مروری بر تاثیرگذارترین بازیکنان تاریخ باشگاه پرسپولیس؛ پادشاهان فوتبال در قامت ارتش سرخ (بخش دوم)

اختصاصی طرفداری - باشگاه پرسپولیس با سابقه 54 ساله خود، همواره به عنوان یکی از تیم های پرافتخار و پرهوادار در سطح کشور شناخته شده که بازیکنان و ستارگان بزرگی را به فوتبال این مرز و بوم معرفی کرده است. از این رو قصد داریم تا در یادداشتی که در هفت بخش تقدیم شما عزیزان می شود، به معرفی 70 ستاره و بازیکن برتر تاریخ این باشگاه بر اساس عملکرد فردی، تاثیرشان در افتخارات و عملکرد این تیم، نوستالژی و خاطرات هواداران پرسپولیس از این بازیکنان بپردازیم. بدون شک نظرها و معیارها در خصوص بهترین ها متفاوت بوده و این مطلب نیز بر اساس سلیقه شخصی نویسنده و دوستانی که بنده را در این زمینه یاری داده اند، تهیه شده است.

60. وحید هاشمیان (1391-1389)

چهره شدنش از بازی های آسیایی بانکوک در سال 1998 و زیر نظر مرحوم منصور پورحیدری بود. زمانی که در آن بازی ها و در دقایق ابتداییِ دیدار تیم‌های ایران و قزاقستان، با یک شوت دیدنی دروازه قزاق ها را فرو ریخت، آن جا بود که بسیاری از مردم و اهالی فوتبال، با نام او به عنوان یک مهاجم آشنا شدند. ستاره جوان خط حمله تیم ملی ایران با نظم و زحمت ستودنی که داشت، از تیم پاس به هامبورگ آلمان رفت و جزو نخستین لژیونرهای فوتبال ایران بود که بدون حضور در سرخابی‌های پایتخت، به چنین موفقیت بزرگی دست می یافت. وحید هاشمیان متولد تیرماه سال 1355 در شهر تهران است. برادر وحید، سرلشکر خلبان اصغر هاشمیان کربکندی بود که در جریان جنگ ایران و عراق و در عملیات فاو، جنگنده اف-4 او مورد اصابت موشک قرار می‌گیرد و به شهادت می‌رسد و پیکر وی نیز هیچ گاه به ایران برنمی گردد. شروع دوران حرفه ای هاشمیان از باشگاه فتح تهران و در سال 1375 بود که وی یک سال در این تیم توپ زد. پس از یک سال بازی در فتح و به درخواست «حسین فرکی»، وحید هاشمیان به تیم پاس ملحق شد تا این تیم پله ترقی این مهاجم دوست داشتنی فوتبال کشورمان به اروپا باشد.

هاشمیان با سبزپوشان پاس تهران در سال 1377 موفق شد به مقام نایب قهرمانی لیگ آزادگان دست پیدا کند و بازی های خوب او در این تیم باعث شد که او پیراهن تیم ملی کشورمان را در 22 سالگی بر تن کند. اولین حضور هاشمیان در تیم ملی به بازی های آسیایی بانکوک در کشور تایلند برمی گردد که وی با تیم ملی فوتبال کشورمان موفق به کسب مدال طلای این بازی ها شد. بازی های خوب وحید در تیم ملی و باشگاه پاس، سبب شد تا استعدادیاب های باشگاهی به مانند هامبورگ با مسوولان وقت پاس به گفتگو بنشینند تا هاشمیان پس از علی دایی، کریم باقری، مهدی مهدوی‌کیا و خداداد عزیزی پنجمین لژیونر فوتبال ایران در آن برهه زمانی نام بگیرد. وحید در هامبورگ به هیچ وجه دوران موفقی نداشت و در دو فصل حضورش در این تیم در 17 مسابقه به میدان رفت و تنها یک گل برای هامبورگ، آن هم برابر ترابوزان اسپور ترکیه در رقابت‌های مقدماتی جام باشگاه‌های اروپا به ثمر رساند.

هاشمیان در سال 1380 (سال 2001) به بوخوم در دسته دوم بوندس لیگا پیوست و در آن جا توانست با گل های فراوانی که برای این تیم به خصوص در نبردهای هوایی به ثمر می رساند، نامی برای خود در فوتبال آلمان دست و پا کند. تبحر بالای گلزنی هاشمیان در ضربات سر و پیکارهای هوایی باعث شده بود تا هواداران بوخوم به او لقب Hubschrauber یا هلی کوپتر را بدهند.  بوخوم توانست به همراه هاشمیان و با مربی گری «پیتر نویرورر» در فصل 03-2002 به دسته اول بوندس‌لیگا بازگردد. اوج درخشش هاشمیان در بوخوم در فصل 04-2003 بود که وی توانست با زدن 16 گل در رقابت های بوندس لیگا آمار بسیار خوبی از خود برجای بگذارد. در ان فصل بوخوم رتبه پنجم جدول را ازآن خود کرد و به رقابت های جام یوفا صعود کرد. در سه فصل حضور هاشمیان در بوخوم وی در 93 بازی با پیراهن این تیم به میدان رفت و موفق به زدن 37 گل نیز برای بوخوم شد. بازی های خوب هاشمیان در ترکیب بوخوم سبب شد تا تیم اول کشور آلمان، یعنی بایرن مونیخ علاقه مند به حضور او شده و وحید در سال 1383 (سال 2004) راهی این تیم مطرح اروپایی شود.

