ  تیمِ راسینگِ دانشگاهِ الجزیره بوده‌اید و یک جام نیز تصاحب کرده‌اید؟ باورَش سخت است.

" target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.telegraph.co.uk/books/authors/writers-who-are-football-fans/">می‌گوید، قطعاً همهٔ آن‌چیزهایی که من در موردِ اخلاق و تعهداتِ انسانی می‌دانم، مدیون فوتبال هستم. او این‌گونه کلام را آغاز می‌کند. حال که سیگارَش را تا به انتها کشیده و دودَش را به کافهٔ‌ ما تقدیم نموده. حال که در انتظاریم باریستایِ تلگراف‌خانه، " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://icoff.ee/fa/%D9%81%D8%B1%D9%86%DA%86-%D9%BE%D8%B1%D8%B3/">فرنچ‌پرس را برایِ‌مان بیاورد. ادامه می‌دهد، نویسندگانِ بسیاری هستند که به فوتبال عشق می‌ورزند. " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D9%84%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D9%85%DB%8C%D8%B1_%D9%86%D8%A7%D8%A8%D8%A7%DA%A9%D9%88%D9%81">ولادیمیر ناباکوف-نویسندهٔ روس- در جایی گفته بود، دروازه‌بان‌ها چون عقاب‌هایِ تنها هستند. مردانی از رمز و راز. آخرین مدافع. من نیز در سال‌هایِ نوجوانی فوتبال بازی کرده‌ام آن‌هم به عنوان یک دروازه‌بان. آن‌ها می‌گویند من دلیرانه و پرشور بازی " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.camus-society.com/camus-football.html">می‌کردم. شاید. از سیزیف گفتید. سیزف نمادِ فردی‌ست که شورها و شیفتگی‌ها، رنج ها و عذاب‌ها، به صورتِ یکسان، موجبِ پوچی‌اش شده‌اند. فردی که تمامیِ همّ و تلاشِ خود را صرف می کند تا هیچ‌کاری را به پایان نرساند. و این همان بهائی‌ست که برایِ عشق‌ها و سوداهایِ این جهان باید پرداخت.https://ts2.tarafdari.com/users/user241109/sisyphus_painting_by_humblestudent.jpg" style="height:367px; width:450px" />وقتی نوشیدنیِ آدمی فرنچ‌پرس باشد دیگر نگران نیستید که کاپ را سر نکشیده به ذراتی که در ته برایِ زهر کردنِ خُلقِ‌تان در انتظارند، برسید. حال که لیوان را از قهوه لب‌ریز کرده‌ام. می‌پرسم، می‌گویند شما فوتبال را بر تئاتر ترجیح می‌دهید. این را در پاسخ به پرسشی در این زمینه داده‌اید. آقایِ کامو فکر کنید، نمایش‌نامهٔ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%AA%D9%84%D9%88">اُتلو یا " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D9%85%D9%84%D8%AA">هملت در حضورِ شکسپیر رویِ صحنهٔ تئاتر در حالِ نمایش است. واقعاً نمایش را برایِ دیدنِ فوتبالِ تیمِ محبوبِ‌تان ترک می‌کنید؟ می‌گویند همیشه در " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.stephenbayley.com/w/albert-camus-crash">کیفِ شما نسخه‌ای از نمایش‌نامهٔ اُتلو موجود است. فکرش را بکنید. هملت در بالایِ صحنه. درست رو به شما. و این نوشته «نمایش، دامی‌ست که من می‌توانم وجدانِ شاه را در آن گرفتار سازم». واقعاً این پرسش و پاسخ واقعی‌ست؟

یک‌بار دوستی از من پرسید، دیدنِ فوتبال و تئاتر، کدام یک را ترجیح می‌دهی. من هم قاطعانه گفتم فوتبال. امّا فکر نمی‌کنم دیوانگی‌ام این میزان باشد که نمایش‌نامه‌هایِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%DB%8C%D9%84%DB%8C%D8%A7%D9%85_%D8%B4%DA%A9%D8%B3%D9%BE%DB%8C%D8%B1">شکسپیر یا " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%B3%DA%A9%D8%A7%D8%B1_%D9%88%D8%A7%DB%8C%D9%84%D8%AF">اُسکار وایلْد را به کنار بگذارم. من عاشقِ نمایش‌هایِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://www.theguardian.com/books/2013/nov/23/albert-camus-outsider-catherine-camus">آن‌ها هستم. می‌دانید، انسان چندان علاقه‌ای به تأمل ندارد. در همه‌چیز تعجیل دارد. و به هیچ‌چیز جز «خویشتن» علاقه‌ای ندارد. نمایش و تئاتر را دوست دارد چون در نمایش، سرنوشت‌هایِ زیادی را می‌بیند و او بی آنکه از تلخیِ سرنوشت‌ها رنج ببرد، از رؤیاها و خیال‌پردازی‌هایِ آن بهره‌مند می‌شود. من این موضوع را در مقالهٔ «نمایش» در کتابِ اسطورهٔ سیزف نوشته‌ام. از وایلْد گفتم. می‌دانید وایلد نیز جمله‌ای در موردِ فوتبال و راگبی دارد. این که راگبی یک بازی برایِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://www.theguardian.com/books/booksblog/gallery/2014/jun/24/14-quotes-from-football-inspired-writers-fans-world-cup">بربرهاست که جنتلمن‌ها آن‌را بازی می‌کنند و فوتبال نیز بازی‌ای برایِ جنتلمن‌هاست که بربرها آن‌را بازی می‌کنند.https://ts2.tarafdari.com/users/user241109/17009.jpg" style="height:450px; width:450px" />آقایِ کامو دارم به مرگِ وایلْد فکر می‌کنم. شاید مرگِ او به حواشیِ زندگیِ شخصی‌اش مربوط نشود. این‌که با چه کسی زندگی کند یا نکند. یعنی می‌خواهم بگویم شاید، کارِ دوست‌دارانِ راگبی باشد! باید تحقیقی در موردِ هوادارانِ راگبی در ایرلند و احتمالاً سفرِشان به پاریس-محلِ مرگِ وایلْد- نیز انجام شود! نظراتِ شما آدم را به یادِ این نوشته‌تان می‌اندازد، «یک طرف زیبایی‌ست و، طرفِ دیگر، درهم‌شکستگان و پایمال‌شدگان. هر قدر هم این کار دشوار باشد من می‌خواهم به هر دو طرف وفادار بمانم». می‌دانید آقایِ کامو، در کشورِ من هر که بخواهد عکسی روشنفکرانه از خود به جایِ بگذارد. کتاب‌هایِ شما یکی از گزینه‌هایِ نخست است. ممنون آقایِ کامو. برایِ مقالهٔ افسانهٔ سیزیف. برایِ طاعون. برای کتابِ بیگانه. برایِ خَلقِ مورسو. برایِ آن‌که فارغ از شعار و پندهایِ کلسیایی‌وار و مذهبی به ما از زندگی گفتید. از این‌که، «خدایان، سیزیف را محکوم کرده بودند که تخته‌سنگی را بی‌وقفه تا قلّهٔ کوهی بغلتاند. به قلّه که می‌رسید، تخته‌سنگ با تمامیِ وزنِ خود دوباره به پایین می‌افتاد. خدایان با دلایلی موجه به این نتیجه رسیده بودند که هیچ کیفری بدتر از کارِ بیهوده و بی امید نیست».https://ts2.tarafdari.com/users/user241109/coffee-beans-grinder.jpg" style="height:400px; width:450px" />کافهٔ ما، حالْ خلوت گشته. نه آلبر کامویی‌ست و نه نویسنده‌ای دیگر. ساعت‌ها از رفتنِ او می‌گذرد. حال من هستم و میزِ چوبیِ قهوه‌ای رنگِ کافه. میزی که در آن دو فرنچ‌پرسِ یک لیتری از قهوه تهی گشته. قهوه‌ای که قطراتی از آن، خود را به رویِ میز رسانده‌اند. قطراتی که از لیوان‌ها و فنجان‌هایِ ما چکیده. آن زمان که از فوتبال می‌گفتیم و از کتاب. به یاد دارم، " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D8%B1%D8%AC_%D8%A7%D9%88%D8%B1%D9%88%D9%84">اریک آرتور بلِر یا همان " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D8%B1%D8%AC_%D8%A7%D9%88%D8%B1%D9%88%D9%84">جُرج اوروِل، جایی گفته بود، فوتبال یک جنگ است منهایِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.telegraph.co.uk/books/authors/writers-who-are-football-fans/writers-who-are-football-fans10/">تیراندازی‌. شاید در زمانِ اوروِل نیاکانِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.tarafdari.com/%D8%AE%D8%A8%D8%B1/505146/%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%86%D8%B3%D9%88%D8%A7-%D8%A7%D9%88%D8%B1%D9%84%D8%A7%D9%86%D8%AF-%D8%A8%D9%87-%D9%87%D9%88%D8%A7-%D9%BE%D8%B1%DB%8C%D8%AF%D8%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D8%AF-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE-%D8%B1%D9%82%D8%B5%DB%8C%D8%AF%D8%8C-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%BE%E2%80%8C%D9%81%D9%84%D8%A7%DB%8C%D8%B4-%D8%A7%D9%81%D8%B3%D8%B1%D8%AF%D9%87-%D8%B4%D8%AF">سپ بلاتر یا " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.tarafdari.com/%D8%AE%D8%A8%D8%B1/528374/%D8%AA%D9%84%DA%AF%D8%B1%D8%A7%D9%81%E2%80%8C%D8%AE%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%B7%D8%B1%D9%81%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%9B-%D8%B4%D9%87%D8%B1%DB%8C-%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86-%D8%AC%D9%88%DA%A9%D8%B1%D8%8C-%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86-%D8%B4%D9%88%D8%A7%D9%84%DB%8C%D9%87%D8%9B-%DA%A9%D9%88%D8%B1%DB%8C%D9%88%D9%BE%D9%88%D9%84%DB%8C%D8%B3%E2%80%8C%D9%87%D8%A7-%DA%86%D8%B1%D8%A7-%D8%AA%D9%85%D8%A7%D9%85%DB%8C-%D9%86%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D9%86%D8%AF">اِوان‌گِلوس ماریناکیس در دسترس نبوده‌اند. و شاید روش‌هایِ خود را کشف نکرده بودند. اوروِل می‌گوید برایِ نابودیِ جهان و جنگی همه‌گیر کافی‌ست فوتبال را به جانِ کشورها بیندازی. هندی‌ها را با بریتانیایی‌ها برایِ فوتبال فراخوانی. یا آلمان‌ها و چک‌ها. روس‌ها با لهستانی‌ها. و ایتالیایی‌ها را نیز با یوگوسلاوها. می‌گوید فوتیال چیزی برایِ انجام یک بازیِ دوستانه و جوان‌مردانه ندارد. در آن نفرت و حسادت موج می‌زند.https://ts2.tarafdari.com/users/user241109/untitled-1.jpg" style="height:294px; width:650px" />شاید آقایِ اورول زیادی در دنیایِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%82%D9%84%D8%B9%D9%87_%D8%AD%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%A7%D8%AA">قلعهٔ حیوانات یا " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%B1%DB%B9%DB%B8%DB%B4_(%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%86)">۱۹۸۴ باقی مانده. چرا که پاسخِ نیش‌ها و کنایه‌هایِ او به فوتبال را می‌توان در سخنانِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%88%D8%A7%D9%84%D8%AA%D8%B1_%D8%A7%D8%B3%DA%A9%D8%A7%D8%AA">والتر اسکات جُست. کسی که هفتاد سال پیش از تولدِ اورول چشم از دنیا فُرو بسته بود. او که می‌گفت، زندگی همان خودِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.telegraph.co.uk/books/authors/writers-who-are-football-fans/writers-who-are-football-fans3/">فوتبال است. شاید دنیا برخورد این تناقضات باشد. آنجا که بزرگی چون اورول از فوتبال نفرت دارد و در پیِ تفسیر تئوری‌هایِ جنگ در پسِ فوتبال و نژادپرستی‌ست. و کسی چون " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D9%86_%D9%85%DA%A9%E2%80%8C%DB%8C%D9%88%D9%88%D9%86">ایان