حاشیه ای بر تاریخ
حاشیه ای بر تاریخ :
تخت نشینی سبکتکین در سال 366 هجری را باید یکی از بزنگاه های تاریخ ایران به شمار آورد.زیرا تا برآمدن کریم خان زند در سال 1163 هجری جز خاندان های آل زیار و آل بویه تقریبا هیچ فرمانروای ایرانی بر ایران فرمان نخواهد راند و حکومت همواره در دست مغول ها ترک ها و به عبارت دیگر ایلخانان خواهد بود.تا پس از دوره کوتاه زندیه که لر و ایرانی بودند دوباره نوبت به قاجارهای ترکمن برسد.
پیداست که این دوره هشتصد ساله دور و دراز و پس از آن دوره یکصدو پنجاه ساله قاجاریه از 1193 تا 1344 هجری فرصتی کافی بود برای خشکاندن همه ریشه های فرهنگ و مدنیت ایرانی.اما باید شگفت انگیز باشد که حتی حکومت قدرقدرت عثمانی ها در آسیای صغیر هرگز نتوانست از ارتزاق روزمره از فرهنگ ایرانی بی نیاز باشد.تا جایی که حتی مدت ها زبان دیوانی باب اعلی در قسطنطنیه فارسی بود.مسلمانان اسلامی را که ترک ها به هندوستان بردند بدون زبان فارسی دم نمی توانستند زدن!
پاسداران همواره ی فرهنگ و مدنیت ایرانی در زمانی که اندکی کمتر از یک هزاره بود در کنار وزیران دبیران و کارگزاران ایرانی شاعران بودند و نویسندگان،فرهیختگان و دانشمندانی در زمینه های گوناگون. و اگر در کنار نقش پاسداران فرهنگ ایران، نقش خمیر مایه ی فرهنگ ایرانی را تعیین کننده بخوانیم سخنی به گزاف نرانده ایم.این خمیرمایه گوهری است که در وجود همه ایرانیان از دانا تا نادان پنهان است.
امروز هم ایرانیان با همین گوهر پنهان خود بسیاری از قلمروهای دور و نزدیک جهان را از پیرامون خلیج فارس گرفته تا هندوستان و غرب کالیفرنیای امریکا در تصرف پنهان خود دارند!
منبع : سده های گمشده جلد دوم دکتر پرویز رجبی
