داستان فراموش شده؛ روزی که زدن گل‌ به خودی تنها راه پیروزی در یک مسابقه ملی بود

" target="_blank" rel="noopener noreferrer">http://tarafdari.com">طرفداری- فوتبال اساساً یک بازی ساده است. اگر بیش‌تر از رقیب تو را وارد دروازه کنید، آن‌گاه شما برنده‌اید. اما امکان دارد این سادگی در طول زمان و بر اثر فشار لیگ‌ها، تورنمنت‌ها یا قوانین منحصر به‌فرد، از بین برود. در دقایق پایانی وقت قانونی انتخابی جام کارائیب در اوایل سال 1994، یک قانون ناخواسته در بازی‌ها دیده شد. باربادوس و گرانادا در جدالی نفس‌گیر درحال تلاش برای پایان دادن به بازی با زدن گل‌به‌خودی بودند. از نظر امکانات و شرایط ورزشی، جزیره زیبای باربادوس جای چندان بدی نبود. محیط اطراف ورزشگاه ملی در منطقه سن مایکل در نوار شمالی پایتخت کشور در اوایل سال 1994 اما، روز عجیبی را به خود دید.

نوشته https://thesefootballtimes.co/author/yadwilliams/" rel="author" title="Posts by Aidan Williams">AIDAN WILLIAMS برای وب‌سایت These Football Times | در سلسله مراتب دنیای فوتبال، جام کارائیب شاید جایگاه بزرگی نداشته باشد، اما برای بسیاری از کشورهای محلی، این یک فرصت طلایی برای رقابت‌ با همسایگان‌شان است، بزرگ و کوچک. تا پیش از برگزاری رقابت‌های کونکاکاف، این بازی‌ها تنها فرصت کشورهای کوچک خوزه کارائیب برای درک معنای فوتبال بود، چراکه داستان صعود به جام جهانی هر چهار سال یک‌بار خیلی سریع برای آن‌ها به پایان می‌رسید و فرصت رقابتی وجود نداشت. برای باربادوس و گرانادا در آن سال، بازی‌های انتخابی یک فرصت واقعی برای رسیدن به مرحله پایانی در ترینیداد و توباگو در آوریل همان سال بود. جایی که آن‌ها می‌توانستند خودشان را برابر تیم‌های قدرت‌مند منطقه بیازمایند. در کنار پورتوریکو، یک گروه انتخابی سه‌تیمه تشکیل شد و تیم‌ها امید داشتند با سرگروهی، راهی مرحله نهایی شوند. رقابت‌ها جذاب بودند، اما یک قانون خودنوشته، باعث شد دقایق پایانی بازی در بریج‌تاون عجیب و غریب شود. در این بازی‌ها، هر تیم فقط یک بازی با تیم دیگر انجام می‌داد و همه بازی‌ها در اواخر ژانویه 1994 به میزبانی بریج‌تاونِ باربادوس برگزار می‌شد. تیم میزبان کار را با نومیدی آغاز کرد و برابر پورتو ریکو با نتیجه 1-0 شکست خورد. دو روز بعد، گرانادا برابر پورتو ریکو قرار گرفت و بازی با نتیجه 0-0 در 90 دقیقه تمام شد. حالا باید امتیاز بین دو تیم تقسیم شود، درست است؟

نه! 

پیش از شروع بازی‌ها، برنامه‌گذاران بازی‌های در فدراسیون فوتبال حوزه کارائیب قانونی از خود تولید کردند که می‌گفت بازی‌ها حتماً باید برنده داشته باشند. اما این تنها قانون عجیب نبود، بلکه بنابر این گذاشته شد که گل‌هایی که در وقت‌ اضافه به عنوان گل طلایی زده می‌شوند، دو گل حساب شوند و در صورتی که در پایان 120 دقیقه هم بازی مساوی شد، ضربات پنالتی تعیین‌کننده باشند. زمانی که گرانادا در وقت‌های اضافه موفق به گل‌زنی برابر پورتو ریکو شد، آن‌ها به نوعی مطمئن شدند که از گروه صعود خواهند کرد، چراکه در جدول مسابقات، به جای برد 1-0، طبق قانون فدراسیون، نتیجه 2-0 برای آن‌ها ثبت شد. قانون این بود که هر گل در وقت‌های اضافه، دو گل به حساب می‌آید. ایده پشت این قانون بسیار مبهم است. زمانی که بازی دو تیم به تساوی کشیده می‌شود و گل طلایی برنده را مشخص می‌کند، آن دو تیم در سطح نزدیکی با یکدیگر بوده‌اند و مشخص نیست چرا گل طلایی باید دو گل به حساب آید. به هرحال این قانون در آن مسابقات اعمال شد و البته عمر کوتاهی هم داشت. اما به بازی برگردیم.

