به بهانه انتخابات ۲۰۲۴ آمریکا؛ نگاهی به فوتبالیست‌هایی که وارد عرصه سیاست شدند
طرفداری | https://www.tarafdari.com/node/2547051" target="_blank">انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۲۴ ایالات متحده آمریکا، در حال حاضر تمام توجهات را به خود جلب کرده است، اما آیا تا به حال فکر کرده‌اید که کدام بازیکنان فوتبال به دنیای سیاست وارد شده‌اند؟
در حالی که رأی‌دهندگان آمریکایی بین دونالد ترامپ و کاملا هریس یکی را انتخاب می‌کنند – هیچ‌کدام از آن‌ها البته ورزشکار حرفه‌ای نبوده‌اند، هرچند ترامپ در یک پخش تلویزیونی در دهه ۱۹۹۰ اذعان کرد که در دوران دبیرستان فوتبال بازی کرده است – سایت TEAMtalk نگاهی به بازیکنان فوتبال کشورهای دیگر انداخته که به سیاست روی آورده‌اند.
معمولاً برای یک بازیکن رایج‌تر است که پس از بازنشستگی به عنوان تحلیلگر یا مربی فعالیت کند، یا حتی به عنوان واسطه نقل و انتقالات بازیکنان؛ اما گاهی اوقات آن‌ها جاه‌طلبی‌های سیاسی دارند که آن‌ها را به دنیای کاملاً جدیدی می‌برد.
برخی به عنوان وزیر خدمت کرده‌اند، برخی عضو پارلمان‌ها بوده‌اند و حتی برخی کشورشان را به عنوان رئیس‌جمهور یا نخست‌وزیر رهبری کرده‌اند.
در اینجا نگاهی داریم به چند بازیکن فوتبال که وارد سیاست شده‌اند. با پدر معروف یکی از بازیکنان تیم ملی آمریکا شروع می‌کنیم و سپس به برندگان توپ طلا و جام جهانی می‌رسیم.
جورج وه‌آ
برنده توپ طلای سال ۱۹۹۵، دوران بازی درخشانی با تیم‌هایی مانند پاری سن ژرمن و آث میلان داشت. او بدون شک بهترین بازیکن تاریخ لیبریا بوده و حتی کشورش را رهبری کرده است.
پدر تیم وه‌آ، بازیکن تیم ملی آمریکا، برای انتخابات ریاست جمهوری لیبریا در سال ۲۰۰۵ نامزد شد، اما موفق نشد. با این حال، وقتی در سال ۲۰۱۷ دوباره نامزد شد، با کسب ۶۰ درصد آرا به ریاست جمهوری رسید.
مراسم تحلیف او با حضور دیدیه دروگبا، مهاجم سابق چلسی ساحل عاج، و ساموئل اتوئو، مهاجم سابق بارسلونا و کامرون، برگزار شد.
در اواخر سال ۲۰۲۳، وه‌آ پس از شکست با اختلاف یک درصد در انتخابات بعدی، ریاست جمهوری را از دست داد.
جیانی ریورا
یکی از بهترین بازیکنان تاریخ آث میلان، با این باشگاه ایتالیایی ۱۲ جام برد و همچنین با تیم ملی کشورش قهرمان یورو ۱۹۶۸ شد.
ریورا در سال ۱۹۷۹ بازنشسته شد و هشت سال بعد به عنوان عضو پارلمان ایتالیا از حزب دموکراسی مسیحی انتخاب شد و سه بار دیگر نیز مجدداً انتخاب شد.
او حتی بعدها در طول دوران سیاسی خود بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ به عنوان عضو پارلمان اروپا نیز خدمت کرد، پیش از آنکه به دنیای فوتبال و فدراسیون فوتبال ایتالیا (FIGC) بازگردد.
