به «دبیر» گفتم می‌خواهم به اردوی تیم ملی کشتی برگردم!
تحلیل نایب‌قهرمان المپیک لندن از کشتی آزاد قهرمانی جهان/ گودرزی: نخودی باید مقابل باروز عقده‌گشایی کند؛ ۵ یا ۶ طلا در انتظار ماست
چند سالی می‌شود که در یک باشگاه کوچک و ساده در یکی از محله‌های جنوب‌غرب شهر تهران، نایب‌قهرمان کشتی آزاد المپیک و جهان به کودکان و نوجوانان علاقه‌مند به کشتی، درس این ورزش بومی و ملی را می‌دهد. صادق گودرزی که بی‌تردید او را با جدال‌های همیشگی‌اش مقابل جردن باروز امریکایی در وزن ۷۴ کیلوگرم کشتی آزاد به خاطر داریم، این روزها در محله یافت‌آباد تهران خودش را از روزهای قهرمانی و حاشیه‌های کشتی جدا کرده و در حال ساختن و پرداختن به بچه‌هایی است که در قلب ناامیدی مطلق، یک روز توان ایستادن بر سکوهای قهرمانی جهان و المپیک را خواهند داشت.
صادق گودرزی که به علت بروز ضایعه‌ای نخاعی ناشی از فشارهای کشتی خیلی زودتر از چیزی که فکرش را می‌کردیم از کشتی بازنشسته شد و در ۲۵، ۲۶ سالگی عنوان پیشکسوت را به خود گرفت، تدریس کشتی را به عنوان دل‌مشغولی روزمره و سوای از منبع درآمد شغلی‌اش در باشگاهی متعلق به آموزش و پرورش دنبال می‌کند اما آن چنان از اتفاقات اخیر کشتی آزاد کشورمان آن هم در آستانه مسابقات جهانی دور نیست. به همین منظور گفت‌وگویی با دارنده مدال نقره المپیک ۲۰۱۲ انجام داده‌ایم؛
۱۰ سال از المپیک لندن گذشت؛ از مدال نقره‌ای که در آن سالن با سقف بلندش گرفتی تا حالا که در این سالن کوچک با سقفی کوتاه درگیر آموزش کشتی شده‌ای. از آن صادق گودرزی تا این صادق گودرزی چه خبر؟!
دوران کشتی گرفتن با دوران مربی‌گری‌ام اصلاً با هم قابل قیاس نیست و زمین تا آسمان فرق می‌کند. شعار نباشد، احساس کردم وظیفه دارم یک گوشه کار را بگیرم. حالا در گوشه جنوبی شهر و باشگاه ناطق‌نوری که شاید آرزوی خیلی از بچه‌هایش این باشد که یک قهرمان جهان یا المپیک را از نزدیک ببینند. شاید حضورم بتواند به این بچه‌هایی که نیازمند هستند کمک کند و این تابو شکسته شود که ببینند یک قهرمان کشتی می‌تواند در کنارشان حضور پیدا کند و به آن‌ها کشتی یاد بدهد. تیم خیلی خوبی را در کنارم دارم؛ شهرام چای‌چی، هادی داداشی و تقی اکبرنژاد که از بهترین مربیان فدراسیون و استان هستند را این‌جا داریم.
آورده صادق گودرزی برای کشتی آزاد ایران به عنوان مربی سازنده چه بوده؟!
در کنار این عزیزان من هم کسب تجربه کرده‌ام و توانسته‌ایم در رده‌های پایه به خودباوری و موفقیت‌هایی هم برسیم. در رده نوجوانان قهرمان ۲۰۱۶ آسیا را درست کردیم، در سال ۲۰۱۷ قهرمان نوجوانان جهان را دادیم و در سال ۲۰۱۹ برنز جهانی گرفتیم. خیلی از بچه‌ها از همین جا به تیم ملی رسیده‌اند. تیمی هستیم که رفاقتی کار می‌کنیم و می‌خواهیم این زنجیره‌مان از کشتی قطع نشود. این منطقه بچه‌های بااستعداد و توان‌مندی دارد که اگر حمایت و هدایت شوند، می‌توانند به بدنه تیم‌های ملی کمک زیادی کنند. جنوب شهر بچه‌های با جسارت و مستعدی دارد که اگر در مسیر درستی باشند، می‌توانند در مسابقات جهانی یا بازی‌های المپیک از کشتی ایران در انظار دفاع کنند.
