کاتناچیو؛ هلنیو هررا از اوج افتخار تا میراثی تاریک(بخش دوم)
و آقای گل سال قبل ایتالیا ، آنتونیو انجلیلو بود . کسی که فصل قبل در ۳۳ بازی ۳۶ گل زده بود . چرا ؟ چون زندگی رسانه ای پر سر وصدایی داشت و بیش از حد محبوب تماشاچیان بود ! حتی آرماندو پیجی ، اسطوره و لیبرو اینتر که قلب تپنده ی کاتناچیوی هررا بود نیز در امان نماند و بعد از یک مشاجره و انتقاد از رویکرد بیش از حد دفاعی او ،
در ۱۹۶۷ از اینتر اخراج شد . ستاره ی اصلی اش . در پست محبوب خود هررا : لیبرو
در واقع کاتناچیو هررا ، مبدع مدرنیزه کردن لیبرو در فوتبال بود . ابداعی که به آن می بالید و اعتقاد داشت بدون مهاجم درجه یک یا مدافع درجه یک ممکن است قهرمان هم شوید ولی بدون لیبرو درجه یک ، احتمالا به لیگ پایین تر سقوط می کنید
هررا در خاطراتش می گوید :
بعد از اخراج پیچی همه مرا به نامهربانی و بی رحمی متهم کردند ولی من کاری را کردم که سایر مربیان و باشگاه ها بعدا از من کپی برداری کردند . حتی یک مربی موفق بعد از من را نمی توانید نام ببرید که در رابطه با بازیکنانش از من کپی برداری نکرده باشد
و متاسفانه حرفش تا حد زیادی درست بود . کمال گرایی هررا ، تمرینات جسمی طاقت فرسا ، رژیم غذایی ایده آل برای هر بازیکن با توجه به فیزیک و پست بازی اش ، حراقل سه روز تمرین و تمرکز ذهنی پیش از هر دیدار و مکمل همه ی این ها ، مطالعه ی کامل بازیکنان حریف ارکان اصلی سبک مربی گری ی او بود که بنیان های مربی گری ی مدرن در فوتبال را بنا نهاد .در واقع در آن زمان کم تر مربی ای را با اسم یک تیم بیاد می آوردند . این ستاره ها بودند که تیم با آنها یاد میشد . قهرمانی های متعدد رئال مادرید را (( رئال دی استفانو ))می خواندند ولی از اینتر رویایی دهه ی ۶۰ بعنوان ((اینتر هررا ))یاد می شود .هررا در ایتالیا و باسبی در منچستر ، جایگاه مربی را در فوتبال برای همیشه ت۶غییر دادند. مربیانی که در واقع همه کاره ی باشگاه بودند
برای اولین بار در یک تیم فوتبال جلسات انفرادی و گروهی با پخش تصاویر حریفان شکل گرفت . چیزی که در آن زمان بی سابقه بود . لوییس سوارز درین مورد می گفت : تاکید هررا بر امادگی جسمی و روانی تا آن زمان همتایی نداشت . پیش از او مربی شخصیت مهمی به شمار نمی آمد . هررا چیز دیگری بود . گاهی حتی به صورت بازیکنان سیلی می زد تا متقاعدشان کند آن قدر که ادعا می کنند خوب نیستند . جلویشان از بازیکنان حریف ستایش می کرد . چیزی که الان به آن روانشناسی معکوس می گویند . بازیکنان به تک و تا می افتادند تا به او نشان دهند از کسانی که ستایش کرده ، بهترند . مثل یک مشت کودک . یک بار با فاکتی اینکار را کرد . باورتان میشود . کاپیتان و اسطوره ی اینتر . بازی با بولونیا بود . بین دو نیمه فقط از یار مقابل فاکتی تمجید کرد و ارزو کرد که او را به جای او در تیمش داشت . فاکتی نیمه ی دوم یک گل زد و یک پاس گل داد . یکی از بهترین نمایش های عمرش بود
دو فصل اول علی رغم تمام هزینه ها و اختیارات موراتی اینتر قهرمان نشد . فصل اول سوم شدند . فصل بعد علی رغم یکی از بهترین امارهای تاریخ ایتالیا در زمینه ی گل زده دوم شدند . ۷۳ گل در ۳۱ بازی . اماری که در ایتالیای آن زمان بی سابقه بود . آنها از بولونیای قهرمان ۲۸ گل بیشتر زده بودند
موراتی راضی نبود و می خواست هررا را همان موقع اخراج کند . در واقع اخراج هم کرد . تابستان که رسید ادموندو فابی به اپیانو جنتیله امد تا جی هررا را بگیرد . ولی موراتی در اخرین لحظه تصمیمش را عوض کرد و یک فصل دیگر به هررا زمان داد . فصلی که قهرمانی ها شروع شد
و البته تغییرات سبک هررا هم شروع شد . تغییراتی که در گذر زمان وجهی منفی بر دستاورد های بزرگش گذاشت .
