تکامل نه تحوّل؛ زیرکی پیگرینی

پس از آنکه ادین ژکو پاسی را برای داوید سیلوا مهیّا کرد تا این بازیکن دروازه نیوکاسل را در نیمه اول باز کند، گویا تاریخ تکرار شد؛ زیرا دقیقاً فصل پیش نیز سیتی در اولین بازی فصلش با پاس ژکو برای سیلوا در برابر نیوکاسل به اولین گلش دست یافت. این موضوع خلاصه‌ای از تمامی اتفاقات پنجره نقل و انتقالات سیتی است: مانوئل پیگرینی به دنبال تکامل رفت و نه تحوّل. به نظر می‌رسد که وی این فصل نیز همان تاکتیک‌های فصل پیش خود را به کار ببرد.

بر طبق سنّت همیشگی مدافعین عنوان قهرمانی، سیتی نیز در اوّلین هفته از بازی‌ها در بهترین فرم خود نبود و نیوکاسل در طول بازی فرصت‌های خطرناک بسیاری داشت. تفاوت امّا در ادراک متقابل بین بازیکنان، پیوستگی تیمی و انضمام بازیکنان در یک‌سوم پایانی بود. نیوکاسل با مثلّث رمی کابلا، امانوئل ریویر و یوآن گوفران در خطّ حمله پا به میدان نهاد. هر یک از این سه نفر بارقه‌هایی از کیفیّت فردی خود را به نمایش گذاشتند اما از آنجایی که آن‌ها سابقاً هرگز در کنار یکدیگر بازی نکرده بودند، بازی ترکیبی هوشمندانه به ندرت از آن‌ها دیده می‌شد. امّا در سوی دیگر، بازیکنان سیتی کاملاً سیستم مورد نظر سرمربّی را هضم کرده‌اند.

یاران پیگرینی مخصوصاً در سمت چپ بسیار خطرناک ظاهر شدند. ژکو نمایشی عالی داشت و با زوج خود در خطّ حمله؛ یعنی استفان یووتیچ به خوبی همکاری می‌کرد. یووتیچ در هر دو نیمه دو موقعیّت برای گل‌زن بوسنیایی سیتیزن‌ها فراهم کرد. امّا به سان فصل پیش، این حرکات ژکو به سمت چپ و کارهای ترکیبی‌اش با سیلوا بود که قفل دفاع نیوکاسل را باز کرد.

سیلوا به اندازه یایا توره، ونسان کمپانی یا سرخیو آگوئرو ستایش نمی‌شود اما در حقیقت زکاوت این بازی‌ساز اسپانیایی باعث می‌شود هم‌تیمی‌هایش بهترین نمایش خود را ارائه دهند. دو خصوصیّت برتر سیلوا در طول نیمه اول نمایان بودند: توانایی او در آمدن به مکان‌های مرکزی در بین خطوط و تمایلش به دادن پاس‌های یک-دو در هنگام نیم-چرخش که باعث می‌شود ضربان پاس‌های سیتی افزایش یابد.

حرکات سیلوا دیگران را تشویق می‌کند تا جایگاه خود را در زمین تغییر دهند. پیگرینی استاد ساختن تیمی منظّم اما روان است؛ تیمی که فضا را به شکلی بی‌نقص پوشش می‌دهد: وقتی یک بازیکن به مرکز می‌آید، دیگری به کناره می‌رود؛ وقتی یک بازیکن به عقب می‌آید، یکی به جلو می‌دود. تغییر موقعیّت بین ژکو و سیلوا طی 10 دقیقه آغازین بازی کاملاً واضح بود. آن‌ها هنگام به ثمر رسیدن گل نیز به همین شکل عمل کردند. این گل به لطف پاس پشت پای فوق العاده ژکو، که به چپ می‌رفت، و ضربه بی‌نقص سیلوا با تسلط کامل، که به مرکز می‌آمد، به ثمر رسید. گل‌ساز به گل‌زن تبدیل شد و برعکس.

از مناطق عقب‌تر، الکساندر کولاروف مثل همیشه در اورلپ خطرناک ظاهر شد. در حالی که گائل کلیشی در پست نامتعارف دفاع راست بازی کرد، کولاروفی که طی تابستان شماره 11 را به دست آورده – شماره‌ای که خبر از تهاجمی بودن مدافع چپ دارد – قسمت اعظم بازی تهاجمی سیتی از طریق مدافعین کناری را فراهم کرد. وینگرهای نیوکاسل، کابلا و گوفران، جای خود را به تناوب با یکدیگر عوض می‌کردند اما هیچ یک نمی‌توانست با استارت‌های انفجاری کولاروف مقابله کند. در این میان، گل دیرهنگام آگوئرو به عنوان یک یار تعویضی، یادآور این نکته شد که سیتی همچنان چیزهای بسیاری برای عرضه دارد.