کاخا کالادزه
یکی دیگر از بازیکنانی که به خاطر دوران حضورش در آث میلان شناخته می‌شود. کاخا کالادزه پنجمین بازیکن با بیشترین تعداد بازی ملی در تاریخ گرجستان است، اما همچنین در پایان دوران بازی خود یک سرمایه‌گذار فعال بود.
پس از پایان دوران بازی خود در سال ۲۰۱۲، این مدافع سابق در اکتبر همان سال به عضویت پارلمان گرجستان انتخاب شد. در واقع، او معاون نخست‌وزیر و وزیر انرژی کشورش شد.
کالادزه در سال ۲۰۱۷ از آن نقش استعفا داد تا برای شهرداری تفلیس نامزد شود و با ۵۱ درصد آرا به عنوان شهردار انتخاب شد. او چهار سال بعد با کسب ۵۵ درصد آرا مجدداً این عنوان را حفظ کرد.
هاکان شوکور
زننده سریع‌ترین گل تاریخ جام جهانی در سال ۲۰۰۲ برای ترکیه، بیشتر دوران بازی خود را در باشگاه گالاتاسارای گذراند.
در سال ۲۰۱۱، سه سال پس از بازنشستگی از فوتبال، او به عنوان نماینده به مجلس ملی کبیر ترکیه راه یافت، اما در سال ۲۰۱۳ از سمت خود استعفا داد.
در آگوست ۲۰۱۶، همان سالی که به اتهام توهین به رئیس‌جمهور اردوغان در توییتر متهم شد، حکم بازداشت او به دلیل ارتباطاتش با فتح‌الله گولن (که به تلاش برای براندازی اردوغان متهم شده بود، اگرچه او تلاش برای کودتای ۲۰۱۶ را رد کرد) صادر شد.
شوکور مدت‌هاست که ترکیه را ترک کرده و به ایالات متحده مهاجرت کرده است؛ جایی که یک آکادمی ورزشی تأسیس کرده و در مشاغل دیگری نیز فعالیت داشته است.
اولگ بلوخین
بلوخین در سال ۱۹۷۵ در حالی که برای دینامو کیف بازی می‌کرد، توپ طلا را برد. پس از بازنشستگی، او به عنوان مربی فعالیت کرد، اما در سال ۱۹۹۸ وارد سیاست شد و به پارلمان اوکراین راه یافت.
او در سال ۲۰۰۲ برای دوره دوم نیز مجدداً انتخاب شد.
روماریو
روماریو به عنوان یکی از بهترین گلزنان نسل خود، برای تیم‌هایی همچون پی‌اس‌وی آیندهوون و بارسلونا بازی کرد و همچنین ۵۵ گل ملی برای برزیل به ثمر رساند.
در سال ۲۰۱۰، او به عضویت مجلس نمایندگان برزیل انتخاب شد. چهار سال بعد، با بیشترین تعداد آرا برای یک نامزد از ایالت ریو دو ژانیرو، به مجلس سنای برزیل راه یافت. او همچنان در این نقش باقی مانده است.
روماریو در طول سال‌ها احزاب مختلفی را نمایندگی کرده است، اما تعهدش به سیاست همچنان پابرجاست – حتی پس از اینکه او اوایل امسال از بازنشستگی بازگشت و برای باشگاه سابقش آمریکا-آر‌جی دوباره به میدان رفت.
زیکو
یکی دیگر از اسطوره‌های بزرگ فوتبال برزیل و قهرمان جام جهانی ۱۹۷۸؛ او اولین وزیر ورزش کشورش در سال ۱۹۹۰ شد. با این حال، او تنها پس از ۱۳ ماه به دلیل فشارهای خارجی از این سمت استعفا داد.
این نقش بعدها توسط بزرگترین اسطوره برزیل، پله، تصاحب شد که بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۸ به عنوان وزیر ورزش خدمت کرد.
