نیویورک - احسان هدایت فر

یادمه زمان دانشجویی، واسه حسن ختام دوره کارشناسی یه نمایشنامه نوشتم به اسم نیویورک؛ وقتی پوسترشو طراحی کردم، خسرو پیچکی همکلاسیم و کسی که قرار بود دوتایی نمایشو اجرا کنیم پیشنهاد داد جدای از بورد دانشگاه توی کلاسا هم یکی یه دونه پوستر بچسبونیم که همه از برنامه‌مون با خبر بشن؛ هماهنگ کردیم و شروع کردیم دونه دونه در کلاسا رو زدن و با اجازه اساتید توی هر کلاسی یه پوستر چسبوندیم؛ به کلاس 105 که رسیدیم صدای تمدّن از پشت در با اون لحن دستوریِ اعصاب خورد کنش میومد که داشت اندیشه درس میداد؛ از در زدن منصرف شدم، به خسرو گفتم من از این یارو خوشم نمیاد، بزار کلاسش تموم شه بعد میریم اینجا رو میچسبونیم؛ خسرو که کرمش گرفته بود با یه شیطنت خاص گفت: بیخیال، بریم تو من باهاتم. خلاصه از اون اصرار و از من انکار تا بالاخره با دلِ چرکین در زدم و رفتیم تو. یه سلام از روی اجبار کردم و گفتم: ببخشید که مزاحم کلاستون شدم، یه نمایشی داریم چند روز دیگه، با هماهنگی حراست اومدیم پوسترشو بچسبونیم. روشو ازمون برگردوند و با حرکت دست جوری که بی تفاوتی رو کاملا" مشهود جلوه میداد اجازه داد که پوسترو بزنیم به دیوار؛ پوسترو درست جایی زدم که توی دید تمدّن بود. وقتی با خسرو داشتیم از کلاس بیرون میومدیم تمدّن با یه حالت پوزخند گفت: نیویورک کجاست؟؟؟ یه کمی جا خوردم، ولی دست و پامو گم نکردم. برگشتم گفتم تمدّنِ شما به اینجور جاها قد نمیده جناب؛‌ روی صندلیش جا به جا شد و با روی ترش کرده گفت: شما که تمدّنت به اونجا قد میده چرا سیگار بهمن تو جیبته؟ بهمن که مال ماست ... تو دلم به حرف و دنیای کوچیکش خندیدم و گفتم: بهمن اسم رفیقمه که الان اونجاست، اتفاقا اونم بهمن میکشه، ولی چیزیو به نام خودش سند نزده؛ ایندفه صدای پوزخند یواشکی کسایی که سر کلاسش نشسته بودن از اینور و اونورِ کلاس به گوشم میرسید؛ حسابی از این که جلوی سی چهل نفر کنف شده بود با خودم کیف کردم. با یه حرکت سر به نشونه خدافظی از کلاس زدیم بیرون. به خسرو گفتم بریم سلف چایی بخوریم الان خلوته؛ خسرو که انگار حرفمو نشنیده بود با شیطنت چند برابر شده‌ش گفت: تو از هرکی بدت بیاد اینجوری لباس قهوه ای تنش میکنی؟ یه لبخند عوضی طور زدم و گفتم: بستگی داره طرف کی باشه و چقد ازش بدم بیاد ... احسان هدایت فر ✒ کافه هدایت https://t.me/HedayatCafe