ما و فقط همین یک روز؛ خبرنگار خوب، خبرنگار مرده است!

طرفداری | بیش از دو دهه از شهادت محمود صارمی خبرنگار ایرنا در افغانستان می گذرد، از روزی که هفدهم مرداد ماه را به نام روز خبرنگار در تقویم های سالانه این مملکت جای داد.

یکی از ما را کشتند تا روزی داشته باشیم برای اینکه به یادمان باشند. بی گناه و ناجوانمردانه کشتند تا روزمان رنگ سرخ خون به خود بگیرد، دور از وطن کشتند تا مظلومیت مان بیشتر عیان شود...
ما جماعتی هستیم که زنده مان را بها و ارزشی نیست.از منافع مادی این حرفه که به طور کلی بی بهره ایم، به لحاظ معنوی هم دیگر کسی برای مان تره خرد نمی کند. رسانه های مان یک به یک تعطیل می شوند، آنهایی که هنوز نفس می کشند هم تعدیل نیرو دارند. پر بیراه نیست اگر بی پشتوانه ترین شغل را از آنِ جماعت خبرنگار بدانیم.

فریب ظاهر این روز میانه تابستانی را نخورید. این پیام های تبریک که از گوشه و کنار و از سوی خرد کلان برای ارج نهادن به جامعه فرهنگساز و پر تلاش رسانه مخابره می شود را باور نکنید، از قشر زحمتکش خبرنگار تنها درصدی اندک به مدد همراهی با مافیای قدرت و ثروت به نان و نوایی چرب رسیده اند. باقی هر یک به کنجی خزیده و درد بی درمان ناملایمات را به دندان تنهایی و عزلت می کشند.

در تمام این سالها ما بودیم و یک طرح ترافیک خبرنگاری که از ما گرفتند و دادند به از ما بهتران! لیستش را هم منتشر کردند تا با دیدن فهرست اسامی خبرنگاران واجد شرایط (؟!) بیشتر بسوزیم! 

ما جماعت دو سر باخته تمام معادلات این سال های پر از التهابیم. تا نمیریم کسی یادمان نمی افتد.

مُرده ما را ولی فعلا ارج می نهند. در قطعه نامداران بهشت زهرا (س) چال مان می کنند آن هم البته برای همه نیست و اگر بازمانده سمج و پای کاری داشته باشیم. ولی دیری نخواهد پایید که این آخرین رانت را هم از ما جماعت دریغ کنند. تا وقت هست و هنوز قبرستان جا دارد برویم و مشغول مردن شویم که برای اهالی این دیار خبرنگار خوب خبرنگار مُرده است!