صحبت از مربی‌گری به شکل رایگان و رفاقتی داشتی، الان در این باشگاه بدون کسب درآمد مربی‌گری می‌کنی؟!
من هیچ درآمدی از مربی‌گری و آموزش کشتی در این سالن ندارم و با دوستانم رایگان بچه‌ها را تمرین می‌دهیم. این‌جا برای آموزش و پرورش است و فقط مبلغی که جمع می‌کنیم، اجاره سالن می‌دهیم. از کشتی که چیزی در نمی‌آید! محل درآمد ما جای دیگری است و من هم که کارمند شهرداری هستم؛ فقط بحث عشق به کشتی است. ما برای بچه‌ها هزینه هم می‌کنیم. از نزدیک به ۵۰ یا ۶۰ کشتی‌گیر این‌جا، فقط از ۲۰ تا ۳۰ نفر شهریه می‌گیریم که آن هم خرج اجاره سالن، وسایل بهداشتی مثل پنبه و یخ یا برخی لوازم مثل دوبنده، طناب و کفش برای بچه‌هاست. فقط عشق است.
باشگاه‌های کشتی این روزها شلوغ‌تر از قبل شده‌اند و به نظر توجه رسانه‌ها مثل سریال‌های نمایش خانگی در این امر بی‌تأثیر نبوده.
دوران کرونا به کشتی و ورزش ضربه بدی وارد ساخت. ما در دوران کرونا بچه‌ها را حمایت می‌کردیم و مربی‌مان با خانواده‌اش بارها کرونا گرفت اما نگذاشت چراغ این سالن ما خاموش شود که از او (داداشی) واقعاً متشکرم. الان رسانه با پخش این سریال‌ها کمک کرده که کشتی به جامعه برگشته و باعث تهییج بچه‌ها شده. مهم‌تر از آن هم این که پخش زنده مسابقات قهرمانی جهان سال گذشته و افتخارآفرینی آزادکاران کشورمان باعث شد تا خیلی از بچه‌ها به کشتی روی بیاورند. الان رده نوجوانان و جوانان با تلاش‌های علی‌رضا دبیر پخش زنده گرفته که بچه‌ها انگیزه گرفته‌اند و جمعیت سالن‌ها افزایش چشم‌گیری یافته. هر چه تعداد نفرات بالاتر برود، کشتی‌گیران تیم ملی هم در پایان این زنجیره باکیفیت‌تر می‌شوند. در کل جمعیت باشگاه‌ها نسبت به ۳ یا ۴ سال گذشته که کرونایی وجود نداشت هم خیلی بهتر و بیش‌تر شده و در شهرستان‌ها هم خبر دارم ثبت‌نامی‌ها خیلی بیش‌تر شده.
عمر قهرمانی خودت خیلی کوتاه بود و در مصاحبه‌ای گفته بودی که نزدیک بود فلج بشوم؛ از آن روزها برای‌مان بگو.
در شهرستان ملایر کشتی را شروع کردم و پیش پدرم مراحلی را طی کردم که به تیم ملی رسیدم. در سن ۲۴، ۲۵ سالگی و بعد از مسابقات جهانی و المپیک دچار ضایعه نخاعی شدم و درست در روزهایی که می‌توانستم مدال‌های جهان و المپیکم را تکرار کنم و افزایش بدهم، مجبور شدم کشتی را با ۴ مدال جهانی و المپیک کنار بگذارم. در آن سن که در روزهای اوج بودم، هضم این مسئله از نظر روانی برایم خیلی سخت بود اما به لطف خدا با این موضوع کنار آمدم. این اتفاق شاید حکمتی در خودش داشت و شاید سبب خیر شد مسیر دیگری انتخاب کنم. درس خواندم، تشکیل خانواده دادم و به مربی‌گری ورود کردم.
در آن زمان گله داشتی که به تو و آسیب‌دیدگی‌ات رسیدگی نشده و از تو حمایتی نکرده‌اند.
