داستان غارت فوتبال آمریکا؛ فیفا، ایالات متحده را گاو شیرده می‌بیند و آن را دست خالی رها می‌کند
طرفداری | کالین کاوهرد، مجری برنامه‌ی تاک‌شوی فاکس اسپورتس، از جایگاه مرتفع استودیویی‌اش که مشرف به صندلی‌های مهمانان بود، با نگاهی نافذ به جیانی اینفانتینو، رئیس فیفا، خیره شد. او پرسشی ساده، اما در واقع مطالبه‌ای صریح را مطرح کرد:
از جنبه‌ای از آمریکا برایم بگویید که عمیقاً به آن علاقه‌مندید.
اینفانتینو با مکثی کوتاه و خنده‌ای تصنعی پاسخ داد:
می‌توانم بگویم همبرگر؟ قطعاً همبرگر، ولی به نظرم اینجا واقعاً سرزمین فرصت‌هاست. فرصت‌های بی‌شماری برای افراد گوناگون در این کشور مهیاست. به همین دلیل است که هنوز درک نمی‌کنم چرا فوتبال نتوانسته به ورزش اول این سرزمین بدل شود.
همبرگر، بله. فرصت هم، همین‌طور؛ اما پاسخ اینفانتینو به طرز زیرکانه‌ای از مهم‌ترین دلیل تعهد عمیق او به بازار آمریکا چشم‌پوشی کرد: قدرت اقتصادی بی‌چون‌وچرای آن. در این لحظه از مصاحبه با کاوهرد، اینفانتینو لفاظی‌های همیشگی‌اش درباره‌ی عظمت تصنعی جام جهانی باشگاه‌هایش را تکرار کرده بود. این آخرین گام او در یک کارزار رسانه‌ای گسترده برای ایجاد کوچک‌ترین جرقه‌ای از علاقه به این مسابقات بود، چرا که بوی ناامیدی به‌شدت به مشام می‌رسید.
او همچنین اعتراف کرد که فیفا با برگزاری تورنمنت‌های اصلی‌اش در خاک ایالات متحده، «اساساً درآمدش را دو برابر می‌کند». هم‌زمان، اینفانتینو مدعی شد که کمبود سرمایه‌گذاری مانع پیشرفت فوتبال در آمریکا شده است. او با اشاره‌ای تلویحی به لیگ برتر فوتبال آمریکا (MLS) گفت:
آن‌ها باید به حرف من گوش کنند، آن‌وقت به لیگ شماره یک جهان تبدیل می‌شوند.
و دقیقاً در همین نکته است که تضاد میان رشد فوتبال داخلی آمریکا از یک طرف، و علاقه‌ی روزافزون آمریکایی‌ها به این ورزش از سوی دیگر، آشکار می‌شود. سال‌ها از آن دوران سپری شده که لیگ MLS بر لبه‌ی پرتگاه ورشکستگی بود و آینده‌ای همواره متزلزل داشت. با این وجود، برخی تیم‌ها، به‌ویژه آن‌هایی که مالکان قدیمی‌تر لیگ سکان هدایتشان را در دست دارند، همچنان با وسواس، هزینه‌ها را در پایین‌ترین سطح ممکن نگه می‌دارند.
در مقابل، سرمایه‌گذاران تازه‌وارد عموماً تمایل دارند دست‌ودل‌بازانه‌تر خرج کنند و برای پر کردن فاصله‌ی میان این لیگ و نمونه‌های پر زرق‌وبرق‌تری که MLS به‌طور واقع‌بینانه توان رقابت با آن‌ها را دارد، پول بیشتری تزریق کنند. این اختلاف نظر داخلی سال‌هاست که مایه‌ی اصطکاک بوده و سرانجام در نقطه‌ای سرباز خواهد کرد. بنابراین، می‌توان با اطمینان گفت که MLS می‌تواند با بهترین‌ها رقابت کند و احتمالاً باید هزینه‌های بیشتری را متحمل شود؛ اما این حقیقت نیز پابرجاست که سایر ارکان دنیای فوتبال با بازار آمریکا همچون یک دستگاه خودپرداز عظیم‌الجثه رفتار کرده‌اند.
به زودی، MLS نه تنها با بازی‌های دوستانه‌ی پیش‌فصل یا جام جهانی باشگاه‌ها، بلکه با مسابقات لیگ‌هایی که تماشاگران آمریکایی از قبل به خوبی آن‌ها را می‌شناسند نیز روبرو خواهد شد. نام یک لیگ داخلی دیگر را ببرید که نگران باشد رقبای خارجی در حیاط خلوت آن بساط پهن کنند. آیا بارسلونا و اتلتیکو مادرید تلاش می‌کنند یک بازی حساس و تعیین‌کننده‌ی قهرمانی را در آلمان، آرژانتین یا پاکستان برگزار کنند؟ به نظر بعید می‌رسد.
لیگ MLS باید از اینفانتینو سپاسگزار باشد، زیرا در دوران ریاست او هرگونه محافظتی که برای این لیگ وجود داشت، رنگ باخته است. مشکل اصلی کمبود بودجه‌ی MLS نیست، بلکه رقابت جانکاهی است که برای جذب هواداران با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند.
بازار آمریکا مبالغ هنگفتی را صرف تماشای زنده‌ی فوتبال می‌کند، اما بخش اعظم آن نصیب MLS نمی‌شود. این هزینه‌ها از یک منبع ثروت بی‌پایان نشأت نمی‌گیرد، هرچند فیفا همچنان مصمم است تا با تعیین قیمت‌های سرسام‌آور برای بلیط‌های رویدادهای تابستانی پیش رو، نقطه‌ی نهایی تحمل هواداران را کشف کند. سرانجام، علاقه‌مندان به فوتبال در پرداخت هزینه‌های گزاف برای تماشای زنده‌ی مسابقات به نقطه‌ی اشباع خواهند رسید.
اگر خواهان توسعه‌ی فوتبال داخلی آمریکا باشیم، باید نوعی سیاست حمایتی در پیش بگیریم؛ هرچند که این رویکرد در حال حاضر چندان مورد استقبال قرار نگیرد، یا اینکه کاری، هر کاری، انجام دهیم تا اطمینان حاصل شود که یک لیگ در حال رشد، تمام فصل خود را صرف دفع مزاحمانی که مشتاق بازار آن هستند و به طور مداوم برای جذب علاقه و غارت درآمد قابل تصرف تماشاگران وارد می‌شوند، نکند. از سوی دیگر فیفا دیگر در پی گشودن بازارهای جدید، آن‌گونه که در گذشته بود، نیست. بلکه، تمام تمرکز خود را بر کسب درآمد از این ورزش، بدون توجه به آسیب‌های جانبی، معطوف کرده است.
به قلم لئاندر شائرلیکنز برای گاردین
