خداحافظ پارمای زیبا

طرفداری - بوفون، نستور سنسینی، دیگو فوزر، دینو باجو، کرسپو، ورون، آلن بوقوسیان، کاناوارو، انریکو کیزا، تورام، وانولی، آسپریلا، آبل بالبو، استفانو فیوره و سرمربیگری آلبرتو مالزانی. پارمایی که با شکست مقتدرانه 3-0 مارسی لورن بلان و رابرت پیرس قهرمان جام یوفا شد تا بهترین پایان را برای یک دهه درخشش تیمی نه چندان بزرگ از منطقه امیلیا رقم بزند. آخرین دهه از قرن بیستم میلادی شاهد ترک تازی تیم های سرزمین چکمه ای و سلطه آن ها بر اروپا بود. میلان، یوونتوس، اینتر، رم، لاتزیو، فیورنتینا، و البته پارما، تیم هایی که در بین ایتالیایی ها و در زمانه ای که گروه بندی هایی مثل G14 مد بود، به 7 خواهر شهرت داشتند. تیمی که به تازگی و با صعودی تاریخی و برد دربی دل انزا برابر رجینا به سری آ پا گذاشته بود و کسی فکرش را نمی کرد که آن ها با چنین سرعتی خود را در ایتالیا و حتی اروپا به رخ بکشند.

https://www.tarafdari.com/sites/default/files/users/user177331/parma_2.jpg" style="height:417px; width:630px" />

تیمی از شهر پارما، با یکی از قدیمی ترین دانشگاه های جهان و تاریخی پر از نقاشان معتبر دوره رنسانس. عجیب نیست که مردمی با چنین حال و هوایی نام جوزپه وردی خواننده اپرا را برای تیم فوتبالشان انتخاب کنند. طی سالها تیم وردی چالش های متعددی را پشت سر گذاشت، دادگاهی شد، به پارما تغییر نام داد، دوباره بلند شد تا اینکه به روزهای خوبش برسد.آن ها می رفتند تا قدم در راهی جدید بگذارند. بعد از آن که آریگو ساکی توسط برلوسکونی شکار شد و رفت تا میلان با شکوه آن روزها را پی ریزی کند و زدنیک زمن هم تنها بعد از هفت بازی جایش را به ویتالی داد، سرانجام اسکالا از راه رسید. او بعد از به عهده گرفتن سرمربیگری تیم در سال 89، جیالوبلو را خیلی زود برای اولین بار به سری آ رساند، اما این تازه آغاز راه بود.

راهی که با نویو اسکالا و کوپا ایتالیا و فتح جام برندگان جام آغاز شد و بعد از آن پیروزی ها، فینال ها و قهرمانی ها بود که از راه می رسید. لیست افتخارات پارما در دهه 90 و سال های ابتدایی قرن جدید برای تیمی که تازه به سطح اول فوتبال ایتالیا رسیده بود بیش از اندازه زیاد به نظر می رسد. دومی لیگ 97-96، 5 فینال کوپا که 3 تای آن ها با بالا بردن جام به پایان رسید، 4 فینال سوپر کاپ که قهرمانی سال 99 را در پی داشت، جام یوفا 95 و 99، 2 فینال پی در پی در جام برندگان جام که با قهرمانی سال 93 و دومی 94 همراه بود و سوپر کاپ اروپا سال 93 که با برد میلان کاپلو به دست آمد. تیمی که سوار بر موج رونق اقتصادی ایتالیا و پول های صنایع غذایی پارمالات ساخته شد و البته جوانان و بازیکنانی که هر کدام برگی از تاریخ فوتبال مدرن را می نوشتند. بازیکنانی که ستاره شدند و گوشه گوشه دنیای فوتبال را روشن کردند و با گذر زمان و افول پارما دیگر کسی خواستگاه آن ها را به یاد نمی آورد. بوفون و تورام رفتند تا برای سال ها دفاع یوونتوس را بیمه کنند و کاناوارو که یکی از ارکان قهرمانی ایتالیای 2006 بود، کرسپو و ورون هم برای امپراطوری اریکسون در لاتزیو انتخاب شده بودند. دیگر به سختی قدم های آنان بر روی چمن انیو تاردینی به یاد می آمد. ستاره هایی که برای اوج گرفتن، پارمایی که هنوز هم کوچک به حساب می آمد را مانع می دیدند و کوچ به تیم های بزرگتر را در پیش می گرفتند.

https://www.tarafdari.com/sites/default/files/users/user177331/parma_3.png" style="height:664px; width:979px" />

انیو تاردینی ستاره های بیشماری را در خود دیده است، آسپریلا، زولا، برولین، استویچکوف، کرسپو، کیزا، تورام، بوفون، کاناوارو، آدریانو، جیلاردینو و موتو و مربیانی مثل آنجلوتی،مالزانی،اولیویری، پاسارلا، پراندلی و گویدولین. کسانی که تاریخ فوتبال را نوشتند. نام هایی که مسلما وکیل تاردینی را خوشحال می کردند، کسی که پایه های استادیوم تیم را در سال 1922 پی ریزی کرد، تیمی که در 1913 تاسیس شده بود و البته در 1968 تغییراتی را بعد از مشکلات مالی به خود دید.

 اما هیچکدام از این ستاره ها نتوانستند کاری برای پارما بکنند و ورشکستگی و مشکلات مالی تیم را بلعید. پارمایی که یکی از نمادهای دوران پرشکوه سری آ در دهه نود به حساب می آید حالا، و با سقوط و ضعف لاجوردی ها، باز هم نمودی از این ضعف شده و مجبور است برای فصل بعد کارش را از پایین ترین لیگ ایتالیا آغاز کند و امیدوار باشد که فرشته ای برای نجات آن ها از بدهی ها پیدا شود. شبیه به کاری که آورلیو دی لورنتیس بعد از ورشکستگی و سقوط ناپلی برای پارتنوپی انجام داد و هرچند که شباهتی حتی اندک به فرشته ها ندارد اما با کارهای ارزشمندش برای تیم در قلب هواداران شهر ناپل جا گرفته است. شبیه به یک شوخی است که حتی در این فصل به هم ریخته هم پارما یکی از معدود شکست های یوونتوس قهرمان را به آن ها تحمیل کرد و در آخرین نمایش هایش هم با دلبری از سری آ خداحافظی کرد. بوفون، آلبرتینی و دیگران مرثیه هایی را برای پارما خواندند و سعی کردند دین خود را به شکلی به تیم و هواداران ادا کنند، اما کسی باید آستینش را بالا بزند و امیلیایی ها را جان تازه ای بخشد تا دوباره پارمای دوست داشتنی صعودش را به سطح اول آغاز کند، کاری که با آن زیاد هم بیگانه نیست. پس تا آن زمان و چشم انتظاری برای بازگشت خواهر کوچولوی غول های ایتالیایی تنها می توان گفت خداحافظ و به امید دیدار پارمای زیبا، یا به قول شاعر ناشناس ترانه معروف ایتالیایی: Bella Ciao