تحلیل فنی دیدار رئال مادرید مقابل مایورکا
رئال مادرید، کیلیان امباپه و هزینه‌های ساختاری یک خط حمله کهکشانی
طرفداری | در این روزها، وزن فوق ستاره‌ها در رئال مادرید چنان قوی است، که هاله‌ای از جلال و شکوه اطراف تیم ایجاد کرده است.
اما اجازه دهید که صدای آرام و مطمئنhttps://www.tarafdari.com/node/2509416" target="_blank"> جود بلینگام، این توهم را فرو بریزد. در تونل ورزشگاه مایورکا، روز یکشنبه، بلینگام به رودریگو، وینیسیوس جونیور و کیلیان امباپه اشاره کرد و گفت: «شما سه نفر»، انگار که به گروهی از بچه‌های بازیگوش در پارک محل اشاره می‌کرد؛«حملات را تمام کنید، چون دویدن به عقب خیلی سخت است.»
این حرف‌ها در ابتدا به عنوان یک شوخی تلقی شد. https://www.tarafdari.com/node/2509284" onclick="window.open(this.href, '', 'resizable=no,status=no,location=no,toolbar=no,menubar=no,fullscreen=no,scrollbars=no,dependent=no'); return false;">رئال مادرید در اولین بازی فصل لالیگا با نتیجه ۱-۰ پیش بود، اما نکته بلینگام ممکن است به یک مشکل ساختاری اولیه در ترکیب جدید این تیم اشاره داشته باشد.
در نهایت، رئال مادرید به یک تساوی رضایت داد. هرچند گل تساوی‌بخش مایورکا از یک ضربه ایستگاهی به دست آمد، اما نشانه‌هایی وجود داشت که شکل دفاعی تیم در زمان در اختیار نداشتن توپ، بیش از حد به توانایی‌های جسمانی بلینگام و همچنین فدریکو والورده در سمت دیگر خط میانی وابسته است.
کارلو آنچلوتی به دلیل هماهنگ نگه داشتن تیم‌های پرستاره شهرت دارد، اما این نسخه جدید از دوران کهکشانی‌های مادرید، ممکن است با چالش‌هایی رو به رو شود که نیاز به رفع دارد.
بیایید با نکات مثبت شروع کنیم. درخشش توانایی‌های تهاجمی تیم، وحشت‌آور بود.
در بازی افتتاحیه مادرید، ۸۳ پاس بین بلینگام و سه مهاجم تیم رد و بدل شد، که ۵۱ پاس در یک‌سوم هجومی بود و ۶ پاس هم منجر به شوت به سوی دروازه شد. بسیاری از این همکاری‌ها در جناح چپ شکل گرفتند، جایی که امباپه و رودریگو به نوبت به سمت چپ متمایل می‌شدند و مثلث‌های خطرناکی را با وینیسیوس جونیور تشکیل می‌دادند تا فشار را بر مدافع کناری حریف افزایش دهند.
در مجموع، مادرید در این بازی ۳۶۸ لمس توپ در یک سوم چپ زمین انجام داد که تقریباً ۱۰۰ لمس بیشتر از هر تیم دیگری در هفته اول لالیگا بود و بالاترین سهم لمس‌های هجومی (۵۲.۲ درصد) نیز در آن سمت به ثبت رسید.
شبکه پاس‌های این بازی نشان‌دهنده گرایش مادریدی‌ها به سمت چپ، و همچنین یک سیستم ۳-۳-۴ واضح، با حضور اورلین شوامنی در جلوی خط دفاعی تیم بود.
اگرچه اسماً جناح چپ متعلق به وینیسیوس جونیور است، اما آزادی عملی که آنچلوتی به بازیکنان هجومی خود می‌دهد باعث می‌شود همکاری‌های متنوعی در جناح چپ شکل بگیرد.
