نگاهی به جنگ صد ساله؛ جنگ بر سر تاج و تخت فرانسه

جنگ صد ساله چگونه جنگی بود ؟!

جنگ صدساله جنگی بین پادشاهی فرانسه و انگلستان بود برای تسلط بر تاج و تخت فرانسه !

جنگ صد ساله از سال 1337 میلادی تا 1453 طول کشید .

در این جنگ فرانسه و متحدان خود توانستند پیروز شوند و فرانسه توانست قدرتمند تر شود . همچنین پادشاهی انگلستان تمامی اراضی خودرا در فرانسه بجز کاله از دست داد .

این مبارزه شامل چندین نسل از مدعیان انگلیسی و فرانسوی تاج بود و در واقع یک دوره بیش از 100 سال را به خود اختصاص داد. طبق کنوانسیون گفته می شود که جنگ در 24 مه 1337 با مصادره دوک نشین تحت کنترل انگلیس آغاز شد.Guyenne توسط پادشاه فرانسه فیلیپ ششم . با این حال، این مصادره با جنگ های دوره ای بر سر مسئله فیف های انگلیسی در فرانسه که به قرن دوازدهم باز می گردد، انجام شده بود.

انگلستان بهترین سازمان‌یافته و نزدیک‌ترین دولت اروپای غربی و به احتمال زیاد رقیب فرانسه بود ، زیرا امپراتوری مقدس روم به دلیل اختلافات عمیق فلج شده بود. در این شرایط، درگیری جدی بین دو کشور شاید اجتناب ناپذیر بود، اما تلخی شدید و طولانی بودن آن تعجب برانگیزتر بود.

فرمانده ها و رهبر های جنگ صدساله 

علل جنگ صد ساله

در نهایت از موقعیت ویلیام فاتح ، اولین فرمانروای مستقل انگلستان که در قاره اروپا نیز به عنوان دست نشاندۀ پادشاه فرانسه، دعوا داشت، ناشی شد. هشدار طبیعی که برای پادشاهان کاپیتی توسط رعیت های قدرتمندشان، دوک های نرماندی، که پادشاهان انگلستان نیز بودند، به وجود آمد، در دهه 1150 بسیار افزایش یافت.

هنری پلانتاژنت که قبلاً دوک نرماندی (1150) و کنت آنژو (1151) بود، نه تنها در سال 1152 دوک آکیتن شد - به حق همسرش، النور آکیتن ، که اخیراً از لویی هفتم فرانسه طلاق گرفته بود - بلکه پادشاه انگلیس نیز شد. ، به عنوان هنری دوم، در 1154 درگیری طولانی ناگزیر رخ داد که در آن پادشاهان فرانسوی به طور پیوسته امپراتوری آنژوین را کاهش و تضعیف کردند . 

در همین حال، فرمانروایی پادشاهان فرانسه بر گوین، بهانه ای برای مداخله مکرر در امور دوک نشین به مقامات آنها داد. نتیجه این بود که سنشال های سلطنتی فرانسه و زیردستان آنها بدخواهان دوک نشین را تشویق کردند تا علیه دوک خود به پادشاه فرانسه و پارلمان پاریس شکایت کنند. چنین درخواست‌هایی روابط بین دادگاه‌های فرانسه و انگلیس را در بیش از یک بار متشنج کرد، و ادای احترامی که باید هر جا که حاکم جدیدی بر هر یک از تاج و تخت می‌نشیند، تکرار می‌شد، تنها با اکراه انجام می‌شد

درگیری بر سر جانشینی فرانسه 

هنگامی که چارلز چهارم در 1 فوریه 1328 درگذشت، عارضه جدیدی ایجاد شد و هیچ وارث مردی باقی نگذاشت. از آنجایی که در آن زمان هیچ قانون قطعی در مورد جانشینی تاج و تخت فرانسه در چنین شرایطی وجود نداشت، تصمیم گیری در مورد اینکه چه کسی باید پادشاه جدید باشد به مجمعی از بزرگان واگذار شد. دو مدعی اصلی ادوارد سوم انگلستان بودند که ادعای خود را از طریق مادرش، ایزابلا، خواهر چارلز چهارم، و فیلیپ، کنت والوا، پسر برادر فیلیپ چهارم، چارلز، دریافت کرد .

