به مناسبت ۵۳ سالگی ریوالدو
هیچ‌کس او را جدی نگرفت؛ تا زمانی که بهترین بازیکن جهان شد
طرفداری | در جهان فوتبال، هر ساله هزاران استعداد خوش آتیه، وارد زمین‌های خاکی می‌شوند؛ برخی از آن‌ها به دلیل نداشتن تکنیک کنار گذاشته می‌شوند، برخی دیگر به دلیل ضعف ذهنی. گاهی هم کسانی هستند که از همان خط شروع، نه به خاطر کمبود مهارت یا اراده، بلکه صرفاً به‌دلیل ظاهرشان از مسیر حرفه‌ای کنار گذاشته می‌شوند. «ریوالدو ویتور بوربا فررا» یکی از آن‌ها بود.
ریوالدو در ۱۹ آوریل ۱۹۷۲ در منطقه‌ٔ فقیرنشین پائولینیا در حومه‌ٔ رسیف، یکی از محروم‌ترین شهرهای شمال شرق برزیل به دنیا آمد. او سومین فرزند از پنج فرزند خانواده‌ای بود که نه برق دائم داشت، نه لوله‌کشی مناسب و نه امکان آموزش ابتدایی مستمر. اما در میان همه‌ٔ این کاستی‌ها، یک چیز در زندگی‌اش برجسته بود: فوتبال.
زانوی خمیده، دندان افتاده، بدن نحیف
وقتی ریوالدوی نوجوان در سطح محلات بازی می‌کرد، خیلی‌ها به استعدادش پی برده بودند. اما نخستین تلاش رسمی او برای ورود به تیم‌های حرفه‌ای، با قضاوتی ظاهری روبرو شد. او در کودکی سوءتغذیه‌ٔ شدیدی را تجربه کرده بود؛ به‌طوری‌که بعدها در مصاحبه‌ای با ESPN یادآور شد که «چند دندانم را به‌دلیل کمبود ویتامین از دست دادم. هیچ‌وقت امکان مراجعه به دندان‌پزشک را نداشتم».
اما ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شد. زانوهای ریوالدو به‌طور مادرزادی کمی انحنا داشتند. پاهایش بیش از حد لاغر بودند و شانه‌های افتاده‌اش، ظاهری ضعیف به او می‌داد. وقتی برای تست دادن به تیم‌های پایه سانتا کروز و نائوتیکو رفت، با قضاوت‌هایی از این دست روبرو شد: «او به لحاظ فیزیکی برای فوتبال مناسب نیست»، «احتمال آسیب‌دیدگی‌اش بالاست»، «نمی‌تواند در رقابت‌های فشرده تاب بیاورد».
در فوتبال مدرن، بسیاری از ستاره‌ها، از همان نوجوانی وارد دوره‌های علمی و فیزیولوژیک می‌شوند، اما برای ریوالدو حتی خرید کفش فوتبال هم ممکن نبود. او در ۱۶ سالگی، وقتی نخستین قراردادش را با باشگاه پائولیستانو امضا کرد، هنوز پابرهنه تمرین می‌کرد؛ چون کفشی برای سایز پایش پیدا نمی‌شد.