مشکلی نبود، بالاخره این مسائل برای گذشته است و اتفاقاتی بوده که برایم رخ داده. خودم پی‌گیر کارهایم شدم و ضایعه‌ام قابل برطرف کردن نبود چون مشکلی بین مهره‌هایم پیش آمده بود که هنوز هم هست. الان هم هر از چند گاهی باید MRI بدهم و مراقبش باشم. من با این مشکل مدارا می‌کنم و ضایعه هم با من کار چندانی ندارد تا ببینیم بعداً چه می‌شود. هنوز در بحث فنی و دوومیدانی و وزنه‌های سبک می‌توانم کار کنم اما این که بخواهم رقابت و مبارزه کشتی داشته باشم، هم زمانش گذشته و هم توانش نیست. الان همان وزن آخر روزهای قهرمانی‌ام هستم اما حجم عضله‌ام کم‌تر شده و خب مصدومیت مزمن هم که هست.
صحبتی هم شد که به عنوان کمک‌مربی تیم ملی کنار پژمان درستکار قرار بگیری که قبول نکردی و گفتی سرمربی‌گری را می‌خواهم. این جسارت از کجا آمده؟!
بله؛ پیشنهادی داده بودند. پژمان دوست ماست و تیمش الان بهترین نتایج را گرفته اما یک سری اتفاقات باید رخ می‌داد که صورت نگرفت. بعدش کرونا گرفتم و دیگر نمی‌توانستم به اردوی تیم ملی بروم و نمی‌خواهم بیش‌تر از این مسئله را باز کنم؛ دوستان می‌دانند چرا نشد. جسارتم هم از این می‌آید که ۱۰ سال است که دارم کار مربی‌گری می‌کنم و از ۲۵، ۲۶ سالگی مربی شده‌ام. در سال ۲۰۱۷ در کنار تیم ملی نوجوانان بودم که قهرمان آسیا شدیم و ۲۰۱۸ هم به قهرمانی جهان رسیدیم. ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۷ در کنار غلام‌رضا محمدی قهرمان باشگاه‌های جهان شدیم و حدود ۶ تا ۷ ماه در تیم ملی بزرگسالان هم حضور داشتم. حس می‌کنم به رده‌های پایه بیش‌تر می‌توانم کمک کنم و این رده را بیش‌تر دوست دارم. برای سرمربی‌گری بزرگسالان خیلی زود است اما برای نوجوانان و جوانان چه زمانی بهتر از الان؟! تأثیرگذاری که صادق گودرزی الان برای مربی‌گری دارد، بعدها نیست. فاصله دوران قهرمانی با مربی‌گری‌ام خیلی کم است و نوجوانان و جوانان با کشتی‌های من خاطره دارند که از نظر روانی روی‌شان تأثیر بالایی دارد و آموزش من برای‌شان شیرینی خواهد داشت.
آیا این استراتژی بهتری نبود که مربی تیم ملی و دستیار درستکار باشی و سپس به رده‌های پایه به عنوان سرمربی بروی؟!
من گفتم دوست دارم به تیم‌های پایه کمک کنم اما هیچ صحبتی از سوی فدراسیون با من نشده. بحث سرمربی‌گری تاکنون نشده اما پیشنهاد مربی‌گری بوده و دوستان لطف داشته‌اند. مربی‌گری کنار پژمان که بحثش برای دوره‌ای بود که شرایط و زمان مناسبی برای ورودم وجود نداشت و به جمع‌بندی نهایی نرسیدیم. با این حال آرزوی قبلی من موفقیت تیم ملی کشتی آزاد و درستکار است و هفته‌ای ۲ یا ۳ بار هم با پژمان در تماس هستیم. آن اتفاق در آن زمان نیفتاد و شاید در زمان دیگری رخ بدهد.
به مسابقات جهانی برسیم؛ نمی‌شود صحبتی از وزن ۷۴ کیلوگرم باشد و یاد صادق گودرزی نیفتیم. امسال در این وزن یونس امامی را خواهیم داشت. تحلیلت چیست؟!
شرایط یونس الان از قبل بهتر شده و با تجربیاتی که کسب کرده و مدال‌هایی که گرفته، در ایران که از همه جلوتر است و فکر می‌کنم الان وقت مدال‌آوری و درخشش اوست. کایل داک هم که با توجه به وزن کم کردن‌هایی که داشته، به نظرم یونس شایستگی مدال‌آوری در مسابقات جهانی را خواهد داشت. با توجه به این که تیم ملی روسیه هم نیست، دیگر وقت ماست. تیم فوق‌العاده‌ای داریم و بهترین نفرات به اردوی تیم ملی دعوت شده‌اند. بچه‌ها ستاره هستند و شایسته کسب طلا، می‌توانیم امسال اتفاق تاریخ‌سازی را رقم بزنیم. این بچه‌ها همان‌هایی هستند که از رده‌های نوجوانان و نونهالان با تیم مربی‌گری حرفه‌ای وقت جذب تیم ملی شده‌اند و از آن‌ها حمایت شده که به این‌جا رسیده‌اند اما الان یک خطر جدی تیم ملی را تهدید می‌کند.