وحید تنها یک فصل در بایرن دوام آورد ولی در همان یک فصل نیز با باواریایی ها موفق به کسب مقام قهرمانی بوندس‌لیگا و لیگاپوکال شد. مقصد بعدی این مهاجم تیم ملی فوتبال کشورمان، هانوفر بود که به مانند بوخوم، در این تیم هم سه فصل بازی کرد؛ هر چند که نتوانست موفقیت های پیشین خود با بوخوم را در این تیم نیز تکرار کند و در سال 1387 (سال 2008) مجددا به بوخوم بازگشت و دو سال آخرِ حضورش در فوتبال آلمان را در این تیم گذراند. وحید پس از 11 سال و انجام 229 بازی در فوتبال آلمان (بوندس لیگا و بوندس لیگا یک) به ایران بازگشت. هاشمیان با 38 گل در 208 بازی در بوندس لیگا رتبه اول را در بین بهترین گلزنان ایرانی در این لیگ در اختیار دارد و پس از او مهدی مهدوی کیا و اشکان دژاگه در رتبه‌های بعدی هستند.  وحید هاشمیان در تاریخ نهم دی‌ماه 1389 به تیم پرسپولیس که هدایت آن را علی دایی برعهده داشت، پیوست و پس از تحمل مصدومیتی کوتاه مدت، روز سی‌ام بهمن‌ماه، در دیدار با شاهین بوشهر از دقیقه 59 به جای امیرحسین فشنگچی به میدان رفت.

هاشمیان تنها 1.5 فصل در پرسپولیس حضور داشت و به همراه این تیم قهرمان جام حذفی در فصل 90-1389 شد. از نکات جالب قهرمانی حذفی پرسپولیس در آن سال، گلزنی هاشمیان در نیمه نهایی جام حذفی و در گرمای اهواز و شرایط بد آب و هوایی این شهر بود که پرسپولیس با تک گل این بازیکن، موفق به صعود به فینال جام حذفی و در نهایت قهرمانی در این جام شد. آخرین بازی وحید هاشمیان در لیگ با پیراهن پرسپولیس نیز با فولاد خوزستان و بازهم به مانند نیمه نهایی جام حذفی، در اهواز بود که آن بازی را پرسپولیس با گل های علی کریمی و هاشمیان با نتیجه 2-1 به سود خود به پایان برد. در واقع می شود این طور بیان کرد که اهواز، شهر شانس وحید محسوب می شد و هاشمیان در آخرین بازی با پیراهن پرسپولیس در لیگ برتر ایران هم موفق به گلزنی شده است. وحید هاشمیان در پایان لیگ یازدهم و در سی و ششمین سالروز تولدش و همزمان با یک ‌ماهگی دخترش النا، برای همیشه با پیراهن پرسپولیس از میادین فوتبال خداحافظی کرد.

در عرصه ملی و در سال 2004 و پس از نزدیک به سه سال غیبت، هاشمیان به درخواست فوتبال دوستان مجددا به تیم ملی کشورمان برگشت و با عملکرد ارزشمند و گل‌های فراموش نشدنی‌ خود به قطر و ژاپن، زمینه‌ساز صعود تیم ملی به جام جهانی 2006 آلمان شد. هاشمیان که سال ها پیراهن شماره 9 تیم ملی را برتن می‌کرد، پس از رقابت‌های انتخابی جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی از بازی‌های ملی خداحافظی کرد و گفت که ترجیح می‌دهد فضا و راه را برای جوان‌ترها باز کند. وی 50 بار برای تیم ملی ایران به میدان رفته که ماحاصل آن 15 گل بوده است. پس از بازنشستگی از فوتبال، وحید مدارج عالی مربی گری را در فوتبال اروپا گذراند و موفق به اخذ مدرک مربیگری درجه A یوفا شد. در اکتبر 2012، به‌عنوان سرمربی جدید تیم فوتبال «هالشتنبک - رلینگن» آلمان که در بوندس لیگا پنج و در منطقه هامبورگ آلمان قرار دارد، برگزیده شد. وحید پس از یک سال هدایت تیم «نیندورفر» در همان منطقه را به دست گرفت. هاشمیان از سال 2017 تاکنون هدایت تیم زیر 17 ساله‌های هامبورگ را در دست گرفته است.

افتخارات وحید هاشمیان

قهرمانی در بازی‌های آسیایی بانکوک در سال 1998 به همراه تیم ملی فوتبال ایران

حضور در جام جهانی 2006 آلمان به همراه تیم ملی فوتبال ایران

قهرمانی بازی‌های غرب آسیا، جام ملک حسینِ اردن در سال 2000 به همراه تیم ملی فوتبال ایران

نایب قهرمان لیگ آزادگان در سال 1377 به همراه تیم پاس تهران

کسب مقام سوم بوندس لیگا در فصل 2000-1999 به همراه تیم هامبورگ

صعود به جام یوفا در فصل 04-2003 به همراه تیم بوخوم

قهرمانی در رقابت های بوندس لیگا در فصل 05-2004 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی در رقابت های  لیگا پوکال در فصل 05-2004 به همراه تیم بایرن مونیخ

قهرمانی در جام حذفی ایران در فصل 90-1389 به همراه تیم پرسپولیس تهران

59. داوود فنایی (1382-1377 & 1385-1383)

در اواخر دهه هفتاد و در دوران حضور زنده‌یاد منصور پورحیدری به‌عنوان سرمربی تیم ملی کشورمان، زمانی‌که از اسطوره بزرگ دروازبانی فوتبال ایران و آسیا زنده‌یاد ناصر حجازی در یک مصاحبه زنده تلویزیونی درباره سه دروازبان جوان و مطرح فوتبال کشورمان در آن زمان (هادی طباطبایی، پرویز برومند و داوود فنایی) سؤال پرسیدند، ایشان پاسخ داد:

طباطبایی روی شوت‌های از راه دور و ضربات زمینی فوق‌العاده است، ولی روی توپ‌های هواییِ ارسالی از جناحین به واسطه قد و قواره‌اش ضعف دارد، برومند روی این توپ‌ها مشکلی ندارد، ولی روی زمین و در شوت‌ها در رفلکس‌هایش مشکل دارد؛ فنایی!؟ پس از کمی مکث، او فقط نیاز به تجربه دارد و نقطه ضعف خاصی ندارد.