در واقع هررا تحت فشار بود . اختیارات تامی که موراتی به او داده بود ، هزینه های سرسام آوری که برایش کرده بود و رابطه ی دیکتاتور گونه اش با بازیکنان ، انتظارات را از او به حداکثر رسانده بود . موراتی از او ناامید شده بود ولی تقدیر این طور رقم خورد که یک فصل دیگر هم به او زمان دهد .
هررا در سخت ترین شرایط و نقطه ی عطف زندگی اش تصمیمات مهمی گرفت که جریان فوتبال را زیر و رو کرد . یک هافبک را از میانه ی میدان بعنوان سوییپر جلوی مدافعان اصلی قرار داد . به مهاجمان بی نظیرش گفت : بازی مستقیم با بیشترین سرعت . با حداکثر سه پاس نه بیشتر برای رسیدن به محوطه ی جریمه ی حریف .
پیچی که قبل از او کلا یک گل در ایتالیا زده بود سویپر تیم شد . یک مدیر و هافبک دفاعی درجه یک . با چشمانی تیزبین . بازیکنی که بندرت پاس اشتباه و بدون هدف می داد .
در آن زمان مهاجمان ایتالیایی یک روش بسیار مهم برای گلزنی داشتند . بصورت گوش های چپ یا راست به جلو می تاختند و با تغییر مسیر به داخل ، با شوت های مهلک دروازه ها را باز می کردند . مهاجمانی مثل جی جی ریوا و پیرینو پراتی . روشی که بعدا روبرتو باجو در آن به استادی رسید . هررا برای مقابله با انها جاچینتو فاکتی بزرگ را داشت . فاکتی کشف هررا بود و می رفت به بزرگترین مدافع چپ و سویپر ایتالیا و جهان تبدیل شود . رکورد گلزنی او بعنوان یک مدافع دست نیافتنی ست . ۴۷ گل در ۴۷۹ بازی از او یک افسانه ساخته است . از جمله گل های معروفش به لیورپول در نیمه نهایی جام باشگاه های اروپا . لیورپول شنکلی سه به یک اینتر هررا را در آنفیلد شکست داد . بازی برگشت در میلان . شنکلی از هررا و کاتناچیواش متنفر بود . آن را لکه ی ننگی بر فوتبال می دانست . هررا برای برد در بازی برگشت هر کاری کرد . از معطل کردن لیورپول در فرودگاه به مدت ۴ ساعت تا نیمه شب رسیدن به هتل و گماردن عده ای از هواداران زیر پنجره ی بازیکنان لیورپول و آواز خواندن و جلوی خواب آنها را گرفتند . فردا در میلان لیورپول بزرگ شنکلی به تیمی خسته ، عصبی و عصبانی تبدیل شده بود که هیچ نشانی از آن فصل درخشانشان نداشتند . فاکتی کار را در همان نیمه ی اول تمام کرد . با یک ضربه ی آزاد که غیر مستقیم بود ولی داور که بعدا معلوم شد هررا تطمیعش کرده ، بعد از گل شدنش بطور مستقیم آن را پذیرفت . اعتراضات بیهوده ی لیورپولیها . دقیقه ی ۳۳ پیچی یکی از لیورپولیها را مصدوم و به بیرون زمین فرستاد و حتی برایش کارت هم نگرفت . یک شوت از راه دور دیگر از فاکتی و گل دوم . لیورپول از هم پاشیده . گل سوم روی نفوذ لوییس سوارز . پایان . صعود به فینال . برد با هزاران لکه ی سیاه . عصبانیت بیش از حر بیل شنکلی کبیر . خوشحالی زاید الوصف اینتریها صعود به فینال جام باشگاه های ۱۹۶۵.
یک فینال کلاسیک هلنیو هررایی . هررایی تمام عیار . مقابل بنفیکا ی اوزه بیو . قهرمان بلامنازع نیمه اول دهه ۶۰ اروپا . آنها با بلا گوتمن و فوتبال تمام تهاجمی شان دو بار پیاپی قهرمان اروپا شده بودند . اما اینبار متفاوت بود . بلا گوتمن قهر کرده و رفته بود و بنفیکا را نفرین کرده بود . نفرینی که ابتدا به آن خندیدند اما هنوز که هنوز هست ادامه دارد . گوتمن فقط چند هزار دلار پاداش قهرمانی اروپا را می خواست اما ندادند ...
(ادامه دارد)
