رها از نژاد و دین؛ غرور و افتخار رئال کشمیر در اوج محدودیت
https://www.tarafdari.com" target="_blank">طرفداری- به درستی که این جمله حقیقت دارد: «فوتبال قدرت این را دارد که زندگی را تغییر دهد.» فوتبال انسان ها را زیر یک پرچم می آورد و 90 دقیقه آن ها را به اتحاد و وحدت سوق می دهد. سپس هم یک لبخند بزرگ بر روی صورتشان نقش می بندد و راهی خانه می شوند.
کشمیر منطقه‌ای است که به خاطر خشونت، بدنام شده است و در طول سالیان سال سرنوشت و اقبال این منطقه دچار تحولاتی شده اما هیچ چیز باعث نشده این منطقه ذره‌ای از زیبایی خود را از دست دهد. آنجا یکی از زیباترین مناطق دنیاست. هر سال هزاران گردشکر از سراسر جهان به کشمیر می رود اما خشونت های با انگیزه سیاسی، باعث شده روند طبیعی زندگی با مشکلاتی مواجه شود. هند و پاکستان برای کنترل کشمیر تلاش می کنند. در هردو طرف این امید وجود دارد که یک روز بالاخره این آتش جنگ خاموش شود و منطقه به صلح و آرامش برسد اما از آنجا که سیاسیون دو کشور از این منطقه برای به دست آوردن قدرت و محبوبیت استفاده می کنند، این احساس امیدواری روز به روز کمرنگ تر می شود. با این حال فقط یک چیز باعث شده در میان مردم کشمیر، اتحاد به وجود آید: فوتبال.
https://www.tarafdari.com/" />
دیوید رابرستون، فوتبالیست سابق اسکاتلند که سرمربی رئال کشمیر است، باور دارد «این روزها رویای مردم بازی برای رئال کشمیر است. هیجان بسیار زیادی بر فوتبال حاکم است و مردم می دانند که سختی های بسیار زیادی برای رسیدن به اینجا متحمل شده ایم.» هدف رئال کشمیر از ابتدا، رسیدن به صلح بوده است. فوتبال در کشمیر امیدوار است صلح به منطقه کشیده شود. این یک رویاست که مدت ها بود در ذهن مردم این منطقه، جا داشت. چه هندی چه پاکستانی، آن ها خودشان را دیگر یک کشمیری می دانند و از این بابت افتخار می کنند.
مراج می گوید با وجود آنکه ظرفیت استادیوم تی‌آر‌سی ترف، فقط 15 هزار نفر گنجایش دارد، برای هربازی 26 هزار نفر می آیند. این امر فقط یک چیز را ثابت می کند: هرچقدر که کشمیر درگیر نژاد، دین یا سیاست شده باشد، فقط فوتبال است که مردم را به وحدت دعوت می کند و آن ها را کنار هم نگه می دارد.
به قلم Kaustabh Pandey برای وب‌سایت These Football Times