داوود فنایی فوتبالش را از زمین های خاکی شهید باباخانی آن هم نه در نقش یک دروازه بان، بلکه به عنوان یک فوروارد شروع کرد. داوود فنایی در این باره می گوید:

 از زمین شهید باباخانی که آن زمان خاکی بود، فوتبال را شروع کردم. آن زمان با بچه‌ محل‌هایمان تیم تشکیل داده بودیم و من فوروارد بودم. در پست فوروارد توپ را به من پاس نمی‌دادند و نمی‌توانستم بازی خودم را به نمایش بگذارم. پس تصمیم گرفتم درون دروازه بایستم، تا به من هم توپ بدهند. بچه بودیم و فکرهای بچه گانه داشتیم. الان هم از تصمیمی که در 14 سالگی گرفتم و در دروازه ایستادم، پشیمان نیستم.

تصویری که از داوود فنایی در ذهن بسیاری از فوتبال دوستان نقش بسته، به دربی چهل و هفتم سرخابی ها در تاریخ دوم مهرماه 1378 برمی گردد که با درخشش این دروازه بان، استقلال موفق به شکست پرسپولیس 9 نفره نشد. بازی که با تساوی بدون گل پایان یافت و فنایی یک تنه در مقابل بسیاری از موقعیت های استقلالی ها ایستادگی کرد که از جمله مهم ترین آن ها، دو تک به تک ستاره آبی پوشان، فرهاد مجیدی بود. سوپر واکنش فنایی در مهار تک به تک مجیدی در دقایق پایانی این بازی، باعث شد تا پرسپولیس بازنده این دربی مهم نباشد. در پایان شهرآورد 47، فنایی به شدت از سوی سرمربی سرخ ها علی پروین و هم چنین امیر عابدینی، مدیرعامل وقت باشگاه پرسپولیس مورد تعریف و تمجید قرار گرفت.

با این مقدمه به معرفی نفر 59 لیست ستارگان پرسپولیس و یکی از برترین گلرهای تاریخ این باشگاه، داوود فنایی می پردازیم. داوود فنایی متولد بهمن ماه 1354در شهر تهران است. شروع دوران فوتبالی فنایی از باشگاه قدیمی و ریشه دار بانک ملی بود که پس از بازی در این تیم راهی باشگاه بهمن شد. در سال 1374 راهی اصفهان و باشگاه پلی‌اکریل این شهر شد و تا سال 1377 در این تیم مشغول به بازی بود. پس از سه سال بازی در پلی اکریل، داوود به عضویت قرمزهای پایتخت درآمد و در دوره اول حضورش در پرسپولیس تا سال 1382 حافظ دروازه سرخ پوشان در بازی های مختلف بود. فنایی در پنج سال اول حضورش در پرسپولیس، در نزدیک به 100 بازی به میدان رفت و خاطرات شیرینی را برای هواداران این تیم رقم زد. همان طور که اشاره شد، یکی از بازی های ماندگار فنایی در پرسپولیس، شهرآورد شماره 47 بود که این دروازه بان، بدون هیچ تردیدی ستاره این بازی بود. فنایی در مورد اتفاقات آن دربی این چنین می گوید:

در آن بازی همه بازیکنان با تمام وجودشان تلاش کردند. در ابتدای آن مسابقه ما به دیرک استقلال هم کوبیدیم. اول که حلالی اخراج شد، شوک شدیدی به تیم وارد شد. با اخراج نادر هم تیم به بحران عجیبی فرو رفت. از اینجا، علی آقا که هیچ وقت از نیمکت بلند نمی‌شد، ناگهان مثل لحظات تمرین، به سمت کنار زمین آمد تا تیم را از بحران خارج کند. گزارشگر تلویزیون بازی گفته بود که پرسپولیس می‌خواهد زمین را ترک کند، اما اصلا این‌طور نبود. علی آقا می‌خواست تیم را جمع و جور کند و از بار فشار روانی بکاهد.

فنایی در ادامه گریزی به حرف های مهدی هاشمی نسب در آن بازی می زند و می گوید:

مهدی هاشمی‌نسب به من گفت: داوود ما دو بازیکن کمتر داریم، اما من قول می‌دهم اندازه دو نفر بدوم. تو هم هر چه داری در این بازی رو کن تا گل نخوریم. نه ما دو نفر، بلکه همه بازیکنان بهتر از خودشان بودند. وقتی نادرمحمدخانی اخراج شد و 9 نفره شدیم، من هم حس کردم باید علاوه بر نقش یک دروازبان، به عنوان یک سوئیپر هم جای نادر محمد خانی را پر کنم. در آن بازی هم داوود فنایی بودم و هم نادر محمد خانی. بچه‌ها آن روز واقعا فداکاری کردند. مخصوصا بین دو نیمه، علی آقا در رختکن برخلاف همیشه عصبانی نشد. یادم هست بعد از بازی، وقتی اتوبوس تیم به هتل رسید و بازیکنان در حال پیاده شدن بودند، امیر عابدینی  همان جلوی اتوبوس به من 300 دلار پاداش داد. عابدینی از جمله مدیرانی است که من واقعا قبولش دارم و آن کارش برای من خیلی ارزش داشت و هیچ وقت فراموش نخواهم کرد.

