روایتی جذاب از اولین ماساژور تیم ملی در جام جهانی؛ هلندی ها با 3 ماساژور، ایران با ممد بوقی!
محمد ابراهیم نایب عباسی، همان محمد بوقی معروف در جام جهانی 1978 به جز بوقچی بودن ایران در این جام، به کمک بازیکنان تیم ملی هم می رفت و آنها را ماساژ می داد، این در حالی بود که تیم ملی در آن دوران تنها یک پزشک به نام دکتر تقی زرکش داشت و فیزیوتراپ و ماساژور تخصصی نداشت.
به گزارش طرفداری، در همان زمان، به روایت جواد الله وردی، نداشتن ماساژور یکی از بزرگترین تفاوت های فوتبال ایران و فوتبال روز دنیا بود. در حالی که هلندی ها سه ماساژور داشتند، ایران اصلا ماساژور تخصصی نداشت.
مشهورترین بوقچی آن زمان، محمدبوقی، بوقچی پرسپولیس بود که در بازی‌های تیم ملی ایران نیز حضوری فعال داشت. محمدبوقی با نواختن بوق‌های ممتد توام با اشعار خود سروده، موجب دست‌افشانی هواداران می‌شد. به نوشته مسعود بهنود، او شعری مشهور برای زوج خط حمله تیم ملی همایون بهزادی (همایون سرطلایی) و حمید شیرزادگان (شیری پاطلایی) ساخته بود که با نواختن در بوقش تمامی هواداران حاضر در امجدیه آن را می‌خواندند. او برای تشویق تیم ملی با هزینه شخصی رهسپار آرژانتین شد. در تاریخ ۲۶ دی ماه سال ۱۳۷۱ صدای بوق محمد نایب عباسی معروف به ممد بوقی خاموش شد.
از دیگر نمونه‌های بوقچی‌های قدیمی می‌توان به سهراب‌بوقی و حسن نیکبخت ملقب به حسن تارزان (هر دو از بوقچی‌های مشهور استقلال)، حسین عسگری معروف به حسین شلغم، بوقچی پرسپولیس، فتح‌الله غریب‌نواز، علی توکل معروف به علی کشک‌بادمجان و رضا صفاریان، ملقب به رضا چاچا، بوقچی اهوازی تیم ملی ایران در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین اشاره کرد.
