آریگو ساکی: بدون سرمربیانی چون پپ و کلوپ، فوتبال می میرد؛ در ایتالیا هرگز از ایده های من استقبال نشد

https://www.tarafdari.com/static/page/taxonomy/3096" target="_blank">آریگو ساکی، سرمربی سابق میلان در مصاحبه اخیر خود با تلگراف از این که باشگاه های  انگلیسی توسط افرادی که درک فوتبالی خوبی ندارند خریداری می شود، ابراز تاسف کرد و خود را پیامبری دانست که در کشور خود مورد استقبال قرار نمی گیرد. به گزارش https://www.tarafdari.com/" target="_blank">طرفداری، آریگو ساکی در این مصاحبه گفت:

همیشه در یک بازیکن به دنبال چهار چیز بودم؛ هوش، تواضع، فروتنی و اشتیاق. وقتی برای اولین بار به میلان آمدم، بازیکنی در تیم بود که من او را نمی خواستم چون فهمیدم که هر شب بیرون می رود و در زمین تمرین می خوابد. سیلویو برلوسکونی از من پرسید: «خب با چه کسی باید قرارداد ببندیم؟» به او گفتم هیچکس. ما باید از دانش او استفاده کنیم چون او متواضع بود و می خواست یاد بگیرد. الساندرو کاستاکورتا گفت که فکر می کرده که من در عرض یک ماه خواهم رفت. مشخصات و ذهنیت بازیکن بسیار مهم بود. دنیله ماسارو از نظر فنی بازیکنی عالی بود اما در ابتدا آن طور که باید تلاش نکرد و بنابراین باید یاد می گرفت. رود گولیت نه تنها از نظر فنی، بلکه از دیدگاه شخصیتی و انسانی تاثیر زیادی روی تیم داشت. روحیه او به اندازه استعدادش اهمیت داشت. سخت کوشی و همچنین سبک بازی در قلب همه چیز قرار داشت.

ساکی فاش کرد که سبک توتال فوتبال آژاکس الهام بخش او بوده و معتقد است پیروزی بدون سبک مشخص، اصلا پیروزی محسوب نمی شود.

سه تیم فوق العاده و بزرگ وجود داشت که هر کدام 20 سال پس از دیگری آمدند. آژاکس رینوس میشل، میلان من و بارسلونای پپ گواردیولا. آژاکس و آن توتال فوتبالش تاثیر زیادی داشت و وقتی من بچه بودم، رئال مادرید دی استفانو، پوشکاش و خنتو را دوست داشتم. فوتبال برای من همیشه مانند یک نمایش بوده است. نمایشی که هدف آن سرگرمی است. بردن بدون سبک مشخص، به هیچ وجه یک پیروزی حساب نمی شود.

یک بار از سوی اتحادیه فوتبال انگلیس به این کشور دعوت شدم تا در مورد تیم میلان خودم صحبت کنم. زمانی دیگر بود که گروهی از سرمربی های فرانسوی برای تماشای تمرینات تیم من آمدند؛ جرارد هولیه، لوییس فرناندز، آرسن ونگر. آن ها گفتند که هرگز تیمی را ندیده بودند که به این سختی و با این شدت کار کند. درس میلان در همه جا به جز ایتالیا آموخته و توسعه یافته است. پیامبر هرگز در کشور خود مورد استقبال قرار نمی گیرد.

انگلیس الان بهترین سرمربی های دنیا را دارد. پپ و کلوپ دو سرمربی بزرگ هستند که به فوتبال اجازه پیشرفت می دهند. بدون چنین سرمربی هایی، فوتبال می میرد. من بازی لیورپول مقابل بارسلونا را نگاه کردم و احساساتی شدم. احساساتی شدم چون فقط یک تیم برنده نشد، کل شهر برنده شدند. در زندگی بعدی، می خواهم سرمربی ای در انگلیس باشم. هوش فوتبالی هواداران همیشه در انگلیس متفاوت بود اما من نگرانم چون باشگاه ها توسط افرادی از آمریکا و خاورمیانه خریداری می شوند که این درک و فهم فوتبالی را ندارند. 

---