تاریخچه صفویه
تاریخچه صفویه یکی از مهم‌ترین دوران‌های تاریخ ایران است که از آغاز قرن شانزدهم میلادی (تقریباً ۱۵۰۱) تا اوائل قرن هجدهم میلادی (تقریباً ۱۷۳۶) ادامه داشت. این دوره به خاطر تأسیس حکومت صفویان و نقش آن‌ها در ایجاد و تحکیم مذهب شیعه در ایران شناخته می‌شود.
تأسیس صفویه
صفویه در ابتدا یک فرقه صوفیانه بود که به تشیع گرایش داشت. شاه اسماعیل اول، بنیان‌گذار حکومت صفوی، در سال ۱۵۰۱ به طور رسمی به عنوان شاه ایران تاجگذاری کرد. او تلاش کرد تا با استفاده از مذهب شیعه هویتی واحد برای کشور ایجاد کند و تمامیت ارضی ایران را حفظ کند.
عصر شاه عباس اول
شاه عباس بزرگ (شاه عباس اول) یکی از معروف‌ترین و قدرتمندترین شاهان صفوی بود و سلطنت او از سال ۱۵۸۷ تا ۱۶۲۹ ادامه داشت. او با انجام اصلاحات اداری، نظامی و اقتصادی، کشور را به یک قدرت بزرگ منطقه‌ای تبدیل کرد. در دوران او، شهر اصفهان به عنوان پایتخت درخشید و به یکی از زیباترین شهرهای جهان تبدیل شد.
فرهنگ و هنر
دوره صفویه نه تنها به خاطر مسائل سیاسی بلکه به خاطر پیشرفت‌های فرهنگی و هنری نیز شناخته می‌شود. هنرهای تجسمی، معماری، خوشنویسی و ادبیات در این دوره شکوفا شدند. مسجد شیخ لطف‌الله و میدان نقش‌جهان از جمله آثار ماندگار این دوره به شمار می‌روند.
سیر انحطاط
دولت صفوی در اواخر قرن هفدهم و اوائل قرن هجده دچار بحران‌های داخلی و خارجی شد. جنگ‌های خانمان‌سوز و فساد داخلی، سلطنت صفوی‌ها را تضعیف کرد. در نهایت، حکومت صفوی در سال ۱۷۳۶ با حمله افغان‌ها و سقوط اصفهان به پایان رسید.
به طور کلی، صفویه نقش مهمی در تاریخ سیاسی، فرهنگی و مذهبی ایران ایفا کرده و تأثیر آن‌ها هنوز هم در جامعه ایرانی محسوس است.
