از پرستاری بچه تا کمک‌های یک رپر؛ مدال‌آوران آمریکایی المپیک از چه راهی هزینه‌های زندگی را پرداخت می‌کنند؟
طرفداری | ایالات متحده آمریکا طی هشت المپیک اخیر هفت بار به لحاظ کیفیت مدال و هر هشت بار به لحاظ تعدد مدالی بالاتر از دیگران ایستاده است. با این حال موفقیت‌های آنها لزوماً به خاطر هزینه‌های مستقیم دولتی نبوده است. USA TODAY در مقاله‌ای سراغ چند المپین رفت تا آنها توضیح دهند که چطور هزینه‌های زندگی و تمرین را جبران کرده‌اند.
بین مشاغلی مانند پرستاری از بچه، کار کردن به عنوان پرستار افراد مسن درگیر زوال عقل و آلزایمر و تمیز کردن میزهای رستورانی در شهر آیووا، «بریتنی براون» هنوز وقت پیدا می‌کرد تا به کار اصلی‌اش برسد: او دوندهای نخبه بود؛ با این حال هنوز بابت آن پولی دریافت نکرده بود! پس از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه آیووا در سال 2018، براون آماده‌ی کنار گذاشتن ورزش نبود. او برای یک سال دوندهای بدون اسپانسر بود و باید بابت هزینه‌های زندگی و تمرین، کار می‌کرد.
براون توضیح می‌دهند معنی سخت کار کردن را واقعا می‌فهمم و می‌دانم که برای بسیاری دیگر از المپین‌ها هم این مسئله صدق می‌کند. پس از اینکه در سال 2019، در دوحه به نایب قهرمانی مسابقات جهانی دست پیدا کرد، آدیداس برای اسپانسرینگ پیش آمد. لحظه‌ای سرشار از آسودگی بود، از اینکه حالا دارم دیده می‌شوم. او در 200 متر المپیک پاریس مسابقه داد و به مدال برنز رسید. وقتی پول می‌آید، یعنی مورد احترام واقع شده‌اید. مثل این است که با خود بگویند جالب است، معرکه است که این دختر بدون اینکه قراردادی (برای اسپانسر) داشته باشد دست به چنین کاری زد.
داستان براون و اینکه بدون هرگونه اسپانسر تا چنین حدی پیش رفت، داستانی خاص است. برای بسیاری از ورزشکاران نخبه، به ندرت مشکلی اقتصادی جهت زندگی و تمرین کردن به وجود می‌آید؛ حداقل بیشتر مردم اینطور فکر می‌کنند. المپین‌ها در تبلیغات مربوط به نایکی، نوشیدنی‌ها، ویزا کارت، انواع خوراکی و سایر برندهای بزرگ دیده می‌شوند. با این حال بسیاری از این جمع بیرون می‌مانند.
کاترین گیلکرایست که سومین طلای پیاپی را با تیم واترپولوی آمریکا به دست آورد توضیح داد تنها پنج درصد از ورزشکاران در بالای هرم هستند و بقیه زندگی بخورونمیری داریم. «مگی استفنز» کاپیتان تیم واترپولوی آمریکا در ماه می سال گذشته درخواستی را برای جمع کردن کمک‌های مردمی در اینستاگرام منتشر کرد. او توضیح داده بود که «بیشتر المپین‌ها نیاز به شغل دوم یا حتی سوم برای رفتن دنبال رویاهای خود داریم، حتی من چنین وضعیتی دارم».
چیزی که انتظارش را نداشت اتفاق افتاد و رپری به اسم Flavor Flav اسپانسر تمام تیم شد. او قرارداد پنج ساله بست تا همه‌جا به عنوان حامی تیم واترپولوی زنان آمریکا معرفی شود؛ اصطلاحاً Hype man تیم شد که اصطلاحی است که بیشتر در هیپ‌هاپ مورداستفاده قرار می‌گیرد.
https://ts17.tarafdari.com/users/user7024/2024/08/16/tdy_flavor_flav_240711-uy7u8f.jpg.jpg" width="1020" />
اسپانسرهای تیم‌ها و ورزشکاران، هزینه‌های تمرین و سفرها برای شرکت در مسابقات را چه در مناطق مختلف آمریکا یا کشورهای دیگر تامین می‌کنند. همینطور جمع‌آوری وجوه مردمی و نهادهای ملی مختلف کمک می‌کنند. کمیته ملی المپیک و پاراالمپیک ایالات متحده یک سری کمک‌های مالی را انجام می‌دهند تا بخشی از هزینه‌های سفرها را جبران کرده باشند.
استفنز که سابقه پنج بار اعزام به المپیک و سه قهرمانی را دارد، ادامه داده بود بسیاری از المپین‌ها، خود باید کاری بکنند تا هزینه‌ها جبران شود. کمیته المپیک و پاراالمپیک آمریکا کمک بسیاری کرده‌اند و باید قدردان بود اما اوضاع می‌توانست بهتر باشد. حمایت می‌توانست بیشتر از این باشد.
نتایج یک تحقیق مربوط به سال 2020 که سراغ 500 ورزشکار نخبه از 48 کشور جهان رفته بود، مشخص کرد که 58 درصد آنها خود را به لحاظ اقتصادی در جایی باثبات نمی‌بینند. بسیاری از آنها حتی نتوانسته‌اند هزینه‌های اولیه ورزش خود را از کمیته جهانی المپیک یا فدراسیون‌های ملی به دست بیاورند.