در بازی آخر، باربادوس قعرنشین بود، اما آن‌ها می‌دانستند برای صعود باید چه کنند. اگر قانون‌های خاص این تورنمنت نبود، باربادوس با یک تساوی حذف می‌شد و پورتو ریکو صعود می‌کرد. اما با این قانون جدید، حالا شانسی برای پورتو ریکو وجود نداشت و باربادوسی‌ها هم می‌دانستند که دو راه برای صعود دارند. یا در وقت قانونی با اختلاف دو گل پیروز شوند یا در وقت‌های اضافه گل بزنند. باربادوس با یک بازی خوب، با نتیجه 2-0 از گرانادا پیش افتاد، اما یک گل از حریف می‌توانست همه‌چیز را خراب کند و باعث صعود گرانادا شود، اتفاقی که افتاد و گرانادا در دقیقه 83 به گل رسید تا بازی 2-1 شود. حالا گرانادا صدرنشین گروه بود و باربادوس باید با حضور در جام کارائیب خداحافظی می‌کرد، اما آن‌ها به سراغ نقشه دوم خود رفتند. هفت دقیقه باقی‌مانده بود و زمان برای باربادوس رو به اتمام بود. آن‌ها در چند دقیقه بعد چند فرصت گل‌زنی داشتند، اما موفق نبودند، بنابراین به جای حمله به دروازه حریف، به سمت دروازه‌ خودی رفتند. تساوی در پایان 90 دقیقه و قانون دو گل به ازای گل طلایی باعث شد آن‌ها شانس خود را برای 30 دقیقه با زدن یک گل به خودی تمدید کنند. در دقیقه 87 بازی، پس از این‌که فرصت رو به پایان بود، مدافع باربادوس، تری سیلی و دروازه‌بان این تیم، هوراک استوت کار را به دست گرفتند. در کنار دروازه خودی، باربادوسی‌ها تا توانستند وقت تلف کردند و در نهایت با یک گل به خودی، با 2-2 شد و به وقت‌های اضافه رفت. اما هم‌چنان این عجیب‌ترین اتفاقی نبود که در این بازی رخ داد. 

بازیکنان گرانادا اگر تا این لحظه هم نمی‌دانستند، حالا فهمیده‌ بودند که هرگلی، به معنای واقعی هر گل که در این بازی زده شود، باعث صعود آن‌ها خواهد شد. شکست با اختلاف یک گل باعث می‌شد گرانادا صعود کند. آن‌ها هم می‌توانستد یک گل به باربادوس بزنند و بازی را ببرند و هم می‌توانستند کار آسان‌تری انجام دهند و با زدن گل به خودی، مانع صعود باربادوس شوند. دقایق پایانی بازی به شکل خنده‌داری پیش می‌رفت، گرانادا به هر دو دروازه حمله می‌کرد و بازیکنان باربادوس از هر دو دروازه‌ دفاع می‌کردند. از نظر فوتبالی، واقعاً مشخص نبود چه اتفاقی درحال روی دادن است و برنامه دو تیم چیست، اما یک تیم فقط می‌خواست گلی وارد دروازه شود و تیم دیگر از هر دو دروازه محافظت می‌کرد. قابل ذکر است، سالی، مدافع باربادوس که گل به خودی زده بود در کنار دروازه‌بان گرانادا ایستاده بود تا توپ به او نرسد. دیوانه‌کننده بود، اما جواب داد. بازی به وقت‌های اضافی و باربادوس در همان پنج دقیقه اول وقت‌های اضافه گلی که باید می‌زد را زد و بازی ناگهان از نتیجه 2-2 به 4-2 تغییر کرد. باربادوس دو گل می‌خواست و به دو گل خود هم رسیده بود. در میان تماشاگران بعضی‌ها می‌خندیدند، اما حقیقتاً خیلی احساس راحتی برای خوشحالی کردن نداشتند.

در طرف دیگر، گرانادا قربانی ناخواسته این قانون شده بود. در چهره آن‌ها می‌شد آشفتگی، عصبانیت و ناامیدی را مشاهده کرد. گناه آن‌ها این بود که نتوانسته بودند در دقایق پایانی گل‌به‌خودی بزنند. پس از بازی، جیمز کلارکسون، سرمربی گرانادا گفت: «احساس می‌کنم یک دزد به من حمله کرده است. آن احمقی که این قانون را طراحی کرده است، شایسته دریافت جایزه نفر اول تیمارستان است. بازی هیچ‌گاه نباید با این قوانین برگزار می‌شد. هم تا پیش از این چنین چیزی ندیده بود. در فوتبال، شما باید برای پیروزی دروازه حریف‌تان را باز کنید، نه دروازه‌ خودتان را.» اما باربادوسی‌ها تقلبی نکرده بودند. آن‌ها فقط از قوانین به سود خودشان استفاده کردند. تقصیر آن‌ها نبود که چنین قوانینی طراحی شده است. در عین‌حال، در چهار مسابقه دیگر این قانون عجیب به کار گرفته شد اما پس از آن، دیگر هیچ‌گاه در هیچ رویدادی از آن استفاده نشد.

در آوریل همان سال، باربادوس در مرحله نهایی جام در ترینیداد و توباگو شرکت کرد و شاید نتایج این تیم در جام، تسکینی بود برای گرانادایی‌ها. آن‌ها کار خود را با تساوی برابر دومینکا آغاز کردند، سپس به میزبان باختند و در نهایت با توقف برابر گوادالوپ حذف شدند. در آن جام در مرحله گروهی، بازی‌هایی که مساوی می‌شدند یک امتیاز داشتند و به وقت اضافه نمی‌رفتند، خبری از دو گل به ازای گل طلایی نبود و باربادوس، از جامی که به زحمت به آن صعود کرده بود، خیلی سریع حذف شد تا این داستان هم فراموش شود.

▬ داستان" target="_blank" rel="noopener noreferrer">https://www.tarafdari.com/node/1322490">داستان یک روز جنجالی در آفریقا؛ ۱۴۹ گل به‌خودی برای اعتراض به ناداوری