"چرا نگفته بودی استقلالی هستی؟ خب نپرسیدی!"
امیر حسین اصلانیان: بعد از 40 سال از پدرم پرسیدم طرفدار کدام تیم هستی؟ گفت تاجی تیر!
اختصاصی طرفداری- امیر حسین اصلانیان در یکی دیگر از برنامه های در حریم ستاره ها میزبان دوربین طرفداری بود. اصلانیان در گفت و گو با حامد وفایی پیرامون ماجرای ورودش به ورزش صحبت می کند. یکی از این ماجراها، پرسپولیسی یا استقلالی بودن وی و علاقه و چگونگی ورود او به فوتبال است. قسمت اول گفت و گو با امیر حسین اصلانیان را در این خصوص را می بینید و می خوانید:
سلام، امروز با یکی دیگر از برنامه‌های حریم خصوصی رسانه طرفداری در خدمت شما هستیم و این قسمت را به امیر حسین اصلانیان اختصاص داده‌ایم تا با اون گفت و گویی انجام دهیم.
من هم سلام عرض می کنم خدمت شما و رسانه طرفداری و مخاطبین عزیزتان. انشالله که برنامه خوبی باشد.
امیر حسین اصلانیان را به چه بشناسیم؟ یعنی به چه نامی بشناسیم؟ فوتبالیست، رزمی کار، دونده یا ورزش دیگر؟
می‌شود گفت همه‌ی ورزش‌ها را تا حدودی در حد حرفه‌ای کار کرده بودم. البته علاقه‌ام به فوتبال خیلی بیشتر بود. در کنارش ورزش‌های رزمی انجام داده بودم. درباره دوندگی که حرفه‌ای نمی‌دودیم ولی گه گاهی که از ما تست می‌گرفتند و عددهای ثبت شده نشان می‌داد در حد قهرمانی آسیاست. ولی خب فوتبال چیزی بود که با آن تا الان انس گرفته‌ام.
پس امیر حسین اصلانیان بیشتر فوتبالی است. گفتی که رکورد ثبت کردی. یادم است در تیم ملی دوومیدانی یک مدت بودی. آقای هاشمی طبا شما را دعوت کرد.
لیگ تعطیل شده بود. من هم همیشه در تعطیلات در آکادمی ملی المپیک و پیش آقای کماسی تمرین می کردم. توی آکادمی، تست های سنجش گرفته می‌شد و با توجه به فیزیکم همیشه دوست داشتم در این چالش‌ها شرکت بکنم. یک روز آقای هاشمی طبا داشت آنجا داشت ورزش می‌کرد و ما هم پیش آقای کماسی تست‌ها می‌دادیم. آقای دکتر بهرامی و دکتر شفیعی هم بودند. رکورد زدم و تقریباً 4.19 رکورد من بود که از دوندگان تیم ملی بهتر بود. چون تعطیل بودیم آقای هاشمی طبا گفت که یک مدت پیش بچه‌های دوومیدانی تمرین کن. من هم تمرین کردم و آقای پروین زنگ زدند و گفتند که آنجا نرو. صورت خوشی ندارد که یک فوتبالیست به اردوی دونده‌ها برود. هر چند الان می‌بینیم رونالدو تمریناتش تعطیل می‌شود می‌رود با یوسین بولت تمرین می‌کند. من هم آن زمان برای آمادگی جسمانی‌ام انجام می‌دادم و خوب بود.
فکر می‌کنی اگر به عقب برگردی همین فوتبال را انتخاب می‌کنی؟ یابا توجه به این که ورزش‌های رزمی و دوومیدانی ما احتمال مطرح شدنش در المپیک و... بیشتر است آن‌ها را انتخاب می‌کردی؟
من به شخصه عقیده‌ام این است که شما اگر می‌خواهید در ورزشی موفق شوید چون تمرین و سختی‌های زیادی پشتش دارد، شما اگر عاشق آن نباشی موفق نمی‌شوی. من در بین تمام ورزشی‌هایی که دنبالی می‌کردم علاقه‌مندی‌ام به فوتبال خیلی بیشتر بود. حتی ورزش‌های توپی و راکتی دیگر را هم انجام می‌دادم ولی علاقه‌ام به فوتبال بود. به خاطر همین فکر می‌کنم توانستم در آن موفق‌تر بشوم.
امیر حسین اصلانیان از آن دست بازیکنانی بود که از بچگی عاشق پرسپولیس بود؟ این را از این جهت می‌پرسم که یک مدت در امیدهای استقلال هم بازی کردی.
حتماً در ادامه برنامه می‌بنید که من تمام اشکن فیگورهای بروسلی که در دنیا ساخته شده را دارم. یعنی اینقدر من در کاراکتر بروسلی غرق شده بودم و فیلم‌هایش را می‌دیدم که یک طوری شده بود که یک خورده عقب تر می‌روم یادم است همیشه والدین من را به مدرسه احضار می‌کردند که این پسر هر چی آنجا می‌بیند روی بچه ها اجرا می‌کند و آسیب می‌زند. خیلی در داستان فوتبال نبودم تا این که یادم می‌آید در همین زمین‌های آسفالتی وقتی بازیکن کم می‌آوردند از من استفاده می‌کردند. من هم سرعتم زیاد بود و بیشتر روی سرعتم استفاده می کردند. تنها ورزشی بود که یک توپ داشت و دروازه‌های کوچک. آنجا بود که کم کم جذب شدم.
پس علاقه‌مندی خاصی از طرف خانواده به پرسپولیس و استقلال نبود؟
یک چیزی به شما بگویم. من بعد از 40 سال همین چند ماه پیش از پدرم پرسیدم که طرفدار کدام تیم هستی؟ چون همیشه آن بازی با اسرائیل را در خاطرش بود که پرویز قلیچ خانی از وسط زمین گل زده بود. می‌گفت من تاجی تیر بودم. گفتم چرا 40 سال نگفتی به من؟ گفت سوال نکردی!
پس ماجرای امیدهای استقلال بودی و بعد که پرسپولیس رفتی چیست؟
نه آن اصلاً ربطی نداشت. ما مسابقات المپیاد دانش آموزی که از طرف تیم تهران شرکت می‌کردیم آن کسی که مسئولیت تیم ما را داشت، آقای سعید جلالیان بود. ایشان سرمربی امیدهای استقلال هم بود. به طبع سه نفر از ما را که چهارم دبیرستان بودیم به استقلال برد. یادم است من ساک به مدرسه می‌بدرم. یعنی هم کتاب‌هایم بود هم لباس‌های ورزشی‌ام. از آنجا می‌آمدیم اتوبوس سوار می‌شدیم و به خیابان دولت در منطقه سه می‌رفتیم. و در زمین شماره سه آزادی تمرین می‌کردیم و شب ساعت 10با بدختی به خانه می‌رسیدیم و فردایش هم باید مدرسه می‌رفتیم.
