چند نکته‌ای که استقلالی‌ها را به آینده امیدوار می‌کند؛ موسیمانه نیاز به زمان دارد
طرفداری | باشگاه استقلال ایران مانند سایر باشگاه های ایرانی قبل از بازی و بیرون از زمین، نتیجه را به رقیب قدر و با برنامه عربستانی واگذار کرده بود. آنجایی که الهلال و حتی تیم های دیگر آسیایی برای رشد و ارتقای خود به برنامه ریزی و کار اساسی روی آوردند تا نتیجه اش بشود این اختلاف فاحش در عناوین، داشته ها و فاصله ها!
حالا این وسط یک بازیکن جوان با دیدن ستاره مطرح فوتبال دنیا در تیمی آسیایی ذوق زده شود و درخواست پیراهن از وی بکند یا نکند و سایرین او را تخطئه بکنند یا نکنند چندان در اصل قضیه تفاوتی ایجاد نمی کند و گرهی هم از کار فروبسته فوتبال ما و جایگاه باشگاه های ما در لیگ نخبگان آسیا باز نمی کند. این بازی و شکست پرافتخارترین باشگاه ایران در آسیا (که روزگاری خود پرافتخارترین باشگاه در آسیا بود) از پرافتخارترین باشگاه فعلی آسیا، حاصل خواب خرگوشی چندین ساله ما و بیداری و کار چندین ساله عرب هایی بود که نزد ما به تنبلی و بی عاری موصوفند!
درست است که اگر ضربه سر رامین رضاییان در دقیقه ۵ بازی با بدشانسی اش به تیر نمی خورد و به تور می نشست، شاید سرنوشت جور دیگری می شد (البته شاید)، یا در دقیقه ۲۸ ابوالفضل زمانی، بازیکن جوان استقلال، در ۱۸ قدم حریف و در موقعیتی ناب، ضربه سرش را به جای اینکه چون مدافعی از دروازه حریف دور کند، به سمت دروازه الهلال می زد باز شاید خوشایندی دیگر رقم می خورد اما واقعیت فوتبال آن نتیجه ای است که در پایان بازی بر تابلو حک می شود.
ما هنوز منتظر و متوقعیم که چون دهه های پیشین، تعصب و غیرت بازیکنان نتیجه را در بزنگاه ها برایمان درآورد اما چند فاکتور مهم که خود بدان معترفیم را فراموش کرده ایم:
- ۱- غیرت و تعصب دهه های پیشین که در آن، عرق و عشق اصل اول بود با امروزه که پول نقش اول است تفاوت هایی دارد.
- ۲- اگرچه معتقدیم غیرت ایرانی زبانزد است اما رقبا هم از آن بویی برده اند هرچند شاید به قوت ما نباشد، لذا این "فاصله در قوت" را با کار و برنامه ریزی صحیح و مجهز شدن به ابزار لازم برای پیروزشدن از میان برداشته اند؛ چیزی که ما فقط در حرف بدان ملتزیم که اگر چنین نبود دیگر نماینده کشورمان (پرسپولیس) که حال و روز به مراتب مساعدتری از استقلال دارد از پس الغرافه ای که بسیار ضعیف تر از الهلال است، بر می آمد!
وقتی ارزش تیم الهلال بالغ بر ۲۴۳ میلیون یورو برآورد می شود در حالی که ارزش تیم استقلال به ۱۵ میلیون یورو هم نمی رسد. وقتی بازیکن تعویضی حریف ستاره بزرگی چون نیمار است و استقلال مهاجم هدفی شش دانگ ندارد و سرمربی از سر ناچاری ریسک بازی دادن به جوانی چون زمانی را در این دیدار حساس می پذیرد. هنگامی که سامان فلاح (مدافع ملی پوش و گران قیمت استقلال) یک چندم مبلغ قراردادش نیز به کار استقلال نخورده است و در زمره ضعیف ترین بازیکنان این تیم است، زمانی که می بینیم اگر چندین مهار خوب حسینی و قطع توپ های روزبه درون ۱۸ قدم نبود باید شکست سنگین تری را شاهد می بودیم و هنگامی که بلوغ تاکتیکی الهلالی ها و فوتبال روان شان را به چشم دیدیم که تا آخر بازی پیرو تاکتیک و برنامه منظم تیمی بود. نه فقط استقلال بحران زده این روزها بلکه هر کدام از تیم های مطرح دیگرمان نیز بودند نتیجه ای بهتر از این عایدشان نمی شد چون فاصله ها و تفاوت کیفیت ها این را می گوید؛ نبردی نابرابر.
در این میان، چند نکته امیدوار کننده در بازی دیشب استقلال به چشم می خورد:
- ۱- جسارت موسیمانه در بازی دادن به جوان هایی چون زمانی که اتفاقا خوب نیز بازی کرد؛ موثرتر از خیلی نامی های استقلال.
- ۲- بهبود کیفیت بازی تیم نسبت به قبل
- ۳- شناخت ضعف ها و کمبودها که سرمربی آفریقایی به خوبی آن را درک کرده و درصدد رفع آن است؛ از جمله نیاز به تغییرات گسترده در بازیکنان تیم
متاسفانه برخی تغییرات لازم برای بهبود شرایط و درست شدن اصولی کار در حیطه اختیارات موسیمانه نیست...!
