چرا دلمان برای عادل و مزدک تنگ شده؟/ بررسی عملکرد گزارشگران صدا و سیما
گزارشگری بخش مهمی از تماشای فوتبال را تشکیل داده است. فردی که پشت میکروفون نشسته است و می‌تواند تماشای یک بازی کسل کننده را قابل تحمل و جذابیت‌های یک بازی هیجان‌انگیز را چند برابر کند. در ایران اما فقدان گزارش‌های زیبا به ویژه پس از ترک وطن توسط مزدک میرزایی و البته اخراج عادل فردوسی‌پور از تلویزیون به شدت حس می‌شود. دو گزارشگری که خاطره‌انگیز‌ترین بازی‌های سال‌های اخیر را با صدای آنها دیده‌ایم و در نبود آنها جایگزین مناسبی برایشان پیدا نشده است و گزارشگران قدیمی و جدید نتوانسته‌اند جای خالی آنها را پر کنند.گزارشگر‌هایی که برخی از آنها تماشای فوتبال را تبدیل به امری عذاب دهنده کردند. در این یادداشت به سراغ پنج تن از پر‌کار‌ترین گزارشگر‌های حال صدا و سیما می‌رویم و عملکرد آنها را بررسی می‌کنیم.
۵ـ جواد خیابانی
جواد خیابانی یکی از قدیمی‌ترین گزارشگر‌های حال حاضر صدا و سیماست که گزارش‌های جذابی مانند بازی ایران و استرالیا را در کارنامه دارد اما با گذشت هر سال از کیفیت گزارش او کاسته شده به طوری که در سال‌های اخیر تماشای فوتبال با صدای او بسیار آزاردهنده شده است. جمله بندی‌های غلط، تلفظ اشتباه نام بازیکنان، سکوت در لحظات حساس بازی و تحلیل‌های اشتباه از نکاتی هستند که در اکثر گزارش‌های او شنیده می‌شوند. نکته تلخ در مورد خیابانی این است که او هرگز برای پیشرفت در گزارش‌هایش هیچ تلاشی نمی‌کند و با وجود گزارش‌های متعدد عذاب‌‌آور همواره جایگاه ثابتی میان گزارشگران صدا و سیما دارد.
۴ـ پیمان یوسفی
پیمان یوسفی یکی دیگر از گزارشگران قدیمی تلویزیون است که کمتر کسی از او یک گزارش خوب به یاد دارد. یوسفی علاقه بسیار زیادی به استفاده از عبارت‌های عربی و غیررایج دارد و در طول گزارشش بارها از این عبارات عجیب و اکثرا بی‌مفهوم استفاده می‌کند. همچنین گزارش‌های او معمولا بسیار سرد و کم هیجان هستند و می‌توانند قرص خواب مناسبی برای مخاطبین باشند. کافیست یک بار دیگر گل فوق‌العاده قیچی برگردان رونالدو به یوونتوس در لیگ قهرمانان را با گزارش یوسفی ببینید تا متوجه بی ذوق بودن او و کیفیت پایین گزارشش بشوید.
۳ـ محمد سیانکی
محمد سیانکی صدای گرم و خوبی دارد و سعی می‌کند با حرارت و هیجان بازی را گزارش کند ولی با همه این‌ها هرگز نمی‌توان او را گزارشگر خوبی دانست. سیانکی به هیچ عنوان تسلط خوبی بر بازی ندارد و بسیاری از جمله‌هایش را نیمه تمام می‌گذارد. همچنین بارها شده که او در لحظات و موقعیت‌های حساس بازی در حال دادن آمار و اطلاعات بوده و گزارش بازی را رها کرده است. یکی دیگر از نکات ضعیف گزارش‌های سیانکی تاکید بیش از حد او بر روی یک بازیکن یا یک مربی است. کافیست یک بازیکن مطرح یا لژیونر درون زمین باشد، سیانکی در طول بازی بیش از سی یا چهل بار نام او را به زبان می‌آورد و درباره او صحبت می‌کند. همه این‌ها باعث شده تا سیانکی هم در لیست پرتعداد گزارشگران اعصاب خورد‌کن صدا و سیما قرار بگیرد.
۲ـ محمدرضا احمدی
محمدرضا احمدی را هرگز نمی توان گزارشگر بدی دانست. او صدای مناسبی دارد و بازی را گرم و با طراوت و با تسلط خوبی گزارش می‌کند و حتی گاها اصطلاحاتی به کار برده که تا مدت‌ها ورد زبان فوتبالی ها شده است. با وجود این‌ها احمدی در میان مخاطبین گزارشگر محبوبی نیست که یکی از دلایل آن تلاش بیش از حد او برای بامزه بودن است. احمدی در طول گزارشش با تقلید از فردوسی‌پور سعی می‌کند تا با اتفاقات مختلف شوخی کند اما بر خلاف عادل، او هیچ استعدادی در این زمینه ندارد و تنها کسی که به جوک‌های او می‌خندد خود احمدی است. از دیگردلایل محبوب نبودن او می‌توان به حضور در برنامه فوتبال برتر و همکاری با محمدحسین میثاقی اشاره کرد.
۱ـ فرشاد محمدی‌مرام
فرشاد محمدی‌مرام در حال حاضر بهترین گزارشگر صدا و سیماست. او علاوه بر این که صدای خوبی دارد معمولا بی‌اشتباه بازی را گزارش می‌کند و اگر اشتباهی هم کند، سریع آن را اصلاح می‌کند. محمدی‌مرام به موقع سکوت می‌کند و آمار و ارقام را هم هنگامی بیان می‌کند که بازی آرام و آهسته است. او به موقع تن صدای خود را تغییر می‌دهد و در لحظات حساس عربده نمی‌زند و همچنین با استفاده از عبارت‌های آزار دهنده گوش مخاطب را اذیت نمی‌کند. تنها نکته منفی در مورد او این است که محمدی‌مرام فقط بازی‌های اروپایی را گزارش می‌کند و مخاطبین فوتبال‌های داخلی که تعدادشان هم کم نیست، از شنیدن صدای او محروم هستند.
انتخاب گزارشگران حرفه‌ای و کار‌بلد برای مسابقات به معنای احترام به مخاطبین است. همانطور که از یک مربی انتظار می‌رود هنگام نمایش‌های ضعیف متعدد یک بازیکن او را نیمکت نشین کند، از تهیه کنندگان صدا و سیما نیز این توقع می‌رود که گزارشگران پر‌اشتباه را کنار بگذارند اما متاسفانه عده ای دو دستی به این میکروفون چسبیده‌اند و با وجود این که سطح کارشان روز به روز ضعیف تر می‌شود اما همواره جایگاه ثابتی در قاب تلویزیون دارند. امیدواریم با روی کار آمدن صداهای جوان و جدید، این افراد کمی احساس خطر کنند و برای ارتقای کیفیت گزارششان تلاش کنند و در نهایت شایسته‌ترین افراد را پشت میکروفون‌های فوتبال ببینیم.