به عنوان مثال، در فرآیند شکل‌گیری گل، این امباپه است که به سمت چپ حرکت می‌کند تا توپ را از دفاع دریافت کند، در حالی که بلینگام برای حمایت در نزدیکی او قرار دارد و وینیسیوس جونیور فضای مرکزی را اشغال کرده است.
بلینگام با سرعت در کناره خط به جلو می‌رود تا مدافع کناری را از امباپه دور کند و شرایط دو به یک را ایجاد کند، که این امکان را به هر دوی آن‌ها می‌دهد که با چهار پاس متوالی به درون محوطه جریمه نفوذ کنند. در همین حین، نیروهای هجومی به سمت چپ محوطه جریمه متمرکز می‌شوند تا فشار را بر دفاع حریف افزایش دهند.
هنگامی که رودریگو پاس پشت‌پای وینیسیوس جونیور را دریافت می‌کند و به داخل می‌زند تا شوت بزند، هر چهار بازیکن هجومی در فاصله‌ای کمتر از ۱۰ متر از توپ قرار دارند و والورده نیز برای حمایت به همان سمت آمده است.
این تجمع بازیکنان، یکی از ویژگی‌های تفکرات آنچلوتی است؛ رویکردی که با عنوان «رابطه‌‌مندی» شناخته می‌شود و به بااستعدادترین بازیکنان او، آزادی خلاقانه زیادی می‌دهد تا به دنبال غرایز هجومی خود بروند و در مناطق خطرناک به سرعت و به‌طور مؤثر ترکیب شوند.
بعد از بازی، آنچلوتی گفت: «یکی از دو بازیکن باید جناح را اشغال کند، اما برنامه خاصی وجود ندارد.»
این انعطاف‌پذیری همچنین در یکی از بهترین حرکت‌های بازی، این بار از سمت راست، به نمایش درآمد که در تصاویر زیر نشان داده شده است.
هنگامی که آنتونیو رودیگر برای ارسال یک پاس دقیق به سمت دیگر زمین آماده می‌شود، بلینگام در موقعیتی مشابه اما در سمت مخالف قرار گرفته و امباپه به سمت رودریگو حرکت کرده تا به او نزدیک شود. حتی دنی کارواخال، مدافع راست تیم نیز، در این حمله حضور دارد.
کیفیت پاس رودیگر باعث شد که خط دفاعی مایورکا به سمت عقب حرکت کند و این، فرصت را در اختیار رودریگو قرار داد تا به عرض بزند و به سوی محوطه جریمه حمله کند.
آنچه در ادامه رخ داد، زنجیره‌ای از حرکات تکنیکی و پاس‌های کوتاه بود که از هر چهار بازیکن هجومی عبور کرد. رودریگو توپ را در سمت دیگر دریافت کرد و با دیدن والورده که به صورت نامحسوس وارد محوطه جریمه شده بود، به او پاس داد.
به‌ویژه در نیمه اول، سرعت تبادل پاس‌ها و دقت فنی بازیکنان، به تیم مهمان اجازه داد تا هدفمند به سمت دروازه حریف حرکت کنند.
چندین مورد از دویدن‌های دفاع‌شکن امباپه نیز دیده شد، که این امکان را به رئال مادرید می‌داد تا با یک پاس درست، گزینه‌ای مستقیم‌تر برای رسیدن به دروازه داشته باشد.
با دقت بیشتری در محوطه جریمه، تصور این که این خط حمله سیال بتواند اکثر تیم‌های لالیگا را در هم بکوبد، دور از ذهن نیست.
با این حال، چنین آزادی‌ای در برابر مایورکا، هزینه‌هایی به همراه داشت؛ زیرا خط میانی سه نفره رئال مادرید اغلب برای مقابله با بازی عمودی و حملات مثبت تیم جاگوبا آراساته دچار مشکل می‌شد. تیم حریف که تنها یک گل خورده بود، توانست دوباره به بازی برگردد. با توجه به اینکه بلینگام و والورده بسیار جلوتر از خط میانی حرکت می‌کردند، آن‌ها برای بازگشت هنگام ضد حملات حریف، باید مسافت زیادی را طی می‌کردند.
