دوستان شما هم احساس تنهایی می‌کنید؟ چطوری این حس رو تحمل می کنید؟

تنهایی

نوعی از تنهایی که بسیاری از ما درگیرش هستیم ، شامل معنای لغوی تنهایی نمیشه. بالاخره هر یک از ما در طول روز به نوعی با دیگران در ارتباط هستیم. از طریق شغلی که داریم ، دانشگاه یا مدرسه ای که درس می خونیم؛ حتی اگر بیکار یا پشت کنکوری باشیم با تعدادی از اعضای خانواده ارتباط مداوم داریم. اما چه اتفاقی رخ میده که با وجود این ارتباطات، هنوز درگیر این مشکل هستیم؟ چرا برخی از افراد که از ما منزوی تر و تنهاتر هستن ، دچار این مشکل نمیشن؟

احساس تنهایی

در جمع بزرگی هستیم . جمعی از دوستان یا خانواده. 
همه در حال همهمه هستن. فضا لبریز از شلوغی است. در همین حین، ما به گوشه ای رانده می‌شویم. با کسی صحبت نمی کنیم و تا حد امکان کلمه ای بر زبان ما جاری نمیشود. در اون لحظه ما در قفس تنهایی خودمان گرفتار شده‌ایم. ما از نظر فیزیکی تنها نیستیم بلکه "احساس تنهایی" میکنیم. ارتباطات موجود در اون جمع، برای پاسخ به نیازهای ما کافی نیست. معمولا در این شرایط، دلتنگ شخصی هستیم که خیلی وقته اون رو ندیدیم. شاید هم دلتنگ شخصی خیالی باشیم که تا حالا اصلا او را ندیدیم! پدر و مادری که از دست دادیم ، خواهر یا برادری که نداشتیم ، نامزد یا همسری که هیچوقت باهاش آشنا نشدیم ، دوست‌پسر یا دوست‌دختری که با او کات کردیم و ... .

تنهایی و اختلالات

تنهایی به منشا بسیاری از اختلالات و رفتارهای عجیب ما تبدیل میشه.

وقتی کسی نباشد که با او صحبت کنیم و احساسات خود را در میان بگذاریم؛ در شرایط حاد، گاهی غم تنهایی آنچنان فشاری به ما تحمیل می کند که فکر خودک.. به ذهنمان خطور می‌کند. حال دیگر، فردی افسرده هستیم.

افسرده ای که رهایی خود را در رفتن می بیند...