شایستگی، اصالت و البته بوی بد فیفا؛ تاریک روشن هایی از روز پایانی جام جهانی

اختصاصی طرفداری - 


1 - هیچ گاه طرفدار فوتبال آلمان نبوده ام. به بایرن مونیخ، دورتموند یا حتی یورگن کلوپ هیچ احساس «ویژه ای» ندارم اما این تیم آلمان که ستاره ی چهارم را به ارمغان آورد، پس از مدت ها درون من را نسبت به فوتبال آلمان دارای احساس «ویژه ای » کرد. برای قهرمانی لازم نیست چندان پیچیده بود. لازم نیست دنبال سوپر استارها گشت. برای قهرمانی می توان «ساده» و در عین حال «مقتدر» بود. بعید است فوتبال دوستی وجود داشته باشد که بخواهد شایستگی های بی پایان آلمان یواخیم لوو را انکار کند. آن ها از لحظه ای که سوت شروع بازی اولشان مقابل پرتغال نواخته شد، تا همین لحظه ی آخر که داور سوت پایان جام را به صدا در آورد، شایسته ترین تیم بودند. هیچ شکی در این مسئله وجود ندارد. گاهی وقت ها برای به وجود آوردن احساس نیاز به کارهای پیچیده و رویایی ندارید، می شود با «سادگی» هم دل ربود. فوتبال آلمان امسال از بسیاری با «سادگی» و «ثبات» خود دلربایی کرد.


2 - تیکی تاکا مهم ترین نقش را در فوتبال آلمان ایفا کرده است؟ این سوال توهینی است به «اصالت» فوتبال آلمان. نمی دانم دقیقا استدلال افرادی که چنین تئوری را مطرح می کنند چیست، اما می دانم که قطعا فوتبال آلمان خود دارای «سبک» و «اصالت» مخصوصی است. اگر توتال فوتبال، تیکی تاکا یا دفاع - ضد حمله مورینیویی سبک های خاصی هستند، فوتبال آلمان هم سبک «خاص» خودش را دارد که شبیه هیچ سبک دیگری نمی تواند باشد. بله، نمی توان انکار کرد که آلمان ورژن 2014 به علت وجود تعداد زیادی از بازیکنان بایرن مونیخ شباهت هایی به این تیم دارد، اما برای جست و جوی علت قهرمانی این تیم نیازی نیست پپ گواردیولا را برانداز کنید، باید به سال 2006 و آن تیم رویای برگردید که کلینزی آن  را در کنار همین لوو کلنگ زده بود. یواخیم لوو ادامه ی دهنده ی راهی بود که از سال 2006 استارت زده شده بود و سرانجام پس از طی کردن پروسه ای 8 ساله به ثمر نشست. فوتبال آلمان، «اصالت» خودش را دارد، اصالتی فراتر از تیکی تاکا یا لغت مضحک «فوتبال خشک» که فقط و تنها فقط از دهان چند کارشناس نمای شبکه ی ورزش و پیش از آن، شبکه 3 بیرون می آمد.


3 - حکایت فیفا و جوایز فردی اش مانند پدر خانواده ی پر جمعیتی می ماند که با دستی پر از بیرون به خانه می رسد و برای هر یک از فرزندانش تکه ای آورده است: " اصغر این مال تو، اکبر این مال تو، ممد بیا مال تو هم اینجاست!!" البته سیاست "نه سیخ بسوزد نه کباب" سیاست بدی نیست، اما به شرطی که در انجام آن افراط نشود. تیم رسمی جام اعلام نشده اما می گویند داوید لوئیس در ترکیب خواهد بود! جایزه ی بازی جوانمردانه هم به کلمبیا می رسد تا نماینده ی شایسته ی آمریکای جنوبی هم راضی نگه داشته شود، آن هم در حالی که یکی از بازیکنان این تیم می توانست نیمار را قطع نخاع کند. لیونل مسی؟ او یکی از بزرگ ترین بازیکنان تاریخ فوتبال است و مانند او بدون شک، دیگر ظهور نخواهد کرد. مسی نه نیازی به چنین جایزه ای داشت و نه تمایلی برای کسب آن، اما فیفا باز هم خود زنی کرد تا بار دیگر به هواداران ثابت شود جوایز فردی این سازمان، لیاقت پیگیری ندارد. بحث رونالدو و مسی نیست، کمی جدی تر نگاه کنید. شایستگی رونالدوها و مسی ها، فراتر از این جوایز است.


4 - یواخیم لوو دقیقا به همان اندازه  که ظاهر خوبی دارد، تفکر فوق العاده ای را هم دارا است. لوو در فینال نشان داد که تیمش توانایی اجرای پلن های مختلفی را درون زمین دارد. در فینال جام جهانی یکی از بهترین هافبک های تیم دقایقی پیش از بازی مصدوم می شود، اما یواخیم به جای لرزیدن، با آرامش از آستینش مهره ای دیگر را وارد زمین می کند که اتفاقا در همان مدت حضورش به خوبی نشان می دهد تا چه اندازه بازیکن «محکمی» است. کرامر هم مصدوم می شود، نقشه های 1 و 2 نابود شده به نظر می رسند، اما لوو باز هم آرامشش را از دست نمی دهد. شورله گرم می کند، به جای کرامر وارد زمین می شود تا اوزیل یک خط به عقب تر آید. باور کنید اگر شورله هم مصدوم می شد، این یواخیم لوو باز هم نقشه ای دیگر از آستینش خارج می کرد. لوو در جام جهانی 2014 «ثبات»، «آرامش» و «تمرکز» را در تصمیمات تاکتیکی اش به خوبی عیان کرد، مسئله ای که اتفاقا در دیدار فینال سابه یا موفق نشد آن را از خود نشان دهد.


5 - میرو کلوزه ظاهر ساده ای دارد. ظاهر همسرش نیز اتفاقا بسیار ساده است. دارنده ی یکی از مهم ترین رکورد های ورزش فوتبال در مجموع آدم ساده ای است. علاقه ای به مسائل تبلیغاتی، سر و صدا و رسانه های گوناگون ندارد. ساده است و «ساده» نیز بازی می کند. هیچ چیزی لذت بخش تر از لحظه ای نبود که میرو در بین تشویق تمامی حاضران در ورزشگاه بازی را ترک می کرد. حق کلوزه در جام های جهانی بود که قهرمانی را تجربه کند و چه خوب که این اتفاق در آخرین جام جهانی او رخ داد. میرو کلوزه را اگر از بازی مقابل عربستان، 12 سال پیش به یاد بیاورید، متوجه خواهید شد که کوچک ترین تفاوتی نکرده است. همین مسئله رمز موفقیت او محسوب می شود.