سالگرد بازی فینال جام باشگاه های آسیا(استقلال ایران ۱،جوبیلو ایواتا ژاپن ۲)

گاهی وقتها برای گرفتن یک جام عمرت را می گذاری اما فقط مجبوری از کنارش رد شوی و با حسرت نگاهش کنی.

 آن روزی که در پایان بازی تک تک موقعیت ها را با خودت مرور میکردی.
بعد از آن فینال لعنتی. تو باید در فینال همه چیز را تمام میکردی اما نشد. یادمان هست که چه آرام و با صلابت استقلال رو به فینال جام باشگاه های آسیا رسوندی. همه چیز چقدر در دور دستها بسر می برند. آن بعد از ظهر نکبتی در یادمان لانه کرد. همان روزی که با آن همه هوادار مغلوب حریف ژاپنی شدیم. که با دلشوره در برابرش به میدان رفتیم. در آن عصر سگی که باختیم و اشک ریختیم. آن روز فوتبال روی دیگر خود را به ما نشان داد، آنجا که ناصر حجازی در گوشه ای از زمین نشست و تک تک موقعیتها را با انگشت می شمرد.
در روزی که مفسر آلمانی با گفتن یک جمله نمک بر زخم ما پاشید: ﺗﯿﻢ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﮔﻠﺰﻧﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻞ ﻣﯿﺸﺪ، ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ژاپن ﺑﺎ ﺁﺑﺮﻭﺭﯾﺰﯼ ﻭﺭﺯﺷﮕﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻣﯿﮑﺮﺩ.

 برگرفته از توییت Yasin jafari