داوود فنایی با وجود درخشش در پرسپولیس ولی به دلیل وجود سلایق شخصی و برخوردهای سلیقه ای در تیم ملی، هیچ وقت به حقش نرسید. این بازیکن در سه مقطع مختلف زمانی و با سه سرمربی متفاوت، نفر دوم و ذخیره سه دروازبان متفاوت در تیم ملی بود. زمان زنده‌یاد پورحیدری، ذخیره طباطبایی بود. در زمان جلال طالبی ذخیره پرویز برومند شد و در زمان میروسلاو بلاژویچ نیز ذخیره ابراهیم میرزاپور بود. داوود فنایی در زمان خودش بهترین پنالتی گیر مسابقات لیگ ایران بود، عنوانی که بعدها با ظهور گلری هم چون سید مهدی رحمتی به این دروازه بان آبی ها رسید. فنایی در نخستین دوره لیگ حرفه‌ای ایران در فصل 81-1380 در اواخر فصل و پیش از دربی برگشت، دچار یک مصدومیت بسیارشدید از ناحیه استخوان نازک‌نی پا شد، اما با درد و به کمک آمپول در دربی بازی کرد. در آن بازی کلین‌شیت کرد و آن شهرآورد نیز با تساوی 0-0 به پایان رسید. نتیجه آن دربی که حاصل از خودگذشتگی و رشادت داوود فنایی بود، از آن نظر مهم و تاریخساز است که زمینه‌ساز اصلی قهرمانی دراماتیک پرسپولیس با گرفتن استقلال در روز آخر آن فصل از مسابقات شد. اگر استقلال در آن شهرآورد برنده دربی می شد، با توجه به اختلاف امتیاز با پرسپولیس، نرسیده به هفته پایانی و بازی با ملوان، قهرمانیش مسجل می‌شد. نکته جالب اینجاست که خود فنایی این دربی را بالاتر از دربی بدون گل 9 نفره، بهترین دربی عمرش می داند. وی در رابطه با این بازی و اتفاقات روی داده در آن شهرآورد می گوید:

یک دربی هست که وقتی یادم می‌آید، بغض گلویم را می‌گیرد. اولین فصل لیگ برتر بود که بازی 0-0 شد و هادی طباطبایی گلر استقلال بود. در آن بازی مچ پای من به شدت درد می‌کرد و به زور آمپول و مداوای دکتر زرینه، به بازی رسیدم. بعد بازی، حتی نتوانستم از کنار دروازه تکان بخورم. کارم به بیمارستان کشید. وقتی من را به بیمارستان بردند، دکتر با تعجب گفت که نازک‌نی پایت 10 روزه که شکسته است! هم چنین یادم هست در آن بازی قرار بود بهترین بازیکن زمین را به کربلا بفرستند. من وقتی بهترین بازیکن شدم، خواستم پدرم را به جای من راهی کنند که تا حالا این اتفاق نیفتاده!

داوود فنایی پس از 5 سال موفق در پرسپولیس و کسب 4 جام با ارزش (سه قهرمانی لیگ و یک حذفی) در سال 1382 از پرسپولیس جدا و برای یک سال راهی تیم سرخپوشان دلوارافزار‎ آذرباریجان شد. پس از یک فصل دوری، فنایی بار دیگر به پرسپولیس برگشت و به مدت دو سال در این تیم بازی کرد تا سوابق حضور وی در دو بازه زمانی در پرسپولیس به 7 سال برسد. هر چند در این دو سال، به دلیل مصدومیت هایی که از قبل داشت، به فنایی آن چنان بازی نرسید و وی فقط توانست در 3 بازی با پیراهن سرخ ها به میدان برود و بیشتر ذخیره گلرهایی هم چون محمد محمدی و فرشید کریمی بود. در سال 1386 فنایی به عضویت تیم متمول استیل آذین درآمد و پس از دو فصل بازی برای این تیم در سال 1388 و در سن 34 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. فنایی در زمینه علم روز فوتبال، یک فرد تحصیل کرده به شمار می رود و در رشد و شکوفایی برخی از گلرهای کشورمان همانند محمدرشید مظاهری و محمدرضا اخباری نقش داشته است. در دهه هشتاد، وی مدتی یک باشگاه بدنسازی داشت ولی هم‌اکنون مغازه لوازم ورزشی دارد و به گفته خودش در آن‌جا هم، تقریبا فرد موفقی است. داوود فنایی متاهل بوده و یک پسر 8 ساله بنام امیرسام و یک دختر 4 ساله بنام سلنا دارد.

