از لارا مارلینگ و موسیقی مسحور کننده‌اش...
#کلوز_آپ??
وقتی باد آخرین برگ‌های شاخه‌هایم را می‌ریخت، می‌دانستم این آخرین پاییزِ عمر من است و این زمستان، مرگِ آخر من. این بهایی بود که من برای عشق پرداخته بودم.
چه کسی پشت ترافیک‌های طولانی به تو می‌گوید: دوستت دارم..؟ حس می‌کنی این خاطرات روزی برای تو بوده‌اند، امّا چیزی جز وهم برای تو نیست...
?در لحظه زندگی کردن یا در تمام لحظات زندگی مُردن؟
موسیقیِ لارا مارلینگ، آهنگساز، ترانه‌سرا و خواننده‌ی بریتانیایی حاصل روزهای متمادی کافه گردی، قدم زدن و یادداشت برداری در سن ۲۰ سالگیِ اوست. کسی که تنها با یک گیتار به روی صحنه می آید و شما را به راحتی مبهوت می‌کند. مدت‌ها پیش جایی خوانده بودم که نمی‌شود به لارا گوش داد و به چیز دیگری فکر کرد. شاید خاصیت صدای جادویی و ترکیب شدنش با موسیقیِ جادویی‌تر او همین باشد. فراتر از زمان رفتن. ترانه‌هایی که برای روز و یا ساعت مشخصی نوشته نشدند و می‌توانند خاطره‌ها را برای افراد ۲۰ تا ۸۰ ساله مرور کنند.
«ترانه‌ای برای دخترمان» آخرین آلبومِ اوست که در ماه آوریل همین سال منتشر شد.
صحبت چندانی باقی نمی‌ماند،
قطعه‌ی «شب بعد از شب»? برای شب‌هایی که از پشت یکدیگر مثل ترافیک‌های طولانی پدید می‌آیند، ناپدید می‌شوند و جز نورهای ممتد در میانه‌ی اتوبان، چیزی از خود باقی نمی‌گذارند...
لبخند زدن به دوربین را فراموش خواهم کرد. فراموش می‌کنم چقدر دوستت داشتم. تو غبار میشوی، و باد می‌آید و همه‌ی ما را با خود خواهد برد...
با احترام، علی شجاعیان
