شاه بیت های آلبوم سکوت - بهرام | راز باش ولی فاش نشدنی

من همونم که بعدِ مرگش / همه می‌گن که هنوز زنده‌ست

من زنده موندم چون خبر خوب / واسه‌ی دشمنم مُردنِ من بود

قبر ساختم از اُتاقم / نفسم حبس شد / بدنم سرد شد / ولی روحمُ گرم نگه داشتم رو اجاقمم

تو خالی‌بندی مثِ سگ، منم گوشامُ بستم / دروغ مالِ توئه، بشنو حقیقتُ از من

تو آشغالُ ساعت 9 دم در دیدی ولی من تویِ زندگیم / این‌که کار شما نیست، کار ماست که از هر چیز جالبی شعر بگیم

جالبه نه؟ خیلی جالبه، مجنون عملیه و لیلی حامله

آره بخند، آره خنده هم داره؛ گذران وقت بدون خنده محاله

رپ فارس، چیزیه که من می‌خونمُ / رپ، اون چیزیه که من می‌دونمُ

فارس، اون چیزیه که من می‌مونمُ / جاده‌ام خالیه، فقط من می‌رونمُ

عقده‌ها تو دلم خیلی شد، پس یه دلِ تو سینه خیلی پُر

نوه نتیجه‌و بچه ندارم که شب عید بدم عیدیشُ

حرفمُ نداری درکشو، پس از هرجایی بهم حمله شد

مسأله توی مخ منه، فقط من بلدم راهِ حلّشُ

شبا یه چیزایی می‌بینم که خراب می‌کنه روزمُ

روزا یه چیزایی می‌بینم که خراب می‌کنه روحمُ

اشکات خرج لحظات تنهایی هاته / هرکسی به‌قدر خودش تنهایی داره

بهرام بیش‌تر از خودش تنها شد، آره / طعم خوب تنهایی‌رو از من بپرس

*

گرمی تو از گرمی نور خورشید / کلی کتابُ ورق داری تو کوله پشتیت

*

کلی گل خوشگل تو باغچه‌ی خونت / رنگ گلای قالی‌رو از من بپرس

*

دلم پاکِ مثل حس تو دل یه خط شعر / دقیقاً مثل پاکی دل یه بچه

*

می‌دونم، که خیلی وقتِ اشک نریختی / ولی رنگ اشکای مادرُ از من بپرس

من می‌گم حالم خوبه، تو باور نکن / جز خدا کسی‌رو داور نکن

*

سهم منُ تو از خورشید لحظه‌ی غروبه / این زندگی حق نیست، کُلش یه دروغه

*

منُ ببخش؛

اگه موهام امروزی نیست / اگه حرفم از رویِ دل‌سوزی نیست

اگه مثل تو شاد نیستمُ / اگه اهل ترانه‌های پاپ نیستم

*

منُ ببخش اگه تو حرفام، هرگز نبودم اون چیزی که تو می‌خوای

منُ ببخش اگه تو فردام، هرگز نمی‌شم اون چیزی که تو می‌خوای

*

منُ ببخش، مثل برگ تو مسیر باد، هر طرفی بوَزه راه می‌ری

منُ ببخش اگه فریاد می‌زنم که مسیرت غلطِ، داری اشتباه می‌ری

*

شاید سود نداره واسمُ شاید زود نرسی بهش، ولی می‌رسی به حرفم یه‌روز ولی تا ، اون ، روز

*منُ ببخش*?