رومن کوسِکی
در ایالات متحده، رومن کوسِکی بیشتر به عنوان مهاجمی شناخته می‌شود که دوران بازی خود را در اواخر دهه ۹۰ با شیکاگو فایر به پایان رساند؛ اما پیش از آن، این ملی‌پوش لهستانی برای تیم‌هایی مانند اتلتیکو مادرید و گالاتاسارای در اروپا بازی می‌کرد.
پس از بازنشستگی، او به عنوان نماینده مجلس لهستان انتخاب شد، اما بعداً توجه خود را دوباره به فوتبال معطوف کرد و برای ریاست فدراسیون فوتبال لهستان نامزد شد. او به رقیب سابقش زبیگنیف بونیک باخت، اما بونیک او را به عنوان نایب رییس توسعه جوانان منصوب کرد.
کای لئو یوهانسِن
ممکن است نام کای لئو یوهانسن را به عنوان بازیکن چندان نشنیده باشید – او تمام دوران بازی خود را در جزایر فارو سپری کرد و تنها چهار بار برای تیم ملی کشورش به میدان رفت – اما او یکی از دو فردی است که هم برای کشورش بازی کرده و هم به عنوان رهبر رسمی آن انتخاب شده است (دیگری جورج وه‌آ است).
یوهانسن که در دوران بازی دروازه‌بان بود – در واقع او همچنین بازیکن هندبال بود – در دوران فعالیت ورزشی خود در شورای شهر تورسهاون نیز خدمت کرد و بعدها بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۵ نخست‌وزیر جزایر فارو شد.
در انتخابات اکتبر ۲۰۱۱ او بیشترین آرای شخصی را که تاکنون یک نامزد در فارو به دست آورده، کسب کرد (هرچند این رکورد بعدها در انتخابات ۲۰۱۵ شکسته شد و او شکست خورد).
دیگر موارد شایان توجه
همانطور که پیش‌تر اشاره شد، پله پس از زیکو وزیر ورزش برزیل شد و همچنین پیش از آن به عنوان سفیر سازمان ملل خدمت کرده بود و حتی قانونی در برزیل به نام او نامگذاری شد.
آندری شوچنکو، مهاجم سابق چلسی و آث میلان، در سال ۲۰۱۲ به حزب «اوکراین – به پیش!» پیوست، اما آن‌ها در هیچ حوزه‌ای پیروز نشدند.
مارک ویلموتس، ملی‌پوش سابق بلژیک و سرمربی پیشین این کشور، که در باشگاه‌هایی مانند استاندارد لیژ و شالکه بازی کرده بود، بین سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ در مجلس سنای بلژیک عضویت داشت.
آلبرت گودموندسون، که در دهه ۱۹۴۰ برای رنجرز، آرسنال و آث میلان بازی کرد، در سال ۱۹۷۴ به مجلس پارلمان ایسلند راه یافت و در سال ۱۹۸۰ در انتخابات ریاست جمهوری سوم شد.
کارلوس مک‌آلیستر، پدر الکسیس مک‌آلیستر هافبک کنونی لیورپول، برای باشگاه‌هایی مانند بوکا جونیورز بازی کرد و در سال ۲۰۱۳ به عضویت مجلس نمایندگان آرژانتین انتخاب شد و بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸ به عنوان دبیر ورزش فعالیت کرد.
روبرتو دینامیت ۲۰ بار برای برزیل گلزنی کرد و مدت کوتاهی در بارسلونا بازی کرد و پس از بازنشستگی به مجلس ایالتی ریو دو ژانیرو راه پیدا کرد و در سال ۱۹۹۴ به عنوان نماینده ایالتی مشغول به کار شد.
در نهایت، احمد بن بلا به عنوان اولین رئیس‌جمهور الجزایر شناخته می‌شود، اما او می‌توانست دوران حرفه‌ای خود را در فوتبال بگذراند، زیرا پیش از آن و قبل از رد کردن پیشنهاد قرارداد حرفه‌ای، یک‌بار برای مارسی در سال ۱۹۴۰ بازی کرد.