افتخارات داوود فنایی

قهرمانی در لیگ آزادگان در دو فصل 78-1377 و 79-1378 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در لیگ برتر فوتبال ایران در فصل 81-1380 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایران در فصل 78-1377 به همراه تیم پرسپولیس تهران

نایب قهرمانی در لیک آزادگان در فصل 80-1379 به همراه تیم پرسپولیس تهران

نایب قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایران در فصل 85-1384 به همراه تیم پرسپولیس تهران

کسب مقام سوم جام باشگاه های آسیا در سال های 2000 و 2001 به همراه تیم پرسپولیس تهران

58. سپهر حیدری (1390-1386)

96 رویایی، سپهر سرطلایی؛ هنگامی که نام سپهر حیدری مدافع سابق باشگاه پرسپولیس را می شنویم، ناخودآگاه ما را به یاد گل قهرمانی این بازیکن، در بازی برابر تیم سپاهان، در دقیقه 96 و قهرمانی در لیگ هفتم می اندازد. بازی پایانی فصل 87-1386 لیگ برتر فوتبال ایران که زردپوشان اصفهانی می توانستند حتی با یک تساوی هم به عنوان قهرمانی لیگ برسند ولی گل دقیقه 96 سپهر حیدری، باعث شد تا پرسپولیس یکی از دراماتیک ترین قهرمانی های تاریخ خود را در جمع 100 هزار هوادارش در آزادی تجربه نماید و به دومین قهرمانی لیگ برتر خود دست پیدا کند. گل دقایق پایانی این مدافع سخت کوش فوتبال کشورمان، سبب شد تا از سپهر حیدری، به عنوان یکی از چهره های دوست داشتنی تاریخ باشگاه پرسپولیس یاد بشود. سپهر حیدری متولد خردادماه 1359 در شهر اصفهان است. پدر سپهر، سیاوش حیدری از فوتبالیست های قدیمی ذوب آهن و مادرش نیز قبل از انقلاب، عضو تیم ملی والیبال بانوان ایران بود. پست اصلی سپهر، دفاع وسط بود و این بازیکن سابقه بازی در تیم های ذوب آهن، پرسپولیس و مس کرمان را در کارنامه ورزشی خود داشته است.

سپهر حیدری فوتبالش را از نونهالان ذوب آهن و زیر نظر پدرش در سال 1369 و از 10 سالگی شروع کرد و تا 20 سالگی در تیم های رده های سنی این باشگاه به بازی مشغول بود. سپهر به غیر از فوتبال، علاقه زیادی به والیبال نیز داشته و به گفته خودش در نونهالان ذوب آهن، هم در رشته فوتبال و هم والیبال همزمان مشغول به بازی بوده و اگر فوتبالیست نمی شد، حتما رو به رشته والیبال می آورد. در سال 1379 این بازیکن فرصت بازی در تیم اصلی ذوب آهن را پیدا کرد و تا سال 1386 در این باشگاه اصفهانی توپ می زد. 128 بازی و 10 گل زده، ماحصل حضور 7 ساله سپهر حیدری در تیم بزرگسالان ذوب آهن بود و این بازیکن در فصل 82-1381 موفق شد با سبزپوشان دیار زاینده رود به مقام قهرمانی جام حذفی برسد. ضمن اینکه حیدری در فصل 84-1384 توانست مقام دوم لیگ برتر فوتبال ایران را با ذوب آهن کسب کند؛ گفتنی است در چهارمین دوره لیگ برتر فوتبال ایران در آن فصل، این فولاد خوزستان بود که به مقام قهرمانی لیگ می رسید.

سپهر حیدری در تابستان سال 1386 در حالی که کاپیتان تیم فوتبال ذوب‌آهن بود به پرسپولیس تهران پیوست و توانست در همان فصل اول حضورش در این تیم، به عنوان قهرمانی لیگ برتر فوتبال ایران برسد. قهرمانی که هنوز که هنوز است وقتی از آن یاد می شود، طعم و شیرینی خاصی برای هر هوادار پرسپولیسی دارد. پرسپولیس در لیگ هفتم شرایط عجیبی را پشت سر می گذاشت و با کسر شش امتیازی که از این تیم شده بود، شاید کمتر کسی فکر می کرد که تیم افشین قطبی بتواند در پایان آن فصل به مقام قهرمانی لیگ برسد. با تمامی این اتفاقات کار دو تیم پرسپولیس و سپاهان، برای قهرمانی به بازی پایانی و جدال حساس این دو تیم پرافتخار کشورمان کشیده شده بود. ابتدا این پرسپولیس بود که با گل زیبای محسن خلیلی از سپاهان پیش افتاد. پس از گل اول پرسپولیس توسط خلیلی، این بازیکن دقایقی بعد دیرک دروازه سپاهان را نیز به لرزه در آورد و پس از آن نیز به گفته کارشناسان داوری، سعید مظفری‌زاده، خطای واضح پنالتی هادی عقیلی بر روی حسین کعبی را نگرفت. برتری سرخ ها مدت زمان زیادی طول نکشید و حاج صفی چند دقیقه بعد بازی را به تساوی کشاند تا بار دیگر این سپاهان باشد که به عنوان قهرمان معرفی می گردد. در نیمه دوم سعید مظفری‌زاده داور بازی 7 دقیقه وقت‌ تلف شده گرفت. اسکوربورد ورزشگاه آزادی، نزدیکی های ششمین دقیقه وقت‌های تلف شده را نشان می‌داد.