اول تولد، بعد مدرسه؛ دانشگاه زنُ بچه و بعد میفتی می‌میری بگو به من

 اینه زندگی خوب نه؟ 

*

خوشی از تو دل رفت‌و جاش غم بوده / مادرا فقط تو تخت‌و آشپزخونه

یا کیسه به‌دست همش تو تره‌بارن / پدرا هم از صبح تا شب سر کارن

*

این زندگی واسه‌ی من معنی نداره / یعنی چی؟ رُک گفتم، یعنی نداره

*

تو خیابون سرا پایین دستا تو جیبای چپ‌و راست و آدما توی خودشونن

مُفلسا به‌فکر جای خواب امشب‌و پول‌دارا تو فکر جیب پُرشون

*

خونه‌های این شهر یه‌روز سقف داشت بالاش / جنازه نمی‌دیدی تو سطل آشغالاش

زندگی اینه، باعث صدمه‌ی تو / نه مثِ سریالای چرتِ شبکه‌ی دو

*

اینا شبیه عصر حجریان / موسیقی فقط اصفهانی شجریان

*

حالا یه سوال دارم ازت، آدم تویی؟ / چرا عادت داری همش عادت کنی؟

نه میخوام چگوارا باشم نه گاندی

میخوام خیلی خاص باشم در عین حال عادی

*

ای خواهرتو مادرتو زندگی من

 میخوام کاری کنم تا تو هم بم بگی مرد 

*

  ولی من نه رهبرم نه سرباز

 اما امروز میجنگم واسه صلح توی فردا 

من از یه نسل دیگه‌ام

صدای گلوله‌ها تو گوشم، واسم لالایی خوندن

تو شیکم ننَم صدای جیغ‌و داد، زیاد شنیدم با صدای بمب‌و موشک

*

تو بیست‌و چند سال عمرم، بیست‌و چند بار مُردم

بیست‌و چند سال حقمُ خوردن

زندگیمُ برعکس کشیدن

تا منم مثِ اونا اونُ برعکس ببینم

*

من وقتی مَرد شدم

که پُر درد شدم

*

این خیلی سخته، این خیلی تلخه / که آدمای دورت نمی‌فهمن چیه حرفت

یه‌مشت اعتقاد چرتُ پرت می‌ره تو مغزت

به چی اعتقاد داری؟ به عشق یا نفرت؟ / به چی اعتقاد داری؟ به علم یا ثروت؟ 

*

به هوس‌های کثیف یا نصیحت پیرا / به شعارهای سفید یا حقیقت سیاه

*

به چی اعتقاد داری؟ به نوح یا که مسیح؟ / به علی حسن حسین یا 9تای بعدی

*

تو رو به هرچی اعتقاد داری / تو رو به هرکی که بهش اعتماد داری

قسم، ناراحت نشو ازم / فقط، آزاد باش، مهم نیست که به چی اعتقاد داری

*

منتظر نباش که مرگِ تو کی میاد / آزاد باش مثل من، مثل خیلیا

حتی اگه کسی سمتِ تو نمیاد / آزاد باش مثل من، مثل خیلیا

حتی اگه می‌بینی که کسی حرفتُ نمی‌خواد / آزاد باش مثل من، مثل خیلیا

*

کلّ دوران مدرسه همش امتحان دادم / ازم خواستن مثل بقیه با انضباط باشم

ولی من هیچ‌وقت مثل همه نبودمُ / حال نمی‌کنم که هم‌رنگ اجتماع باشم

*

مهم نیست که به چی اعتقاد داری / مهم نیست که به کی اعتماد داری

یا با فکر باز بساز زندگیتُ / یا دهنتُ ببندُ زندگی کن

شاید پشتِ ابره، منم منتظر نمی‌مونم که بیاد بیرونُ ببینمش

توی بغلم... آخ، سوختم

*

آخرین باری که دیده بودمت توی صفحه نمی‌دونم چندُم کتاب نقاشیم بود

یادش بخیر... 

ای‌کاش چیده بودمت، مثل گل... ای‌کاش چیده بودمّت

*

مردم من می‌گن که خورشید خانوم هنوز خوابه، ولی عکسِت هنوز

گوشه‌ی اُتاق خدا تو قابه، هر روز پا می‌شه و گردشُ می‌گیره و می‌گه به‌قول زمینیا

خورشید تا اَبد پشتِ ابر نمی‌مونه... نه، نه نمی‌مونه... نه برو عقب منو بغلم نکن

من اون شیطونم
که جلو هیچ آدمی تعظیم نکرده

*

زنده باد اونی که
میدونه رقص فقط واسه شادی نیست
اونی که رقاص هر سازی نیست

*

اگه جایی دیدی من رو
پلیس رو خبر کن و اسم جدیدم رو فریاد بزن
یاغی

*

موسیقی زیرزمین و فرهنگش رو
من ساختم و جماعت همرنگش شد

شماها اکثرتون عین همین، پس غریبه‌ام من / دورُ ورم هم یا گرگن یا خیلی احمق

*

بعد مرگت می‌گن خاک یه‌مشت آشغال خورد / بعد من می‌گن که قهرمان داستان مُرد

*

مردم می‌خوان مارو به‌خاطر حسّمون / مردم می‌خوان مارو به‌خاطر فکرمون

*

یه حس می‌گه بمون / به گلوی خستم یه حس می‌گه بخون

هرچند اگه خونی تو رگم نیاد / هرچند... اگه پولی در نیاد

*

خوراکت کتابای شکسپیره، ها؟ ولی فک می‌کنم دلتو کردی له زیر پات

من یه وظیفه‌ای دارم که باید انجام بدم / دوس ندارم باشم، ولی یه حس می‌گه باش

*

از اون مخ پوکت، یه گوشه‌اش مالِ من / کل دنیا مالِ تو و یه کوچه‌اش مالِ من

مردی هست که باهاش عجین شده یه چیز

که مثه توی فیلما

خشابو پر کنه هرکی رو که گه خوره ببنده به تیربار

*

اونو مثه قهرمان یه قصه می بینم توی آینه هر روز

*

ولی حیف که زندگی رویاست فقط

مگه اینکه پیدا بشه همچین جایی واسه من

*

یه جایی که تو بندرش

ماهی گیر نباشه و پشت سنگرش

توپ و تیر نباشه و توی جنگلش

روباه و گرگ

سلطان جای شیر نباشه

و مـــــــــن... برم یه جایی که بشه نفس کشید

یه شهری که نشه روش قفس کشید

من می‌میرم مثِ مرد، تو زندگی کن مثِ ترسوها...

آخرش تو یه جای سرد، بخواب... اما لالایی‌های منو توی گوشات نگه دار*

*

قصه نگو، فقط بگو بهم آخر قصه‌ات، کلاغه به خونه‌اش می‌رسه یا نه... 

*

راز باش، ولی فاش‌نشدنی... تو قفس باش، ولی رام‌نشدنی

پاک باش، حتی اگه دوس داری عکس همه باش، ولی قاب‌نشدنی

مثل آدم‌های بَد، خوب حرف نزن... واسه هر مزخرفی الکی کف نزن

خوش‌حال باش، واسه چیزایی که داری...

*

اوستا کار، پادو نمی‌شه...

کسی خوش‌بختی‌رو به‌تو کادو نمی‌ده...

*

ماه باش، واسه شبات...

راه باش، واسه پاهات...

راننده باش، فرمونُ دست خودت بگیرُ دنده بده با گاز

دکتر باش، واسه دردات...

مَرحم باش، واسه زخمات...

روشن باش، واسه فردات...

تو خودتی و خودت اینُ قبول کن از من...