هولیگانیسم ایرانی

فوتبال ایران سال هاست دچار کج فهمی شده . آغاز فصلِ فوتبالی که می شود توپی در وسط زمین سبز انداخته می شود و باشگاه ها و هواداران سرگرم بازی . تا اینجای قضیه مشکلی نیست . کسی عاشق استقلال ست و یکی دیگر هوادار پرسپولیس . یکی سپاهانی ست و یکی دیگر تراکتوری . هر طرفداری موفقیت تیم مطبوعش را می خواهد و شکست تیم رقیب را . این طبیعت فوتبال ست . یک بازی یک سر برنده و یک سر بازنده . 

اما آنچه در فوتبال ایران ، بیشتر به چشم می آید حواشی ست . دهان هایی که خشمگینانه باز می شوند و واژه های هنجارشکن را تکرار می کنند ، مشت هایی گره کرده که علیه خودی و هموطن بالا می رود و با سنگ و خشم فرود می آید . صندلی هایی که از جا کنده می شوند و به پیکره تمامیت فوتبال ایران آسیب می زند . اینجا بد دهانی و خشم مهمانِ فوتبال ماست . پرسپولیسی و استقلالی و سپاهانی و تراکتوری و غیره ندارد . انگار فوتبال برای این ملت بهانه ای ست که جنگ زرگریِ حیدری_نعمتی را به راه بیندازد و غرورِ آسیب دیده خود را با پرخاش گری و وحشی گری ترمیم کند . زرد و قرمز و آبی و سبز بهانه است . اینجا بازی لمپن(لومپن) هاست . هولیگانی که مشخص نیست از کجا وارد فوتبال ما شد . فوتبالی که به داشتن آدم هایی اخلاقمند مفتخر بود . بهزادی ها ، حجازی ها ، پورحیدری ها ، کلانی ها ، فرکی ها ، ... . حالا چه در زمین فوتبال و چه بین هوادارانش ، به جز بداخلاقی و تحقیر و توهین ، چیز دیگری نمی توان یافت . فوتبال برای هوادار ما ، نه جایی ست برای تخلیه هیجان که مکانی شده برای بروز خشم ها و عقده ها . بارها نوشتم و گفتم ، فوتبال ما پیش از هر چیز اخلاق را باخت . در این ورزشگاه های پر از نفرت و فوتبال پر از دشمنی ، حمایت از حضور زنان در ورزشگاه ها یک شوخی ست . فوتبال ما رزمگاه لمپن ترین افراد شده . باید از جایی آغاز کرد . فردا برای فوتبال ایران بسیار دیر است . فوتبال را خالی از نفرت کنیم .

پ،ن : درباره ی بازی دیروز پرسپولیس و سپاهان ، بیشتر می خواستم بنویسم . اما چیزی از فوتبال برای ما مانده که بشود درباره ش نوشت ؟