مک‌یوون،" target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.tarafdari.com/%D9%88%DB%8C%D8%AF%DB%8C%D9%88/365018/%D9%88%DB%8C%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%9B-%D8%A8%D8%A7%D8%B2%DB%8C-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D8%B1-%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%B3%D9%84%D9%88%D9%86%D8%A7-3-1-%D9%85%D9%86%DA%86%D8%B3%D8%AA%D8%B1-%DB%8C%D9%88%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%AA%D8%AF-201011"> بازیِ فینالِ قهرمانانِ اروپاه میانِ بارسلونا و منچستر یونایتد را با عینک‌هایِ سه بعدی " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.telegraph.co.uk/books/authors/writers-who-are-football-fans/writers-who-are-football-fans8/">تماشا می‌کند. امّا در این میان، چه کسی طعمِ لذتِ وفاداری را بیش از " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AC%D9%88%D9%84%DB%8C%D8%A7%D9%86_%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%86%D8%B2">جولیان بارْنِز می‌چشد. او که با گلِ دقیقهٔ صد و بیستِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://en.wikipedia.org/wiki/Steve_Claridge">استیو کلاریج در سالِ ۱۹۹۶، کودکیِ خود را " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.telegraph.co.uk/books/authors/writers-who-are-football-fans/writers-who-are-football-fans7/">بی‌نظیر می‌داند. قهرمانِ او در آن سال‌ها چه کسی جز کلاریج بوده. چه کسی. سالی که در آن لسترسیتی در ومبلی توانست در دقایقِ آخر با گلِ استیو کلاریج بازی را دو بر یک به " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://en.wikipedia.org/wiki/1996_Football_League_First_Division_play-off_Final">پایان برساند. و دومین لیگ‌کاپِ خود را " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://en.wikipedia.org/wiki/1996%E2%80%9397_Football_League_Cup">تصاحب کند. حال که بارْنِزِ هفتاد ساله باز قهرمانیِ تیمِ محبوب‌اش را می‌بیند، آن‌هم قهرمانی در" target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.tarafdari.com/%D8%AE%D8%A8%D8%B1/474097/%D8%A8%D9%87-%D8%B1%D9%88%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%B7%D8%B1%D9%81%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%9B-%D9%85%D8%B3%DB%8C%D8%B1%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D8%A8%D9%87-%D9%82%D9%87%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D9%84%D8%B3%D8%AA%D8%B1-%D8%B3%DB%8C%D8%AA%DB%8C-%D9%85%D9%86%D8%AC%D8%B1-%D8%B4%D8%AF"> لیگِ برتر را. حال دیگر چه اهمیتی دارد برایِ چنین فردی از اُفت یا سقوطِ لسترسیتی در فصلِ آینده گفت. قهرمانیِ تیمِ محبوب‌اش را معجزه‌ای به‌دستِ مسیح لقب داد. چون که او، معنایِ " target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://www.tarafdari.com/%D8%AE%D8%A8%D8%B1/514049/%D8%A2%DB%8C%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D8%B9%D8%B5%D8%B1-%D9%85%D8%A7-%D9%85%D8%B9%D9%86%D8%A7%DB%8C-%D8%A7%DB%8C%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B2-%D9%82%D9%84%D8%A8%E2%80%8C%D9%87%D8%A7-%DA%A9%D9%88%DA%86-%DA%A9%D8%B1%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D8%B3%D8%AA">ایمان و وفاداری‌ست. و اینان این‌گونه رؤیاپردازی می‌کنند.

کافهٔ تلگراف‌خانهٔ طرفداری شما را به خواندنِ کتابِ سقوط، نوشتهٔ آلبر کامو دعوت می‌کند. و اگر خوانده‌اید، بخش‌هایی که دوستَ‌ش داشته‌اید را برای ما نیز بازنویسی کنید.