المپیک ۲۰۲۴؛ خروج مهاجران و بی خانمان‌ها از پاریس طی عملیات «پاکسازی اجتماعی»
طرفداری | صدها نفر که در خیابان‌های پاریس می‌خوابیدند، با کوله‌پشتی‌ها و کودکان کوچک، پنج‌شنبه سوار اتوبوس‌هایی شدند که توسط پلیس مسلح احاطه شده بود. این آخرین گروه از مهاجران و افراد بی‌خانمان بودند که پیش از مراسم افتتاحیهhttps://www.tarafdari.com/node/2496995" target="_blank"> المپیک ۲۰۲۴، از شهر خارج می‌شدند.
به گزارش AP، گروهی از مهاجران عمدتاً آفریقایی به حاشیه شهر رفتند و به محل‌های اسکان موقت تا پایان بازی‌ها منتقل شدند. در حالی که برخی از آن‌ها خوشحال بودند که شب را در مکانی با سقف بالای سرشان بگذرانند، اما تعداد کمی می‌دانستند پس از پایان المپیک چه خواهد شد.
نیکی، یک پاریسی بی‌خانمان ۴۷ ساله که خواست نام خانوادگی‌اش برای حفظ حریم خصوصی استفاده نشود، در این باره گفت:
این مثل پوکر است. من نمی‌دانم به کجا خواهم رفت یا چه مدت در آنجا خواهم ماند.
مقامات فرانسوی ماه‌هاست که اردوگاه‌های مهاجران و بی‌خانمان‌ها را پاکسازی می‌کنند تا رویداد بزرگ جهانی ورزشی برگزار شود؛ رویدادی که لحظه مهمی برای رئیس‌جمهور امانوئل مکرون در زمان آشفتگی‌های سیاسی است. اما المپیک همچنین با انتقادهایی مواجه شده است، زیرا پاریسی‌ها از افزایش هزینه‌های حمل‌ونقل عمومی و هزینه‌های دولتی برای تمیز کردن رودخانه سن برای شنا کردن به جای سرمایه‌گذاری روی امنیت اجتماعی انتقاد کرده‌اند.
مقامات همچنین به دلیل این که مهاجران کمپ‌نشین را از مرکز شهر، جایی که المپیک برگزار می‌شود، به حاشیه پاریس یا مناطق دیگر منتقل کرده‌اند، مورد انتقاد قرار گرفته‌اند. گروه‌های فعال و مهاجران این عمل را «پاکسازی اجتماعی» نامیده‌اند.
ناتان لوکوز، یکی از سازمان‌دهندگان گروه فعال اوتوپیا ۵۶، در این ارتباط گفته است:
آن‌ها می‌خواهند شهر را برای بازی‌های المپیک و گردشگران تمیز کنند. با بدتر شدن و بدنام شدن رفتار با مهاجران، مردم از خیابان‌ها رانده می‌شوند. از زمان المپیک، این سیاست تهاجمی بیشتر شده است.
کریستف نوئل دو پیرا، رئیس کارکنان دولت منطقه ایل-دو-فرانس در حومه پاریس، این اتهامات را به شدت رد کرد و گفت دولت سال‌هاست که مهاجران را از شهر منتقل می‌کند.
ما از آن‌ها مراقبت می‌کنیم. ما واقعاً این انتقادها را نمی‌فهمیم؛ زیرا مصمم هستیم که سرپناهی برای این افراد فراهم کنیم.
او این سخنان را در حالی به زبان آورد که ده‌ها پلیس، مهاجران را جمع‌آوری کردند و مانع از عبور و مرور آن‌ها در خیابان‌ها شدند. وقتی از او پرسیده شد چرا این تعداد پلیس مسلح برای گروهی که عمدتاً از خانواده‌ها تشکیل شده است وجود دارد، نوئل دو پیرا گفت که این برای حفظ «صلح و آرامش» است.
پس از سه روز اعتراض توسط صدها مهاجر و افراد بی‌خانمان دیگر مانند نیکی، که در مقابل دفتر دولت محلی خوابیده بودند، اتوبوس‌ها از راه رسیدند؛ آن هم در حالی که ورزشکاران و گردشگران به پاریس هجوم آورده بودند. آن‌ها علیه پاکسازی اردوگاه‌های بی‌خانمان اعتراض کردند و دسترسی بهتر به مسکن موقت را خواستار شدند.
یکی از آن‌ها ناتاشا لوئیس گبتیه، یک مهاجر ۳۶ ساله از بورکینافاسو، و پسر یک‌ساله‌اش بود که او را بر پشت خود حمل می‌کرد. گبتیه که قبلاً به عنوان حسابدار در کشورش کار می‌کرد، پنج سال پیش به همراه اعضای خانواده‌اش به شهر جنوبی فرانسه، مون‌پلیه، مهاجرت کرد.
بسیاری از خانواده‌هایی که توسط مقامات فرانسوی جابه‌جا شده‌اند مانند گبتیه، از کشورهای آفریقایی هستند که زمانی مستعمره فرانسه بودند؛ از جمله بورکینافاسو، گینه، ساحل عاج و سنگال.
او پس از تجربیاتی سخت، به پاریس نقل مکان کرد. گبتیه توانست با کار به عنوان پرستار بچه و خوابیدن در مسکن عمومی، خود را سر پا نگه دارد. این وضعیت در آستانه المپیک تغییر کرد؛ زمانی که به گفته او، دسترسی به مسکن اجتماعی کاهش یافت و قیمت مسکن در خوابگاه‌ها افزایش یافت. او گفت که بیشتر کارفرمایان در فرانسه نمی‌خواهند او را استخدام کنند، زیرا او یک مهاجر بدون وضعیت قانونی است و احساس کرده است که با افزایش قدرت حزب راست‌گرای ضد مهاجرت در فرانسه، طرد شده است.
فکر می‌کنم فرانسه اشباع شده است. آن‌ها از مهاجران خسته شده‌اند و می‌خواهند ما کشورشان را ترک کنیم.
گروه معترض موافقت کرد که خانواده‌ها به استانی نزدیک پاریس منتقل شوند و خانواده‌ها در پناهگاه‌ها با هم بمانند. با وجود این توافق، رهبران اعتراضات نسبت به این که این جابه‌جایی ممکن است مهاجران را منزوی کند، نگرانی خود را ابراز کردند و گفتند که هنوز مشخص نیست چه اتفاقی برای افراد بی‌خانمان شهر خواهد افتاد.
دیگران مانند گبتیه، نگران آینده پسر یک‌ساله‌اش، ریچارد بودند. با وجود اینکه او در فرانسه متولد شده است، از جمله کسانی است که فراموش شده‌اند.
ما کودکانی داریم که فرانسوی هستند. آن‌ها مهندسان و مدیران آینده این کشور خواهند بود. اول به آن‌ها فکر کنید و فعلاً المپیک را فراموش کنید.
