مازیچ داور صربی که مردم ایران را بدون فرهنگ می داند از جنایت صرب ها در بوسنی خبر دارد ؟

داور صربی که در جام جهانی بازی مقابل ایران و ارژانتین را قشنگ قضاوت کرد !! حالا ناراحت از توهین هایی که به او شده مردم ایران ها را بی فرهنگ میداند و... !! آیا از کشتار وحشیانه هموطنان صربش در بوسنی اطلاع دارد ؟ فجایعی که جنایت جنگی عبارت کمی برای توصیف انهاست . فقط جهت یاداوری به این داور صرب و مدعیان فرهنگ لطفا فقط به این متن مختصرنگاه کنند تا ببینند صرب های ادمکش درنده ،انسانیت زیر سوال بردن چه برسد به فرهنگ !!! ************************************************************** جنگ در بوسنی و هرزگوین، جنگی مسلحانه بود که بین ۵ آوریل ۱۹۹۲ تا ۱۴ دسامبر ۱۹۹۵ بین بوسنی و هرزگوین و صربستان جریان داشت و با امضای توافق دیتون در شهر دیتون ایالت اوهایو پایان یافت. این جنگ بعد از جنگ جهانی دوم بزرگترین نسل کشی در اروپا به شمار می رود. "نگاهی به فاجعه نسل‌کشی مسلمانان در جنگ بوسنی و هرزگوین بدست صرب ها" بریدن سرهای مجروحین، کشیدن صلیب با کارد روی بدن آنان، شکافتن شکم زنان حامله، بازی فوتبال با جنینی که هنوز جان دارد، خوراندن خون کودکان مسلمان به پدرانشان، ریختن الکل یا بنزین در گلوی مسلمانان و آتش زدن آن، تجاوز به دختران ۱۰ تا ۱۲ ساله در پیش چشم پدران و مادرانشان، استفاده از کودکان و زنان اسیر مسلمان به عنوان هدف نشانه روی برای تمرینات نظامی و تجاوز به نوامیس مسلمین و... تنها گوشه‌ای از جنایات صرب‌ها علیه مسلمانان بوسنی و هرزگوین است. زنانی که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته اند، به جای گوشه نشینی و انزوا انجمنی راه اندازی کرده درصدد تسلیم متجاوزان به دادگاه بین المللی برآمده اند. در جنگ بوسنی در سال 1995 با امضای قرارداد دیتون به پایان رسید، بیشتیرین خسارت بر کودکان و زنان وارد شد. در این جنگ بیش از 300 هزار غیرنظامی کشته و هزاران زن مورد تجاوز قرار گرفت. %%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%% هاسجیچ پنجاه و هفت ساله یکی از این زنان است که مدیریت "انجمن زنان خسارت دیده جنگ بوسنی" را برعهده دارد؛ این انجمن 1800 زن صرب، کروات و مسلمان را تحت پوشش خود دارد. او در توضیحاتی به خبرنگار خبرگزاری آناتولی گفت: من در سال 1991 که بوسنی استقلال خود را اعلام کرد با دو دختر و همسرم در ویشه گراد زندگی می کردم. در زمان شروع جنگ کارمند شهرداری بودم. در همان ایام متعجبانه می دیدم صرب ها که تا آن روز در همسایگی هم زندگی می کردیم شروع به رفتن از شهر کرده اند. مدیر "انجمن زنان خسارت دیده جنگ بوسنی" در ادامه سخنان خود می افزاید: شهر ویشه گراد در سال 1992 از سوی صرب ها محاصره شد و ما واقعا جایی برای رفتن نداشتیم. در همان روزها چتنیک ها وارد منازل مردم می شدند و دست به قتل عام می زدند. آن ها مردان و زنان را روی «پل رودخانه درینا» به گلوله می بستند. این پل همان است که نامش بر رمان ایوو آندریچ است و برنده جایزه نوبل شده است. آب درینا به رنگ خون درآمده بود. هاسجیچ افزود: چتنیک ها در مارس 1992 وارد خانه ما هم شدند و در برابر چشمان من به دختر جوانم تجاوز و با وارد کردن ضربه ای به سرش او را مجروح کردند. روز بعد نیز مرا به قرارگاه پلیسشان بردند. در آن جا بارها به من تجاوز کردند و بسیار تلخ بود که یکی از همسایگان قدیمی صربمان را که قبلا با هم رفت و آمد خانوادگی داشتیم در آن جا دیدم. او ادامه داد من از سال 2003 تصمیم گرفتم زنانی را که قربانی جنگ بوده اند در انجمنی گرد هم بیاورم تا بتوانیم داد خود را از متجاوزان بستانیم. مدیر انجمن زنان خسارت دیده جنگ در ادامه سخنانش گفت: بین مسلمانان، صربها و کروات های بوسنی هزاران زن بوده و هستند که به خاطر شرم از موضوع منزوی شده و از خانه هایشان بیرون نمی آمدند اما آن ها در حال حاضر زیر چتر انجمنی که تاسیس شده برای دستگیری و تحویل متجاوزان به دادگاه تلاش می کنند. این متجاوزان هستند که باید شرم کنند نه ما مظلومان. او همچنین اظهار داشت: ما برای بازگشت تعداد زیادی از خانواده ها که به دلیل جنگ خانه و کاشانه خود را رها کرده و رفته اند نیز فعالیت می کنیم. هاسجیچ افزود: من در سال 2001 به عنوان شاهد به دادگاه لاهه رفتم و مطالبی را به اطلاع قضات رساندم. انجمن ما در حال جمع آوری شکایات همه زنانی است که در جنگ دچار خسارت شده اند.