آشنایی با ایگور پاکلین؛ پرنده رکورددار قرقیزستانی که مدتی در ایران مربیگری کرد
طرفداری | ایگور پاکلین (Igor Paklin)، متولد 15 ژوئن 1963 در شهر فرونزه سابق و بیشکک فعلی است. بیشکک پایتخت حال حاضر قرقیزستان در دوران حاکمیت شوروی، فرونزه نام داشت. او به خاطر برادرش، والری، وارد ورزش دو و میدانی شد. با این حال، آناتولی ووگول، مربی برادر ایگور، به دلیل متقاضیان زیاد او را نپذیرفت. او سپس به تمرین در رشته‌های مختلف دو و میدانی روی آورد و سرانجام پرش ارتفاع را پسندید. سرانجام بعد از مدتی تمرین انفرادی، ولادیمیر کانینین، مربیگری پاکلین را قبول کرد.
همه چیز برای من، در دوران نوجوانی خوب پیش می‌رفت، قبل از کلاس نهم، یک پرش 1.85 متری داشتم. دوران سخت من از زمانی شروع شد که وارد رقابت با بزرگسالان شدم. یک آسیب‌دیدگی باعث شده بود تا دکترها به من توصیه کنند، ورزش را کنار بگذارم. یک ماساژور به من پیشنهاد داد که با یوگا، مصدومیت خود را درمان کنم من با تمرینات یوگا در عرض یک ماه، خود را بازیابی کردم.
https://ts18.tarafdari.com/users/user673319/2024/10/04/1598709785105871530.jpg?s114539d1728055178" width="920" />
ایگور در سال 1978، به اصرار برادرش، به همراه آناتولی ووگول، تمرین کرد و توانست رکوردهای خود در پرش ارتفاع را بهبود بخشد. او در حدفاصل سالهای 1981 تا 1982، دچار یک مصدومیت شدید شد و حتی نزدیک بود ورزش را کنار بگذارد اما درنهایت، بعد از یک سال توانست به بهبودی برسد. در سال 1983، ایگور قهرمان مسابقات داخلی شوروی سابق می‌شود و ملی‌پوش این کشور می‌شود. ایگور در رقابت‌های یونیورسیداد 1983، با پرشی به ارتفاع 2.83 متر، به مدال طلا می‌رسد. یونیورسیداد، یک رویداد بین‌المللی چند ورزشی است که از سال ۱۹۵۹ میلادی در دو بخش ورزش‌های تابستانی و زمستانی زیر نظر فدراسیون بین‌المللی ورزش‌های دانشگاهی برگزار می‌شود. او در رقابت‌های جهانی 1983 فنلاند شرکت کرده و با پرش 2.29 متری خود به جایگاه چهارم می‌رسد. پاکلین در این سالها، به هنر رزمی شرق آسیا علاقمند می‌شود و برای آمادگی بدنی خود، از تمرینات رزمی استفاده می‌کرد.
https://ts18.tarafdari.com/users/user673319/2024/10/04/306536_original.jpg?s221319d1728055244" width="1200" />
اما رقابت‌های یونیورسیداد 1985 کوبه ژاپن، محلی برای شکستن رکورد پرش ارتفاع جهان می‌شود. پاکلین در پرشی به ارتفاع 2.41 متر، رکورد پرش ارتفاع جهان را می‌شکاند و قهرمان ملی کشور شوروی می‌شود. پاکلین با این پرش، به تیتر اصلی بسیاری از رسانه‌های ورزشی کشورش و حتی جهان تبدیل می‌شود.
به طور کلی من معتقدم انسان، در صورت فراهم بودن شرایط، حتی تا سه متر هم می‌تواند بپرد اما موضوع اصلی این است که این فرایند باید به صورت طبیعی رخ دهد. اگر کسی برای کسب رکورد، روی به استفاده از مواد دارویی بیاورد، مسیر متفاوتی از طبیعت را دنبال کرده است. تفاوت نسل امروز با نسل ما، مقاومت کمتر در برابر بیماری‌ها و تغذیه نامناسب است.
