به مناسبت ولنتاین؛ دانلود عاشقانه ترین فیلم های تاریخ سینما

نقد فیلم: رایان گاسلینگ و میشل ویلیامز در این فیلم به نقش زوجی پنسیلوانیایی از طبقه کارگر و با یک فرزند دختر ظاهر می شوند. فرزند این زوج درست در همان ابتدای ازدواجشان به دنیا آمده است. سیدنی یک پرستار است و دن نیز یک نقاش خانه. وقتی که آنها برای نخستین بار یکدیگر را ملاقات کردند و حتی تا مدتی بعد از آن، کار و شغلشان به هیچ عنوان مهم ترین مساله و کانون توجه مرکزی زندگیشان نبود. محل کار آنها جایی بود که تنها آنها به آنجا می رفتند و سپس از آنجا بر می گشتند. "ویلیام" و "گاسلینگ" با وجود تغییرات فیزیکی کاراکتر های فیلم، به طور موثری در نقش های دن و سیدنی در دو برهه مختلف زمانی ظاهر می شوند، آنها در نقش این دو زوج در زمان حاظر و همچنین زمان گذشته، هنگامی که تنها تماسی از هر یک از طرفین باعث به وجود آمدن رابطه و ازدیاد علاقه این دو به هم میشد، بازی کرده اند. برای یک کاراکتر بازی کردن یک نقش با سن های 24 و 60 سال بسیار آسان تر است تا اینکه یک شخصیت را در دو برحه زمانی 55 و 30 سالگی نشان دهد. در این برهه زمانی کوتاه مدت چند ساله گر چه تغییرات اندکی در فیزیک بدن رخ می دهد ولی بزرگ ترین تغییر که با آن روبرو هستیم، بدون شک تغییرات داخلی و فکری هستند. ویلیام در نقش زنی ظاهر می شود که در داخل کالبد خویش مبحوس شده و دیگر نمی داند که این جسم برای چیست و او باید با این جسم چه بکند.

https://ts2.tarafdari.com/users/user7024/2018/02/04/blue-valentine-blue-valentine-15-06-2011-4-g.jpg" width="1502" />

    نقد فیلم: «چيزی بگو» اگر در بين صف طولاني فيلم های عاشقانه-تينجری، بهترين نباشد حتما يکی از بهترين نمونه هاست. برخلاف بسياري از فيلم های مشابه خود، اين فيلم با شوخي هاي جنسی ناپخته، برهنگي، جمعيتي بی فکر و داستان های فرعی بدون پرداخت پر نشده است و در حالي که قسمت عمده ای از داستان آشنا به نظر مي رسد، جزئيات اين فيلم را متمايز کرده است؛ شخصيت هايي با پرداخت مناسب، موقعيت هايي باور پذير و احساساتی خالص نزد ما در قبال شخصيت ها و موقعيت هاي فيلم از ويژگي هاي آن مي باشد. در رويکرد «چيزي بگو» بزرگ نمايي نقشي ندارد و همه چيز را همانطور که هست نشان ميدهد به همراه شوخي هايي هوشمندانه و حس ترحمي کنترل شده که باعث مي شود ريزه کاري هاي ظريف اين سبک رعايت شود به گونه اي که در کمتر فيلم ديگري شاهدش بوديم. فيلمساز کامرون کرو، تا به امروز سابقه ای کم نقص اگرچه کوتاه داشته است. در حالي که نمی توان هيچ يک از آثار او را ساختار شکن توصیف کرد، کرو خودش را به عنوان شاگردي آگاه به ذات انسان ثابت کرده است. اين کيفيت را می توان در ديالوگ هاي خردمندانه، داستان هاي هوشمندانه و شخصيت هاي پرداخت شده اش مشاهده کرد. «چيزي بگو» اولين فيلم کرو در مقام کارگردان است. (او قبل از اين به عنوان فيلمنامه نويس «زمان هاي سريع در بلندي هاي ريجموند»، پا به عرصه ي هاليوود گذاشته بود) او همچنين بعد ها در سال 1992 فيلم «مجرد ها» و در سال 1996 فيلم نامزد اسکار شده «جري مگواير» را توليد کرد. یکی از نکات جالبی که می توان در مورد کرو ذکر کرد، بزرگ شدن شخصیت هایش پس از هر فیلم است. 

