تاریخ‌ سازان فوتبال؛ اندرو واتسون: اولین فوتبالیست سیاه‌پوست تاریخ فوتبال که در عرصه ملی بازی کرد

http://tarafdari.com" target="_blank">طرفداری- حتی در سال 2019 هم نژادپرستی در فوتبال بسیار خجالت آور و زشت است و افرادی که در یک کشور و شهر در اقلیت قرار دارند و پیش زمینه آن ها، چندان به قوم با اصالتی برنمی گردد، هنوز هم توسط رسانه ها، هواداران و نژادپرستان مورد آزاد و اذیت قرار می گیرند. فوتبال همیشه آن بازی خندان و شادی نیست که تبلیغات کردیت کارد و فیفا نشان می دهند تا باور کنیم همه چیز خوب است.

به قلم یوان مک‌تیر برای وب‌سایت Thesefootballtimes- خوشبختانه هرساله گام های مثبتی در جهت ریشه کن کردن این عادت کثیف برداشته می شود و فوتبال در مسیر صحیحی قدم برمی دارد. گاهی در این میان اتفاقات ناخوشایند کوچکی رخ می دهد اما نمی شود پیشرفت کلی را انکار کرد. اکنون 138 سال می شود که بازیکنان سیاه پوست در فوتبال حضور دارند و در سطوح بین المللی به درخشش و بازی ادامه می دهند. به همین دلیل است که اندرو واتسون، تاریخ سازی که پیشگام حضور سیاه پوستان در فوتبال شد و از گینه بریتانیا به فوتبال اسکاتلند رسید، در تاریخ جایگاه بزرگی دارد.

واتسون قبل از آنکه فدراسیون فوتبال انگلیس و اسکاتلند تاسیس شود، در جرج تاونِ گینه بریتانیا که امروزه به نام گینه می شناسیم، به دنیا آمد. تاریخ دقیق تولد او کاملا مبهم است و اطلاع دقیقی از آن نیست ولی به اعتقاد یکی از زنان محلی به نام آنا رز و سرمربی‌اش در اسکاتلند، پیتر میلر، واتسون در سال 1857 چشم به جهان گشوده است.

پسری که قرار بود بخش مهم و بزرگی از تاریخ فوتبال را بسازد، در کودکی همراه پدرش کارائیب را ترک کرد و ساکن گیلفورد در انگلیس شد. او اکثرا دوران کودکی‌اش را در این شهر سپری کرد و در مدارس شبانه روزی درس خواند. پدر او در سال 1869 دار فانی را وداع گفت اما میراث بزرگی از خود بر جای گذاشت که به اندرو اجازه می داد تحصیلاتش را تکمیل کند. او برای تحصیل در دانشگاه، به گلاسکو رفت و در سال 1875 به تحصیل ریاضیات، فلسفه و مهندسی عمران پرداخت. او سپس تحصیل را ترک کرد تا حرفه مهندسی را آغاز کند. او می خواست یک انبار عمده فروشی را با شخص دیگری شریک شود و کارش را با تجارت شرکت «بیرد و میلر» آغاز کرد.

آن روزها بود که عشق واتسون برای فوتبال زاده شد. او اکثرا در مدرسه راگبی بازی می کرد اما در گلاسکو، با فوتبال آشنا و همه چیز از آنجا آغاز شد. انگار چیزی در درون آب این شهر وجود دارد که همه را عاشق فوتبال می کند. او یکی از بهترین فولبک های کشور اسکاتلند بود و ابتدا کارش را در باشگاه ماکسول آغاز  و سپس با درخشش در پارک گرو، به کوئیز پارک منتقل شد. او همچنین به تیم ملی هم دعوت شد که بزرگترین افتخار برای یک فوتبالیست خارجی محسوب می شد.

https://ts2.tarafdari.com/users/user137112/2019/04/01/111222054033-andrew-watson-1881-horizontal-large-gallery.jpg" width="980" />

اسکاتلند قرار بود با کانادا بازی دوستانه برگزار کند اما به خاطر مرگ مدیر ارشد فدراسیون فوتبال این کشور، به تعویق افتاد. بالاخره در 12 مارس 1881، واتسون به اولین سیاه پوستی تبدیل شد که در بازی های بین المللی بازی می کند. او حتی در آن بازی کاپیتان بود. یکی از خاطرات خوب اندرو هم پیروزی 6-1 مقابل انگلیس در لندن بود. سال بعد حتی موفقیت های بیشتری در راه بود، این بار در سومین بازی بین المللی واتسون، اسکاتلند موفق شد 5-1 انگلیس را شکست دهد. آن بازی، آخرین باری بود که در سطح ملی بازی کرد. از آن تاریخ دیگر هیچ بازیکن سیاه پوستی در عرصه ملی بازی نکرد تا اینکه پل ویلسون در 1975، دوباره کلیشه ها را برهم زد.

واتسون پس از بازی برای تیم های باشگاهی مختلف در بریتانیا، در اواخر دهه 90 از فوتبال خداحافظی کرد. او یکی از افتخارات فوتبال اسکاتلند بود و از احترام زیادی بین مردم این کشور برخوردار بود. البته او اولین مدیر سیاه پوست در تاریخ فوتبال هم به حساب می آید زیرا در تاریخ 1881، مدیر ارشد یکی از باشگاه های جنوب گلاسکو بود. واتسون زندگی فوق العاده ای داشت و اسم و رسمش به چهار فرزندش منتقل شد. دو فرزند او از همسر اولش و دو فرزند دیگرش از همسر دومش به دنیا آمدند.

او به قدری ثروت و سرمایه داشت که تربیت و امکانات درستی در اختیار فرزندانش قرار دهد. پس از خداحافظی از فوتبال، او به لندن رفت تا با خانواده اش زندگی کند. بالاخره زندگی روی تاریکش را به اندروی جاویدان نشان داد و در سال 1921، جان به جان آفرین تسلیم کرد و در گورستان ریچموند به خاک سپرده شد. اخیرا مستنداتی از آن دوران پیدا شده که گزارشگرها، هنگام پاسکاری او را با رنگ پوستش خطاب می کردند. جالب و عجیب‌تر اینکه همیشه کفش های قهوه ای می پوشید و کفش سیاه علاقه‌ای نداشت. 

https://ts2.tarafdari.com/users/user137112/2019/04/01/3174713_orig.jpg" />

تمام این اتفاقات باید افکار ما را به زمان حال سوق دهد و مجبورمان کند نگرشمان را نسبت به بازیکنان سفیدپوست و سیاه پوست عوض کنیم. اگر اندرو واتسون در قرن نوزدهم توانسته بود در اوج نژادپرستی جوامع، به راحتی فوتبال بازی کند و اسطوره کشوری چون اسکاتلند شود، پس امروزه چرا نباید این اتفاق رخ دهد. باید تبعیض نژادی کاملا از فوتبال ریشه کن شود. این وظیفه اصلی فوتبال است و شاید حتی مهم ترین رسالت فوتبال باشد.