چه خطری؟!
این ۲ تا چهارمی جهان که در نوجوانان به‌دست آورده‌ایم خبرش ۳ یا ۴ سال دیگر بیرون می‌زند و می‌فهمیم تیم ملی بدون پشتوانه شده. باید هوشیارانه دقت کنیم چون رده نوجوانان را ۲ سال از دست داده‌ایم. به نتیجه نگاه نمی‌کنیم، درست است چهارم شده‌ایم اما باید بحث فنی را نگاه کرد. چه کاری برای بچه‌ها شده؟! برای امثال محمد نخودی و امیرحسین زارع وقت گذاشته شده و با استراتژی آموزش داده شده اما اکنون این زنجیره به نظر ناهماهنگ قطع شده. نمی‌گویم غلام‌رضا محمدی باید از نوجوانان تا بزرگسالان باشد اما زنجیره فنی پاره شده. کشتی‌گیران ما زیرگیری را اصلاً فراموش کرده‌اند! پیروزی و کلاس کشتی ما ایرانی‌ها در زیر بوده اما الان کسی زیر نمی‌گیرد.
الان به گونه‌ای شده که فن خاصی در کشتی نمی‌بینیم و همه زیرکتف می‌زنند.
یک کلاس فنی مثل حسن یزدانی با زیرکتف برنده است اما این فقط برای او تعریف شده و برای دیگر کشتی‌گیران کارآمد نیست. کشتی ایرانی از نونهالان باید زیرگیری داشته باشد. اگر کشتی کامران قاسم‌پور را مردم می‌پسندند و او قهرمان جهان شده، به خاطر همین زیرگیری‌هاست. چرا هنوز مردم می‌گویند عباس جدیدی، رضا یزدانی، علی‌رضا دبیر، مهدی تقوی، رسول خادم یا کمیل قاسمی؟! مردم ایران کشتی را با زیرگیری می‌شناسند. قرار نیست همه مثل حسن یزدانی کشتی بگیرند، او یک توان فنی بالقوه دارد که بقیه ندارند. ما باید آموزش درست کشتی ایرانی را با صرف هزینه، استراتژی درست و وقت در نونهالان پیاده کنیم. ما در جوانان امسال و سال بعد ضربه فنی می‌خوریم و فقر فنی داریم که در سال‌های آینده به تیم ملی بزرگسالان هم می‌رسد.
قطعاً نتایج کنونی حاصل زحمات چند سال پیش بوده اما برای جلوگیری از وقوع این خطر چه باید کرد؟!
باید منسجم‌تر باشیم؛ در رده‌های پایه باید به نفرات انتخابی فرصت ۳ یا ۴ ساله بدهیم که کار کنند. مربی موظف باشد که پایه را بسازد و رئیس فدراسیون برای دوره بعدی بداند تغییر محسوس شده و نتیجه گرفته. دبیر راست می‌گوید و نباید نتیجه‌گرا باشیم، بحث رقابت آن چنان نیست. مسابقات جهانی برای رده‌ها یک تجربه است برای سال‌های تیم ملی بزرگسالان که بتوانند در آن جا مدال بگیرند. هیچ‌وقت مربی‌های سازنده را ندیده‌ایم؛ من و مسعود و میثم مصطفی‌جوکار در ملایر شاگرد پدرم بوده‌ایم و ۲ نقره المپیک گرفته‌ایم. برای مربی‌های سازنده چه کرده‌ایم؟! باید نگاه مدونی داشته باشیم که من طرح خوبی هم دارم در این رابطه و می‌توانم در اختیار فدراسیون قرار بدهم. ما باید کاری کنیم که هم مربیان سازنده به تشویق‌ها و مدارجی که حق‌شان هست، برسند و هم در عین حال باشگاه‌شان که در واقع قطب سازندگی است، نخوابد چون وقتی مربی سازنده را به تیم ملی ببری، باشگاهش از بین می‌رود. مربی سازنده یک قهرمان را ساخته و باید با کشتی‌گیرش برود و در رسانه باشد و در مسابقات جهانی کوچ کند، نه این که دور بماند.