روابط انگلیس و فرانسه برای بیش از دو سال صمیمانه باقی ماند، اما از سال 1334 به بعد، با تشویق روبرت سوم آرتوآ (نوه پسر عموی فیلیپ چهارم) که با فیلیپ نزاع کرده بود و به انگلستان پناهنده شده بود، به نظر می رسد ادوارد از خود پشیمان شده است.

فیلیپ در 24 مه 1337 گواین را مصادره کرد و در اکتبر ادوارد اعلام کرد که پادشاهی فرانسه به حق متعلق به اوست و یک چالش رسمی برای حریف خود فرستاد.

از آغاز جنگ تا معاهده بریتنی ( ۱۳۳۷ - ۶۰ ) - جنگ در دریا و مبارزات در بریتانی و گاسکونی

خصومت‌ها در جنگ صد ساله در دریا، با نبرد بین افراد خصوصی آغاز شد . ادوارد سوم تا سال 1338 در قاره پیاده نشد. او در آنتورپ مستقر شد و (1340) با ژاکوب ون آرتولد ، شهروند گنت که رهبر شهرهای فلاندری شده بود، ائتلاف کرد . این شهرها، در اضطراب خود برای اطمینان از تامین مداوم پشم انگلیسی برای صنایع نساجی خود، علیه لویی اول، کنت نورس ، که از فیلیپ حمایت می کرد، شورش کردند. ادوارد همچنین از حمایت چندین حاکم در کشورهای پایین مانند برادر همسرش ویلیام دوم، کنت هاینو و جان سوم، دوک برابانت برخوردار شد. او همچنین (1338) با امپراتور روم مقدس لویی چهارم ("باواریایی") ائتلاف کرد . ادوارد در سال 1339 کامبری را محاصره کرد و در 22 اکتبر همان سال، یک ارتش فرانسوی و انگلیسی در فاصله چند مایلی یکدیگر در Buironfosse آمدند، اما جرأت پیوستن به نبرد را نداشتند.

کمپین کرسی و پیامد های آن ( ۱۳۴۶ - ۵۶ ) 

در حالی که هانری لشکرکشی را در جنوب غربی رهبری می کرد، خود ادوارد سوم در کوتنتین فرود آمد (ژوئیه 1346)، به نرماندی نفوذ کرد، کان را گرفت و به پاریس لشکر کشید . او بدون تلاش برای تصاحب پایتخت، از رودخانه سن از طریق پل پواسی عبور کرد و به سمت پیکاردی و شاهنشاهی پونتیو حرکت کرد . فیلیپ او را تعقیب کرد و نزدیک شدکرسی در پونتیو و بلافاصله نبرد. ارتش فرانسه سرکوب شد و بسیاری از عالی ترین اشراف کشته شدند (26 اوت 1346).

ادوارد نکرد و مستقیماً به سمت آن حرکت کردکاله که او از سپتامبر 1346 تا اوت 1347 آن را محاصره کرد. تحت رهبری ژان دو وین، پادگان آنجا یک دفاع سرسختانه انجام داد اما در نهایت به دلیل کمبود آذوقه مجبور به تسلیم شد. به دنبال آن قسمت مشهور تسلیم بورگرهای کاله که به دستور ادوارد، تنها پیراهن‌هایشان را پوشیده و طناب‌هایی دور گردنشان داشتند، تسلیم شدند. جان آنها با شفاعت ملکه ادوارد، فیلیپا از هاینو نجات یافت.

در طی محاصره کاله، اسکاتلندی ها به رهبری پادشاه دیوید دوم به انگلستان حمله کردند. اما آنها در نویلز کراس (17 اکتبر 1346) مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و دیوید دستگیر شد. انگلیسی ها همچنین در بریتانی خوش شانس بودند، جایی که در ژانویه 1347 چارلز بلوآ در نزدیکی لاروش-درین شکست خورد و اسیر شد.