دانلود آهنگ Take me to church با با فرمت FLAC (بالاترین کیفیت ممکن) + تعبیر آهنگ
«مرا به کلیسا ببر» (انگلیسی: Take Me to Church) ترانه‌ای از هوزیر، خواننده-ترانه‌سرای ایرلندی است. این ترانه به عنوان نخستین تک‌آهنگ خواننده در ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۳ در آلبوم چندآهنگه قرار داشت و پس از آن در سال ۲۰۱۴ به عنوان قطعهٔ نخست آلبومش با عنوان هوزیر (۲۰۱۴) گنجانده شد. هوزیر این ترانه را در اتاق زیر شیروانی خانه والدینش در بری، ایرلند نوشت و ضبط کرد. «مرا به کلیسا ببر» یک قطعهٔ مید-تمپو سول است که در متن آن از اصطلاحات مذهبی برای توصیف یک رابطهٔ عاشقانه استفاده می‌شود. هوزیر در این قطعه معشوق خود را با دین مقایسه می‌کند. این قطعه یک آهنگ ضد دین در قالب مذهب رسمی است اما به گفتهٔ هوزیر در مورد مسیحیت باپتیست یا انجیلی نیست بلکه بیشتر به کلیسای کاتولیک اشاره دارد. اصطلاح «مرگ بی‌مرگ» در متن ترانه اشاره به وعدهٔ زندگی جاویدان دارد. به عقیدهٔ هوزیر در کلیسا به مردم قول می‌دهند بعد از مرگ‌شان به بهشت بروند، اما این وعده فقط هنگامی محقق می‌شود که زمانی از زندگی فعلی خود را صرف کنند (تا در انتهایش چیزی در یک زندگی دیگر به‌شان بدهند) و به‌نظر او این یک معاملهٔ ناجوانمردانه است.
موزیک ویدئوی سیاه و سفید «مرا به کلیسا ببر» به موضوع خشونت علیه افراد ال جی بی تی می‌پردازد. این ترانه پس از انتشار به سرعت وایرال شد و محبوبیت جهانی گسترده‌ای کسب کرد؛ در جایگاه نخست ۱۲ جدول فروش موسیقی قرار گرفت و در ۲۱ منطقه دیگر به ۱۰ جایگاه برتر جدول رسید. این ترانه همچنین مورد استقبال منتقدان قرار گرفت. با کمک پلت‌فرم‌های موسیقی شزم و اسپاتیفای برای تبدیل شدن به یک راک رادیویی در ایالات متحده، این ترانه ۲۳ هفته متوالی را در بالای جدول ترانه‌های داغ راک گذراند، و با «رادیواکتیو» از ایمجین درگنز به عنوان طولانی‌ترین شماره یک تاریخچه جدول (در آن زمان) برابری کرد «مرا به کلیسا ببر» بعداً وارد ۱۰۰ تک‌آهنگ داغ بیلبورد شد و در دسامبر ۲۰۱۴ در جایگاه دوم قرار گرفت. این ترانه در پنجاه و هفتمین مراسم جایزه گرمی نامزد دریافت دریافت جایزه گرمی ترانه سال شد و پنج بار گواهی‌نامه پلاتینی در ایالات متحده دریافت کرد.
1. موضوع و هدف موزیک ویدیو:
موزیک ویدیوی «Take Me To Church» اثر Hozier، داستانی را بر پایه تبعیض کلیسای کاتولیک علیه همجنس‌گرایی به تصویر می‌کشد. هدف این موزیک ویدیو آگاه‌سازی مخاطبان درباره همجنس‌گرایی و تبعیض است—مسئله‌ای که هنوز در بسیاری از نقاط جهان حل‌نشده باقی مانده است.
2. پاسخ به تنفر روسیه از همجنس‌گرایی:
این ویدیو با پرداختن به مسئله جنجالی حملات علیه همجنس‌گرایان، به عنوان پاسخی به تنفر روسیه از همجنس‌گرایی و تنوع جنسیتی ساخته شده است.
3. خشونت غیرصریح و تأثیر آن بر مخاطب:
این ویدیو صحنه‌هایی از خشونت شدید را نشان می‌دهد که به‌طور صریح نمایش داده نمی‌شوند—برش‌ها و نمای‌های بسته اجازه نمی‌دهند مخاطب دید کامل‌ای از صحنه‌ها داشته باشد—این ویدیو مخاطب را تشویق می‌کند تا وجود خشونت را شناسایی کند، با شخصیت‌ها همدردی کند و اشتباهات تبعیض علیه آزادی جنسیتی را درک کند.
4. سبک بصری سیاه و سفید و نمادگرایی:
این موزیک ویدیو به‌صورت سیاه و سفید ویرایش شده است، که بازتاب‌دهنده تصاویر غم‌انگیز و تلخ است. این سبک به ایجاد فضای مناسب برای آهنگ کمک می‌کند و ممکن است نشان‌دهنده این باشد که برخی افراد جهان را سیاه و سفید، ساده و بدون احساس می‌بینند—و از پذیرش برخی شیوه‌های زندگی، مانند گرایش‌های جنسی غیر از دگرجنس‌گرایی، خودداری می‌کنند.
5. هماهنگی ویدیو با ریتم آهنگ:
موزیک ویدیو با ریتم آهنگ هماهنگ شده است، که به تطبیق تصاویر با سرعت آهنگ کمک می‌کند و ویدیو را به‌طور کلی ریتمیک و زیبا می‌سازد.
6. پیام ثابت ویدیو درباره پذیرش جامعه:
سرعت ویرایش و انتقال صحنه‌ها در طول موزیک ویدیو ثابت است، که ممکن است نشان‌دهنده این باشد که به نظر می‌رسد هیچ چیز در مورد پذیرش همجنس‌گرایی و آزادی عشق توسط جامعه تغییر نمی‌کند.
