اولیور بیرهوف؛ اسطوره آلمان، نماد سری آ و جنگجوی میلان (بخش اول)
طرفداری- و به همین راحتی همه چیز مشخص شد. پنج دقیقه از وقت های تلف شده گذشته بود و یورو 96 قهرمانش را شناخت. آلمان قهرمان شده بود و 73 هزار تماشاگر ومبلی، با سوت های اعتراضی، به اولین گل طلایی مسابقات اعتراض می کردند. صحنه های قهرمانی بازیکنان و هواداران آلمان نه تنها باعث ناراحتی طرفداران چک شده بود- که تیم رقیب بودند و گریه کردنشان طبیعی بود- بلکه انگلیسی ها با ناامیدی حاصل از اینکه دوباره فوتبال قرار نیست به خانه برگردد، شادی رقیب اصلی‌شان را در خاک انگلیس تماشا می کردند.
25 دقیقه قبل، اصلا صحنه بازی اینطور نبود. آلمان با نتیجه 1-0 عقب افتاده بود و سعی داشت نتیجه را جبران کند. قهرمان آن شب، اولیور بیرهوف بود. مهاجم وقت اودینزه با ضربه سری که بیشتر به شلیک شبیه بود- البته دیگر این ضربات به «نشان بیرهوف» معروف شده بودند- دروازه را باز کرد، فقط سرنوشت بازی را عوض نکرده بود، بلکه او ناجی کشورش شده بود. توپ در درون دروازه پتر کوبا قرار گرفت و تاریخچه غنی آلمان از داستان های مبارزه های غیرممکن، یک قصه دیگر به درون خود کشید. در ابتدای مسابقات کمتر کسی از بیرهوف حمایت می کرد.
اولیور که تنها چهار ماه قبل از شروع تورنمنت به تیم ملی دعوت شده بود، قهرمان شب جنجالی لندن نام گرفت. همانقدر که این شب برای انگلیسی ها دردناک و مایه شرمساری بود، به همان اندازه ژرمن ها به خود بالیدند. این روزها در آلمان، مجسمه‌ای به یادماندنی از آن شب پرستاره ساخته شده تا یاد و نام الیور بیرهوف همیشه زنده بماند. این هدیه، به پاس رهبری و هدایت تیم آلمان به قهرمانی، به این بیرهوف اعطا شد. ملت آلمان همیشه قدردان قهرمانان‌شان هستند و بیرهوف جنس خاصی از قهرمانان را داشت. البته در اوایل، هنگامی که او مجبور شد از بوندسلیگا جدا شود، موجی از تمسخر به سوی بیرهوف روانه شده بود.
منتظر بخش دوم باشید.
به قلم James Sweeney برای وب‌سایت Thesefootballtimes