کمک‌های صورت گرفته عموماً طوری نبوده که هزینه‌های زندگی را جبران کند، بخصوص در مورد برخی از ورزش‌ها که هزینه‌ی بالاتری برای تمرین دارند. برای مثال واترپولو در کالیفرنیای جنوبی چنین وضعیتی دارد. استفنز افزود وقتی کمک‌های مالی از راه می‌رسد، طوری است که حتی کمتر از حداقل حقوق مصوب کشور به ازای هر ساعت کار است. وقتی برای المپیک تمرین می‌کنید، این ماموریت شماست. نمی‌خواهید نگران این باشید که آیا می‌توانیم اجاره خانه را پرداخت کنیم؟ آیا می‌توانیم هزینه خواروبار را این ماه بپردازیم؟ چطور می‌توانیم قسط ماشین را بدهیم؟ چطور قبض تلفن را پرداخت کنیم؟ تنها می‌خواهید روی ماموریت خود متمرکز باشید.
در تکمیل موضوع در خصوص هزینه‌های زندگی، تمرین و سفر، هزینه‌های ورزشکاران نخبه می‌تواند شامل ماشاژ درمانی، مسائل مربوط به تغذیه و تجهیزات اضافه نیز باشد. استفنز حساب کرد که حدود 3300 دلار ماهانه هزینه می‌کند تا در «لانگ بیچ» برای المپیک آماده شود. این تنها در صورتی است که ورزشکار پولی بابت تمرین کردن دریافت کند. در غیر این صورت، ورزشکار باید برای مربیان یا عضویت در باشگاه از جیب هزینه کند یا کسی را پیدا کند که به خاطر نفع عمومی، این هزینه‌ها را جبران نماید.
براون بابت تمرین در دانشگاه آرکانزاس، همینطور بابت متخصص تغذیه و تراپی " target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://www.tarafdari.com/node/2506098">تراپی از جیب هزینه می‌کرد. رقم کلی هزینه‌ی امکانات تمرینی، آنطور که او حساب کرد چیزی حدود 20 تا 30 هزار سالانه بود؛ آن هم بدون در نظر گرفتن هزینه‌های زندگی. او توضیح داد دوومیدانی راهی طولانی را آمده است. با این حال راهی طولانی مانده تا زمانی که بتواند هزینه‌های ورزشکاران دارای اسپانسر و بدون اسپانسر را جبران کند.
ورزشکاران در آمریکا و بسیاری از مناطق دیگر جهان مجبور به کار به عنوان وکیل، پرستار، فروشنده‌ی فروشگاه‌های بزرگ، پزشک یا حتی نامه‌رسان هستند. وقتی گیلکرایست مشغول بازی واترپولو نیست، مشغول موج‌سواری به طور حرفه‌ای است (سابقه دو بار قهرمانی در آمریکا در موج‌سواری) و یک کمپانی تولید تیشرت هم دارد. استفنز از بنیانگذاران 6-8 Sports است که در زمینه جمع‌اوری اطلاعات ورزشی و آنالیز آنها فعالیت دارد.
https://ts17.tarafdari.com/users/user7024/2024/08/16/bng-l-steffens-0730.jpg" width="978" />
برخی ورزشکاران مشغول آموزش ورزش هستند، در کلینیک‌ها یا آموزشگاه‌ها آموزش می‌دهند تا پولی اضافه به دست بیاورند و بتوانند نسل بعدی ورزشکاران را تربیت کنند. برخی دیگر به سایت‌هایی مانند GoFundMe می‌روند تا از مردم کمک جمع کنند. چند ماه پیش از شروع مسابقات، این امید وجود داشت که تا یک میلیون دلار در GoFundMe برای این ورزشکاران جمع‌آوری شود.
سانی چوی که نایب قهرمان مسابقات برک‌دنس" target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://www.tarafdari.com/node/2507767">برک‌دنس 2022 بود و برای اولین بار در پاریس در المپیک حاضر شد، به عنوان مدیر یک برند خلاقیت جهانی به اسم Estée Lauder فعالیت داشت. او در ژانویه 2023 از این کار استعفا داد تا تمام تمرکز را روی تمرین کردن بگذارد. او توضیح داد که بسیار از این استعفا می‌ترسید چون تنها به اندازه‌ای پس‌انداز کرده بود که تا پایان سال را بگذراند و امید داشت که قراردادهای اسپانسرینگ بتوانند او را برای ادامه‌ی راه ساپورت کنند. او توضیح داد خیلی خوشبختم که شانس‌های زیادی داشته‌ام. صادقانه بگویم، موقعیت‌های شغلی زیادی را رد کردم و سعی کردم کسانی دیگر را جای خودم معرفی کنم.
براون همیشه پیام‌هایی از سایر ورزشکاران می‌گیرد که اسپانسر ندارند اما داستان او را الهام‌بخش دانسته‌اند. از او می‌پرسند چطور دست به چنین کاری زد؟ به آنها می‌گویم که بزرگترین هوادار و مدافع خود باشید. دست به انتخاب‌هایی زدم که تنها خودم آنها را برای خودم می‌خواستم. وقتی احساس می‌کنید شناخته‌شده نیستید و حمایت مالی نمی‌شوید، این می‌تواند احساسی شبیه به شکست داشته باشد. اما وقتی به سالی که اسپانسر نداشتم فکر می‌کنم، یادم می‌آید که بزرگترین هوادار و مشوق خودم بودم. https://ts17.tarafdari.com/users/user7024/2024/08/16/brown_usa.jpg" width="1020" />