شکل دفاعی رئال مادرید در زمان در اختیار نداشتن توپ، معمولاً با چینش ۲-۴-۴ بود که در آن بلینگام وظیفه پوشش سمت چپ را داشت. به شیوه معمول تیم‌های آنچلوتی، وقتی حریف توپ را در اختیار داشت، فشار بالایی روی یار صاحب توپ دیده نمی‌شد. با این حال، لایه اول دفاعی در چندین موقعیت به راحتی شکسته شد و در این وضعیت، یکی از هافبک‌ها مجبور می‌شد برای اعمال فشار جلوتر برود، همان‌طور که در زیر می‌بینید که والورده چنین کاری انجام می‌دهد.
توپ به کنار خط می‌رود و والورده مجبور می‌شود تا دویدن سرجی داردر را دنبال کند. مایورکا توپ را بلند ارسال کرده و شماره ۱۰ خود را پیدا می‌کند؛ کسی که توپ را کنترل کرده و به سمت داخل حرکت می‌کند تا سه هم‌تیمی خود را که به سمت جلو می‌دوند، بیابد.
اگرچه والورده یار خود را دنبال کرده است، اما هم‌تیمی‌هایش در میانه زمین قادر به کمک نبودند و یک وضعیت خطرناک چهار در مقابل چهار ایجاد شد که میزبان نتوانست از آن بهره‌برداری کند.
با گذشت زمان و خسته شدن موتورهای خط میانی، اوضاع کمی نگران‌کننده‌تر شد، به ویژه وقتی که یک سری حملات آخر بازی تقریباً باعث شد میزبان به کسب سه امتیاز نزدیک شود.
چند لحظه پس از اینکه ادر میلیتائو با یک تکل حیاتی یک ضدحمله خطرناک را متوقف کرد، مایورکا دوباره توانست به راحتی دو لایه اول دفاعی را بشکند و مانو مورلانز را در کنار خط میانی چهار نفره مادرید پیدا کند.
حرکت در کنار خط طولی زمین ادامه پیدا می‌کند و با اینکه خط دفاعی موفق می‌شود توپ را پس از یک سانتر زمینی دفع کند، توپ به سوی سه بازیکن حریف در لبه محوطه جریمه می‌رود. فاصله بین خط میانی و دفاع دوباره به وضوح قابل مشاهده است.
آنتونیو سانچز ضربه خود را بد می‌زند و سپس دو دقیقه بعد، موقعیتی مشابه را به بالای دروازه می‌فرستد و تیم آنچلوتی از یک خطر جدی نجات پیدا می‌کند.
در بخش‌های بزرگی از بازی، دوندگی و قوای جسمانی بالا توانست ساختار دفاعی شلخته رئال مادرید را در بخش میانی زمین پوشش دهد. هافبک‌ها مرتب به عقب باز می‌گشتند و مدافعان مرکزی به جلو می‌آمدند تا این شکاف‌ها را پر کنند.
اما در نهایت، مادرید چهار حمله مستقیم را پذیرفت؛ یعنی سلسله حرکاتی که از نیمه زمین حریف شروع شده و به یک شوت یا لمس توپ در داخل محوطه جریمه آن‌ها ختم شد. آخرین باری که آن‌ها بیش از این تعداد حمله مستقیم را پذیرفتند، در انتهای فصل ۲۲-۲۰۲۱ بود، یعنی ۷۸ بازی پیش در لالیگا.
همکاری‌های هجومی جذاب بودند، اما همان‌طور که بلینگام اشاره کرد، این رفت و برگشت ناپایدار است.
اعتماد به فوق ستاره‌ها برای «تمام کردن حملات»، یا تقویت خط میانی؛ این انتخابی است که آنچلوتی باید انجام دهد.
برگردانی از یادداشت Thom Harris برای وبسایت اتلتیک