قهرمانی در رقابت‌های اروپای سال 1986 در شهر فرانکفورت با پرش 2.34 متری و مدال طلای رقابت‌های جهانی 1987 در ایندیاناپولیس آمریکا، از دستاوردهای بعدی پاکلین بودند. بعد از یک مدال نقره جهانی در سال 1987 در شهر رم ایتالیا، پاکلین خود را مهیای حضور در اولین المپیک خود می‌کرد. او در المپیک 1988 سئول شرکت کرد اما گفته می‌شود به دلیل ابتلا به یک بیماری، نتوانست آنچه باید را اجرا کند. او با پرشی به ارتفاع 2.31 متر، به جایگاه هفتم رسید. پاکلین، آخرین بار در سال 1991، زیر پرچم شوروی مسابقه داد و به جایگاه دهم مسابقات جهانی توکیو رسید.
بعد از فروپاشی شوروی، او زیر پرچم کمیته بین‌المللی المپیک، در المپیک 1992 بارسلونا شرکت کرد اما در این المپیک نیز نتوانست به مدال برسد. پاکلین از سال 1993، زیر پرچم زادگاهش، قرقیزستان در مسابقات مختلف حضور پیدا کرد. او در دو آوردگاه جهانی، یک دوره بازی‌های آسیایی و یک دوره بازی‌های آسیای مرکزی مسابقه داد و بهترین عملکردش را با مدال نقره در بازی‌های آسیای مرکزی تجربه کرد.
https://ts18.tarafdari.com/users/user673319/2024/10/04/sensacionnyj-rekord-sovetskogo-atleta-paklina_15987098161718907139.jpg?s447289d1728055208" width="1200" />
میراث پاکلین برای رشته پرش ارتفاع، پرش رکوردشکن کوبه ژاپن در سال 1985 بود که یکی از 10 پرش برتر تاریخ رشته پرش ارتفاع بوده است. او به مدت دو سال رکورد پرش برتر جهان را در دست خود داشت تا اینکه پاتریک شوبرگ سوئدی، رکورد او را تصاحب کرد. او در 31 سالگی از دنیای ورزش حرفه‌ای خداحافظی کرد. پاکلین بعد از پایان دوران ورزش خود، مربی پرش ارتفاع شد و به تربیت نسل جدید ورزشکاران این رشته پرداخت. او در سال 1394، مربی پرش از ارتفاع تیم ملی ایران شد اما بعد از حدود یک سال از ایران جدا شد. پاکلین استعدادهای دو و میدانی ایران را قابل قبول می‌دانست:
با توجه به تجربه ای که من در کشورهای دیگر داشتم باید بگویم ایران استعدادهای خوبی دارد. جامعه دوومیدانی ایران از مربی خوب اطلاعات می‌گیرند. خیلی خوب کنار می‌نشینند و با تو صحبت می کنند. اما مشکل اصلی این است که در دوومیدانی کم هزینه می‌شود و پول در دسترس نیست. نه اینکه اصلا پول نباشد اما به آن قدری که در دنیای دوومیدانی هزینه می‌شود در ایران انجام نمی‌شود. افراد متخصص زیادی در دوومیدانی ایران هستند و می دانند که برای رسیدن به مدال جهانی و المپیک به چه چیزهایی نیاز است اما مشکل بودجه باعث می شود که برنامه ها اجرا شود. در روسیه یک مثال وجود دارد که برای یک مدال المپیک برای شخصی که می‌خواهیم مدال بگیرد از زمانی که استعدادش کشف می‌شود تا گرفتن مدال باید یک میلیون دلار هزینه شود. بنابراین هزینه زیادی باید صورت بگیرد که این کار هر کشوری نیست.
https://ts18.tarafdari.com/users/user673319/2024/10/04/1447934165858_photo_2015-11-19_14-57-32-th4.jpg?s61268d1728055300" />