صد هزار هوادار پرسپولیسی در داخل استادیوم و میلیون هوادار سرخ دل در پای گیرنده های تلویزیونی خود با نگرانی این دقایق التهاب آور بازی را دنبال می کردند و برخی نیز دیگر باور کرده بودند قهرمانی به سپاهان رسیده است؛ اما در دقیقه 96، محسن خلیلی توپ را به سمت دروازه سپاهان شلیک کرد و در حالی که توپ داخل چهار چوب نبود، کریم باقری به زیبایی توپ را کنترل و با یک ضربه زیبا توپ را به روی دروازه ارسال کرد و سپهر حیدری با سر توپ را وارد دروازه سپاهان کرد تا زردپوشان به جای جشن قهرمانی، شاهد جشن شادی افشین قطبی، سرمربی تیم پرسپولیس به همراه 100 هزار هوادار پرسپولیسی باشند. دمیدن در سوت پایان بازی توسط مظفری زاده، باعث شد تا پرسپولیس به دومین قهرمانی خود در لیگ برتر ایران و سپهر حیدری نیز به اولین قهرمانیش در این رقابت ها برسد. سپهر حیدری در مصاحبه ای در مورد گل قهرمانی پرسپولیس در دقیقه 96 این گونه می گوید:

خیلی خوشحال بودم اصلا قابل وصف نیست؛ توپ که آمد سمت دروازه، من زودتر از توپ بلند شدم، داشتم پایین می‌آمدم، سرم را به توپ زدم. به همین خاطر، توپ کنج دروازه رفت، بعد دیگر چیزی متوجه نشدم. وقتی گل را زدم سرو صدای هواداران را نمی شنیدم و تنها در گوشه چشمم یک سری رنگ قرمز می دیدم که تماشاگران بودند. بعد سیصد نفر ریختند سرم که نفسم در نمی آمد و خوشحال بودم که باعث خوشحالی این همه جمعیت شده ام.

 سپهر بارها و بارها از عشق و علاقه خود به پرسپولیس سخن به میان آورده و هنگامی که در یکی از مصاحبه هایش، از تیم های مورد علاقه وی سوال پرسیده شد، این گونه پاسخ داد:

اول پرسپولیس، دوم پرسپولیس، سوم ذوب آهن

دو سال پایانی حضور سپهر حیدری در پرسپولیس، مصادف با حضور علی دایی در راس کادر فنی تیم پرسپولیس شده بود و این مدافع که در آن برهه زمانی بعد از کریم باقری بازوبند کاپیتانی پرسپولیس را نیز بر بازو می بست، توانست به همراه این تیم در دو فصل متوالی، عنوان قهرمانی جام حذفی فوتبال ایران را به دست بیاورد و با سه قهرمانی در این رقابت ها، یکی از بازیکنان پرافتخار در مسابقات حذفی کشورمان لقب بگیرد. خود سپهر، الگوی ورزشیش را علی دایی می داند و رابطه بسیار نزدیکی با شهریار فوتبال ایران دارد. 148 بازی و 12 گل زده به همراه سه قهرمانی (یک لیگ و دو حذفی)حاصل حضور چهار ساله این مدافع سخت کوش در ترکیب تیم پرسپولیس، در تمامی رقابت ها بود و در سال 1390، سپهر پرسپولیس را به قصد حضور در تیم مس کرمان ترک گفت.

پس از یک فصل بازی در این تیم کرمانی، وی مجددا به زادگاه خود و تیمی که از آن به فوتبال ایران معرفی شده بود، ذوب آهن برگشت و پس از دو فصل بازی برای ذوبی ها در سال 1393 و در سن 34 سالگی، اعلام بازنشستگی کرد. سپهر در همان سالِ پایان دوران حرفه ایش در مستطیل سبز با همسرش ازدواج کرد که حاصل این ازدواج، یک پسر به نام «دیاکو» است. سپهر حیدری از بازیکنان تحصیل کرده فوتبال کشورمان شناخته می شود و مدرک مهندسی مکانیک خود را از دانشگاه نجف‌آباد اصفهان اخذ کرده و هم چنین وی دارای مدرک فوق لیسانس رشته تربیت بدنی است. این مدافع سابق فوتبال کشورمان در حال حاضر در جزیره کیش و در آکادمی فوتبالی به نام «سرخ‌پوشان سپهر کیش» فعالیت می‌کند که مدیرعامل این تیم هم خود او هست و اعضای هیئت مدیره آن هم از بزرگان باشگاه پرسپولیس و ذوب آهن هستند. جالب اینجاست که همسر او نیز همپای سپهر در بسیاری از فعالیت های مدیریتی و ورزشی این آکادمی حضوری فعال دارد.

افتخارات سپهر حیدری

قهرمانی در لیگ برتر فوتبال ایران در فصل 87-1386 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام حذفی ایران در فصل 82-1381 به همراه تیم ذوب آهن اصفهان

قهرمانی در جام حذفی ایران در دو فصل 89-1388 و 90-1389 به همراه تیم پرسپولیس تهران

نایب قهرمانی در لیگ برتر فوتبال ایران در فصل 84-1383 به همراه تیم ذوب آهن اصفهان

57. بهروز سلطانی (1368-1360)

سلطانی از دروازه بانان مشهور دهه شصت باشگاه پرسپولیس محسوب می شود که سابقه 8 سال حضور در این باشگاه را دارا بوده است. بهروز سلطانی متولد دی ماه 1336 در شهر تهران است. پدرش کارمند اداره برق  آلستون بود و برادرش، پرویز سلطانی نیز در رشته هندبال فعالیت می کرد و سابقه عضویت در تیم ملی را نیز داشته است. سلطانی به دلیل فیزیک مناسب و قد بلندی که داشت، در ابتدا رشته اصلی او والیبال بوده و به گفته خودش علاقه ای به بازی فوتبال در نوجوانی نداشته است. خودش نیز معتقد است، دلیلی که توانست به گلر مشهوری تبدیل شود این بوده که والیبالیست خوبی نیز در سنین نوجوانی بوده است. از نظر سلطانی کسانی که از والیبال رو به گلری می آورند دارای دید خوبی هستند و با پرش‌های خوب و بلند خودشان، بهتر دروازه‌بانی می‌کنند. سلطانی بعدها به پیشنهاد برادرش پرویز و هم چنین دوست نزدیکش، دکتر خوش‌ سیرت که در تیم کیان بازی می کرد، به فوتبال علاقه مند شد و کار خود را به عنوان بازیکن فوتبال، از باشگاه کیان شروع کرد. بهروز سلطانی الگوی فوتبالیش را مرحوم «ناصر حجازی» می داند و زمانی که در کیان بازی می کرد، به گفته خودش با پیشنهاد حجازی برای پیوستن به استقلال نیز مواجه شده بود که این انتقال صورت نپذیرفت.

