نامه ترامپ نه تنها پیشنهاد جدی برای مذاکره نیست، بلکه فشار روی ایران را بدتر و بیشتر خواهد کرد/ تحلیل رسانه ایرانی از وضعیت اخیر
طرفداری تایمز | عصر ایران در تحلیل خود مدعی شد که نامه ترامپ به رهبر ایران نه تنها درخواستی برای مذاکره نیست، بلکه احتمالا به جهت فشار بیشتر روی جمهوری اسلامی نوشته شده و می‌تواند وضعیت ایران را بدتر کند.
به گزارش عصر ایران و طبق تحلیل این رسانه، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، با اعلام عمومی ارسال" target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://www.tarafdari.com/node/2594645">ارسال نامه به رهبر ایران، آیت‌الله خامنه‌ای، به طور ناخواسته یا عمدی، شانس موفقیت این نامه را به حداقل رساند. این اقدام، برخلاف رویه‌های دیپلماتیک معمول، نامه را پیش از رسیدن به مقصد، بی‌اثر کرد. اعلام عمومی نامه پیش از ارسال، نشان‌دهنده ناآگاهی یا عمد ترامپ در استفاده از این روش برای ایجاد فشار رسانه‌ای است.
این اولین بار نیست که یک رئیس‌جمهور آمریکا به رهبر ایران نامه ارسال می‌کند. پیش از این، جیمی" target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://www.tarafdari.com/node/2568259">جیمی کارتر و رونالد ریگان نیز به رهبر سابق ایران، آیت‌الله خمینی نامه نوشته‌اند. اما معروف‌ترین نامه مربوط به اوباما است که به صورت محرمانه ارسال شد و منجر به مذاکرات و توافق برجام گردید. ترامپ اما برخلاف پیشینیان خود، نامه را علنی کرد و این موضوع احتمال پاسخ منفی ایران را افزایش داد.
ترامپ با در پیش گرفتن شیوه‌ای نادرست در دیپلماسی، به نوعی به خودزنی دست زده است. (و البته به احتمال بالا این نه یک خودزنی بلکه نقشه رئیس‌جمهور آمریکاست) او نه تنها نتیجه‌گرا نیست، بلکه به روند علنی و رسانه‌ای مذاکرات نیز علاقه‌مند است، چیزی که با رویه ایران در مذاکرات محرمانه و غیرعلنی در تضاد است.
احتمالا هدف ترامپ از ارسال نامه، علاوه بر انداختن توپ مذاکره به زمین ایران، تلاش برای ترسیم چهره‌ای مخالف دیپلماسی و راه‌حل‌های صلح‌آمیز از ایران در افکار عمومی جهانی است. او می‌خواهد خود را به عنوان طرف خواهان مذاکره نشان دهد، در حالی که ایران را به عنوان طرف غیرقابل مذاکره معرفی کند. این استراتژی ممکن است به انزوا کشیدن ایران در صحنه بین‌المللی را هدف قرار داده باشد.
با توجه به سابقه مذاکرات ایران و آمریکا، موفقیت‌آمیزترین مذاکرات معمولاً به صورت محرمانه و بدون اعلام عمومی انجام شده‌اند. در نهایت، این اقدام بیشتر به عنوان یک مانور رسانه‌ای تلقی می‌شود تا یک پیشنهاد جدی برای مذاکره.