از بحث مسابقات جهانی دور نشویم و به جردن باروزی بپردازیم که همیشه مقابلت بوده و از تقابل با او خاطرات زیادی داری. محمد نخودی را چطور می‌بینی؟!
مهم‌ترین مشکل محمد این است که هنوز باور نکرده که باروز دیگر آن باروز سابق سال ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ نیست. او دیگر تمام شده و باید با ۴ بچه او را زمین بزنند. علی سوادکوهی در تورنمنت ترکیه داشت او را می‌برد و اگر داور ناحقی نمی‌کرد، الان این تابو شکسته بود و جشن پیروزی مقابل جردن را می‌گرفتیم. بالاخره باید نخودی امسال او را شکست بدهد و این عقده‌ای که داریم، در این مسابقات باز شود. وقت شکست دادن باروز الان است.
حسن یزدانی و دیوید تیلور چطور؟!
الان برای حسن پیروزی مقابل تیلور آسان‌تر شده و تابوی روانی در مسابقات گذشته شکسته شده. سن تیلور هم بالاتر رفته و یزدانی آخرین کشتی را هم بُرده و به مراتب راحت‌تر روی تشک خواهد رفت. شاید اختلاف حسن در این کشتی امسال بالاتر هم برود و مردم ممکن است امسال اختلافی بیش‌تر از ۴ امتیاز را بین حسن و تیلور ببینند.
خیلی‌ها چشم‌انتظار مسابقه کامران قاسم‌پور و جی‌دن کاکس هم هستند؛ برای تماشای کشتی ایرانی کامران.
به نظرم کشتی بین قاسم‌پور و کاکس کشتی نزدیکی بشود اما به سمت کامران می‌چربد چون هم قهرمان دنیاست و در بعد روانی دست بالا را دارد و سن کاکس هم بالاتر رفته. تیم ما همه‌جوره فوق‌العاده است و شاید ۵ یا ۶ طلا در مسابقات جهانی بگیریم. همه قهرمان دنیا هستند و روحیه بچه‌ها خیلی بالاست. این سری بهترین نتیجه تاریخ کشتی ایران را خواهیم گرفت.
پس از مسابقات قهرمانی جهان وظیفه نهادهای بالادستی درباره بچه‌ها چیست؟! آیا تاکنون رسیدگی خوبی صورت گرفته؟!
شنیده‌ام بچه‌ها جایزه‌شان را هنوز نگرفته‌اند. فدراسیون کارش را به نحو احسن درنظر گرفته و کاری که دبیر می‌کند، تا حالا نداشته‌ایم. من چند وقت پیش به فدراسیون کشتی رفتم و وقتی امکانات جدید کمپ را دیدم، گفتم علی من می‌خواهم دوباره کشتی بگیرم! چه فضایی، چه امکاناتی، چه شرایطی! یک مدیری روی کار آمده که هم از جنس ماست و هم حمایت کرده. مسئولین وزارت ورزش و جوانان باید فکر چاره باشند و از بچه‌ها حمایت کنند. فرصت کمی داریم و باید قبل از جهانی یک شارژ مالی خوبی صورت می‌گرفت.
در جایی صحبت از ورود به مدیریت ورزش کرده بودی، آیا برنامه‌ای برای حضور در انتخابات فدراسیون داری؟!
همیشه کنار کشتی هستم و سعی می‌کنم به کشتی در بعد فنی کمک کنم. دوست دارم کنار تشک باشم و احساس می‌کنم کنار بچه‌ها کار کردن برای لذت‌بخش‌تر است. اگر چه تحصیلات مرتبط برای مدیریت ورزش را دارم اما علاقه‌ام فنی است. پیشنهاد هیأت کشتی و این‌ها بوده ولی برنامه‌ای برای انتخابات فدراسیون یا چیز دیگری ندارم.
و به عنوان سؤال پایانی؛ برای لیگ برتر کشتی امسال برنامه‌ای خواهی داشت؟!
آن ۲، ۳ سالی که در لیگ مربی‌گری کردم، محبت محمدی بوده و ممنونش هستم. خیلی دنبالش نیستم. تا حالا کسی نیامده که بگوید این تیم در لیگ برتر برای تو؛ من هم دنبالش نرفته‌ام. فعلاً همین‌جا هستم و در پایه به کارم ادامه می‌دهم.