بهروز سلطانی پس از درخشش در بازی های ارتش های جهان در لیبی که ایران در آن بازی ها به مقام دوم رسیده بود، در سال 1360 با نظر «علی پروین» راهی پرسپولیس شد و تا اواخر دهه شصت در این تیم مشغول به بازی بود. به گفته خود سلطانی دروازه بانی در آن برهه زمانی در پرسپولیس، از گلری در تیم ملی نیز سخت تر بود، چرا که این تیم در آن زمان، گلر سرشناس دیگری به نام «وحید قلیچ» را داشت که از دروازه بانان نامی آن دوران به حساب می آمد. بهروز سلطانی در مورد دروازه بانی در پرسپولیس و رفاقت دیرینه اش با وحید قلیچ این گونه می گوید:

دروازه‌بانی برای تیم ملی، ساده‌تر از گلری برای پرسپولیس بود. نزدیک به 7، 8 سال که با آقای قلیچ در این تیم بودم، هیچ مشکلی نداشتیم. گلر سوم هم نداشتیم. در خیلی از تیم‌های آن زمان، هیچ فرقی بین دو گلر نبود و هیچ کدام ادعا نداشتند که اول هستند. ما، یکی در میان با هم کنار می‌آمدیم و درون دروازه می‌ایستادیم. هیچ وقت در تمرینات که بودیم اختلافی با یکدیگر نداشتیم. اگر یک نفر از ما اشتباهی می‌کرد، نفر دیگر حامی او بود و اشکال او را جبران می‌کرد.

بهروز سلطانی در مدت هشت سال حضورش در پرسپولیس، موفق به کسب هشت جام مختلف، شامل پنج جام باشگاه های تهران، یک جام حذفی ایران و دو جام حذفی تهران شده است. لازم به ذکر است که پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و هم چنین وقوع جنگ تحمیلی، لیگ سراسری فوتبال ایران با یک دهه وقفه مواجه شد و مسابقات فوتبال در دهه شصت تماما به صورت منطقه ای برگزار می شد. به همین دلیل تنها جام های با ارزش برای تیم های تهرانی هم چون پرسپولیس، استقلال، پاس و دیگر تیم ها در این دهه، جام باشگاه های تهران، جام حذفی تهران و لیگ قدس بوده است. از نکات قابل توجه حضور سلطانی در پرسپولیس، حضور در دو شهرآوردی بود که وی به عنوان بازیکن تعویضی جانشین وحید قلیچ شده بود و پرسپولیس هم دو بازی را با برد تمام کرد. یکی از این دربی ها، دربی بیست و هفتم بود که در تاریخ 25 خرداد 1365 روی داد و پس از مصدومیت قلیچ، سلطانی جایگزین او شد و پرسپولیس آن بازی را با نتیجه 0-3 به سود خود به پایان رسانید. دربی دیگر نیز، دربی شماره سی و یک در تاریخ 17 آذر 1368 بود که پرسپولیس آن بازی را هم با نتیجه 1-0 با برد به اتمام رساند. سلطانی از آن دست گلرهایی است که برای پرسپولیس موفق به گلزنی هم شده است. در برخی از بازی های پرسپولیس و به خاطر قد بلندی که بهروز داشت، علی پروین او را بعضا در خط حمله به کار می گرفت. سلطانی در بازی با هما که به برتری 0-4 پرسپولیس نیز همراه بود، توانست یکی از گل های سرخ پوشان را به ثمر برساند.

بهروز سلطانی در کنار سباستیانو روسی اسطوره دروازه بانی باشگاه میلان

بهروز سلطانی در سال 1368 از پرسپولیس جدا و برای ادامه بازی راهی کشور آلمان شد. در آلمان وی در تیم دسته دومی کلن و بعد از آن در پلیس آلمان بازی کرد و پس از دو سال بازی در این کشور، به ایران برگشت و راهی تیم دارایی شد. سلطانی در همان یک سال حضورش در تیم دارایی، سرمربی گری این تیم را برعهده داشت و پس از یک فصل بازی و سرمربی گری در این تیم، با پیراهن دارایی از دنیای بازیگری اعلام بازنشستگی و خداحافظی کرد. در عرصه ملی و در سال 1360، بهروز سلطانی به دعوت «جلال چراغپور» به اردوی تیم ملی دعوت شد و در یک دوره زمانی 8 ساله، سابقه 17 بازی برای تیم ملی فوتبال کشورمان نیز داشته است. سلطانی از آن دست دروازه بان هایی است که دفع ناقص توپ را برای یک دروازبان، کسر شان می داند:

ببینید من هم در جوانی دروازه بانی کرده ام و هم در پیری؛ معتقدم دروازه بانی که توپ را مشت کرده و آن را جمع نکند پیر شده است. ما در سال های اخیر دروازه بانی نداشته ایم که توپ ها را جمع کند. دلیل آن هم این است که بسیاری از دروازه بانان ما فیزیک مناسبی ندارند و قدشان کوتاه است. به همین دلیل کم می بینیم که گلرها توپ های ارسالی را بتوانند جمع کنند. وقتی دروازه بان توپ را جمع می کند در واقع قائله را تمام کرده اما وقتی توپ را مشت می کند، باز هم ممکن است دروازه اش به خطر بیفتد.

