هیتلر و موسولینی هم طرفدار تیم های باشگاهی بودند

به گزارش طرفداری، ارتباط دادن موفقیت های احتمالی یک تیم به سیاست دولت و ادعای جانبداری حکومتی از یک تیم نکته ای است که در سال های اخیر مطرح شده است و در ادوار گذشته، حتی طرفداری شخص اول مملکت، نخست وزیر و حتی رئیس سازمان تربیت بدنی وقت از یک تیم (قبل از انقلاب) و رئیس جمهور و وزرا و معاون اول رئیس جمهور و رییس فدراسیون فوتبال از 2 تیم در دوران بعد از انقلاب هیچ گاه به اندازه امروز مورد بحث واقع نشده است.

از فدراسیون آبی تا وزیر قرمز

پیش از این در مقطعی اوایل انقلاب استقلالی ها می گفتند حسین فکری چون پرسپولیسی است، می خواهد استقلال را نابود کند، آنها بعدها مدعی شدند غفوری فرد رییس وقت سازمان تربیت بدنی از پرسپولیس جانبداری می کند، چند سال بعد نوبت به پرسپولیسی ها رسید که ادعا کنند داریوش مصطفوی استقلالی است و به همین دلیل علیه پرسپولیس حکم های سنگین می دهد. در دوران کوتاه ریاست امیر عابدینی در فدراسیون فوتبال، دوباره نوبت به استقلالی ها رسید که فدراسیون را حامی پرسپولیس بنامند، در دوران دادکان هم همین اتفاق دوباره تکرار شد اما اوج این اتهام ها دوره فعلی است که پرسپولیسی ها هشتگ فدراسیون آبی می سازند و پرسپولیسی ها هشتگ وزیر پرسپولیسی!

بابا محمود و بابا مسعود و ادبیات ناپسند

کار به جایی می رسد که یک بازیکن به یک وزیر بدترین توهین ها را روا می دارد، سرمربی تیم بازنده دربی هم از چنین مجرایی حرف می زند، حتی برخی از مهم ترین و معتبر ترین افراد منتسب به مجموعه تیمی استقلال در اقدامی نه چندان قابل قبول به وزیر ورزش، بابا مسعود پرسپولیسی ها می گویند. در دوران قبل از دولت فعلی هم نه در اندازه های امروز که در سطحی پایین تر به علت نفوذ کمتر شبکه ها و فضای مجازی، دولت احمدی نژاد را عامل برتری استقلال و ناکامی پرسپولیس دانسته اند، بی تردید اعتقاد داریم این نقش برای موفقیت استقلال در دولت احمدی نژاد و پرسپولیس در دولت روحانی، اغراق شده و غیر معقول است، اگر پرسپولیس با حمایت وزرا، توانسته 4 سال و هر سال با اختلاف بسیار قهرمان لیگ شود، استقلال در فینال جام حذفی چرا از شان خود دفاع نکرد و قهرمان آن مسابقه نشد؟ آن هم به سلطانی فر و آذری جهرمی ارتباط داشت؟ چنان چه بازیهای ضعیف و یارگیری های اشتباه و اختلافات موجود در مدیریت تیم پرسپولیس در دوران احمدی نژاد هم ارتباطی به رئیس جمهوری نداشت که به طور معقول حق دارد به تیمی علاقه داشته باشد.

از هیتلر و موسیلینی تا ملکه انگلیس و مرکل

در دنیای سیاست، افراد مهم دیگری هم طرفدار فوتبال بوده اند، ما تنها به شخص اول سیاسی در برخی از ممالک اشاره می کنیم، از آدولف هیتلر، رهبر آلمان نازی که طرفدار شالکه بوده است و بنیتو موسولینی رهبر فاشیست ایتالیای جنگ دوم که طرفدار تیم دوم شهر رم یعنی لاتزیو بوده است یا ملکه انگلستان که تیم وستهام را دوست دارد، ژنرال فرانکوی کبیر، طرفدار رئال مادرید بود، برلوسکونی حتی در دوران نخست وزیری ارتباطش را با میلان قطع نکرد، آنجلا مرکل طرفدار بروسیا دورتموند محسوب می شود و ماتئو رنزی نخست وزیر ایتالیا علاقمند به تیم فیورنتینا است، اریش هونه کر در دوران آلمان شرقی سابق علاقمند به دینامو برلین بود،  ولادیمیر پوتین، زنیت را دوست دارد، دیلماروسوف، رئیس جمهور برزیل طرفدار تیم آتلتیکو مینیرو است و از این نمونه ها در ایران هم زیاد داریم. کیست که از علاقه حمید رضا آصفی به استقلال و یا از علاقه عراقچی به پرسپولیس بی خبر باشد. اما در ایران حالا فضا به گونه ای شده که سیاستمدارها و حتی هنرپیشه ها می ترسند بگویند طرفدار چه تیمی هستند. اگر به صفحه شخصی هنرمندانی که در شبکه های اجتماعی خودشان را استقلالی یا پرسپولیسی معرفی کرده اند، بروید خودتان انواع و اقسام توهین ها را می بینید و همین توهین هاست که باعث می شود وزرا و سیاستمدارها و حتی نمایندگان مجلس، علاقه شان را پنهان کنند. در ایران اینگونه جا افتاده که انگار هر سیاستمداری طرفدار تیمی باشد از تمام توان قانونی و فرا قانونی خود به نفع آن تیم و علیه رقبایش سواستفاده می کند. این نگاه باعث شده همه آذری جهرمی را بابت این که گفته طرفدار پرسپولیس است نکوهش کنند یا وزیر دیگری که قبل از دوران وزارت چند باری به اطرافیانش گفته بود طرفدار فلان باشگاه است، حالا اطرافیان خود را قسم بدهد این موضوع را جایی بازگو نکنند!