https://ts2.tarafdari.com/users/user7024/2018/02/04/says.jpg" width="620" />

    نقد فیلم: برای ساخت "لالالند" شزل زمان را به عقب بازگردانده. سبک، رویکرد، کار با دوربین، رنگ‌پردازی و بینش فیلم برآمده از قلب دهه 1950 است. بازیگران اصلی، «رایان گاسلینگ» و «اما استون» به تناوب تداعی‌گر جین کلی، فرد آستر و جینجر راجرز (بازیگران سبک موزیکال) هستند. شزل و فیلمبردارش، «لاینوس سندگرن»، برداشت‌های بلند را دوست دارند و مسلما هیچ‌کدام به اندازه‌ی صحنه‌ی آغازین، جاه‌طلبانه نیست؛ سکانسی که رانندگان در یک آزادراه پرترافیک از ماشین‌هایشان خارج می‌شوند و از رقص و آواز خواندن به مثابه التیامی برای کاستن تنش جاده‌ی عذاب‌آور استفاده می‌کنند. علاقه‌ی سازندگان این فیلم به عصر طلایی موزیکال، به وضوح در این صحنه مشخص است و این علاقه در تک‌تک نما‌های "لالالند" نفوذ کرده. به استثنای تعدادی اظهارات توهین‌آمیز (که احتمالا به دلیل قرارگرفتن در رده‌های بالاتر درجه سنی در فیلم گنجانده شده)، عنصری در فیلم نمی‌توان یافت که با حال و هوای دهه 1950 در تناقض باشد. طراحی صحنه مدرن است اما کاملا حسی کلاسیک را به تماشاگر منتقل می‌کند که از نکات مثبت فیلم به شمار می‌رود.

https://ts2.tarafdari.com/users/user7024/2018/02/04/lala.jpg" width="1206" />

نقد فیلم: جولیا رابرتز و درموت مالرونی دو دوست صمیمی هستند که باهم قرار گذاشتند اگر تا سن ۲۸ سالگی ازدواج نکردند باهم ازدواج کنند. اما نزدیک تولد زن، مرد خبر نامزدی‌اش را به او اطلاع می‌دهد و زن که اکنون متوجه شده به او علاقه دارد تلاش می‌کند ازدواج آن دو را خراب کند.

نقد فیلم: آملی یکی از آن موارد غافل گیر کننده ای ست که نتیجه اش بسیار فراتر از نیت اولیه رفت. یک شمایل ملی / فرهنگی خلق شد که می توانست مدعی باشد به نیاز ناگفته ی فرانسوی ها- و از جمله صفت دمدمی مزاج و متزلزل سینمای فرانسه - به یک «ژاندارک» امروزی پاسخ داده است. «آملی»، نقش طلایی تاتو - با صورت، نگاه و لبخندی که انگار از دنیای کارتون آمده است- شد. داستان فیلم را یک راوی روایت می کند که تا پایان فیلم همراه ماست و ما در آخر هم متوجه نمی شویم که او که بوده.داستان زندگی آملی در این فیلم از پیش از تولدش به نمایش گذاشته می شود یعنی با نمایش پروسه لقاح و پس از آن تشکیل یک جنین تا تولد آملی. پدر و مادر آملی نسبت به او کم توجه اند و حتی او را در آغوش نمی گیرند. او با همین تنهایی بزرگ می شود و خانه را ترک میکند و به پاریس می رود.  

  نقد فیلم: شما فیلم را به خاطر کارگردان فیلم "جیمز ال بروکس" که در اولین ساخته خودش در سال 1983 برای فیلم "دوران مهرورزی" (Terms of Endearment) برنده جایزه اسکار شد، به یاد نخواهید داشت! شما فیلم را به خاطر "هلن هانت" که برای همین فیلم جایزه اسکار گرفت به خاطر نخواهید داشت! چیزی از فیلم که در یادتان می ماند "جک نیکلسون" بازیگر پیر با خنده های زشت خودش خواهد بود که اینبار سعی می کند یک وسواسی عاشق را بازی کند.