بهروز سلطانی به جز مقطعی که در دارایی سرمربی بود در مقطع کوتاهی مربی دروازه بانان پرسپولیس بود و پس از آن به عنوان مربی دروازه بان ها در تیم هایی هم چون تیم ملی نوجوانان، تیم امید ایران، داماش و برخی تیم های دیگر انجام وظیفه کرده است.

افتخارات بهروز سلطانی

قهرمانی در جام باشگاه های تهران در سال های 1361، 1365، 1366، 1367 و 1368 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام حذفی ایران در فصل 67-1366 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام حذفی تهران در سال های 1361 و 1366 به همراه تیم پرسپولیس تهران

56. علی انصاریان (1382-1377 & 1385-1383)

به عقیده بسیاری، علی انصاریان از چهره های جنجالی و خبر ساز تاریخ فوتبال ایران محسوب می شود که چه در زمان بازی و چه پس از بازنشستگی از دنیای فوتبال، همواره مورد توجه رسانه ها بوده است. از معدود بازیکنانی است که سابقه بازی در سرخابی های پایتخت را داشته و حتی زمانی که یک فوتبالیست جوان هم بود، به کار و بازیگری در سینما و هنر هفتم علاقه خاصی داشت. علی انصاریان متولد تیرماه 1356 در شهر تهران بوده و سابقه بازی در فجرسپاسی، پرسپولیس، سایپا، استقلال تهران، استیل‌آذین، استقلال اهواز، گسترش فولاد، شهرداری تبریز و شاهین‌بوشهر در لیگ برتر ایران را دارد. انصاریان فوتبالش را از 13 سالگی و باشگاه پیام شروع کرد و پس از آن در باشگاه های بانک سپه و بانک ملی مشغول به بازی بود. در سال 1375 و برای گذراندن خدمت سربازی راهی شهر شیراز و یکی از دو باشگاه سرشناس این شهر، فجر شهید سپاسی شد و دو سال در این تیم بازی کرد. بازی های خوب انصاریان در فجر باعث شد تا مسئولان باشگاه پرسپولیس و علی پروین به وی علاقه مند شده و همین علاقه مندی کافی بود تا علی انصاریان در سال 1377 و در 21 سالگی راهی پرسپولیس شود.

انصاریان در دو بازه زمانی و در مجموع 7 سال در تیم سرخ پوشان مشغول به بازی بود که دوره اول حضورش در این تیم، پنج سال طول کشید. انصاریان از کودکی علاقه و عشق خاصی به پرسپولیس داشت و همیشه در مصاحبه هایش حضور در پرسپولیس را باعث افتخار خود می داند. 88 بازی و 10 گل زده به همراه کسب 4 جام باارزش (سه قهرمانی لیگ و یک جام حذفی) ماحصل حضور 5 سال نخست حضور انصاریان در باشگاه پرسپولیس بوده است. ضمن این که انصاریان توانسته در این مدت دو بار به مقام سوم جام باشگاه های آسیا نیز دست پیدا کند. البته جدای از این خاطرات شیرین، از دست دادن جام جهانی 1998 برای وی از خاطرات تلخ دوران ورزشیش محسوب می گردد. انصاریان درست 20 روز قبل از شروع جام جهانی فرانسه از ناحیه رباط صلیبی دچار مصدومیت سختی شد و فرصت حضور در این تورنمنت مهم فوتبالی را از دست داد. علی انصاریان با رضایت غمخوار، مدیر عامل وقت پرسپولیس، از این تیم جدا و برای مدت 6 ماه راهی سایپا شد. پس از حضوری کوتاه مدت در سایپا، انصاریان در سال 1383 بار دیگر به پرسپولیس برگشت و دو سال دیگر نیز در این تیم توپ زد.

انصاریان پنالتی زنی قهار بود و برای سال ها در پرسپولیس، درکنار همتا و هم پُستَش بهروز رهبری فرد وظیفۀ نواختن ضربات پنالتی را بر عهده داشت. از پنالتی های به یادماندنی و مهمی که وی تبدیل به گل کرده است، می توان به دو پنالتی اشاره کرد:
1. گل دوم پرسپولیس در جریان برتری 1-3 برابر تیم الهلال در جام باشگاه های آسیا؛ جایی که در برابر سنگربان افسانه ای و پنالتی گیر سعودی ها «محمد الدوعایه» دو بار ضربه پنالتیش را تبدیل به گل کرد. در حالی که آن مسابقه با نتیجۀ 1-1 دنبال می شد، یک پنالتی به نفع پرسپولیس گرفته شد که انصاریان در مرتبه اول پنالتیش را تبدیل به گل کرد، اما به حکم داور مسابقه آن ضربۀ پنالتی تکرار شد که این بار انصاریان پنالتی دومش را در خلاف جهت پنالتی اولش نواخت که آن هم تبدیل به گل شد.

2. گل تساوی بخش پرسپولیس در دربی شماره 53، جایی که استقلال با گل ثانیه 50 علی سامره از پرسپولیس پیش بود و با واکنش های هادی طباطبایی، تا دقیقۀ 70 آن مسابقه دروازه اش را بسته نگاه داشته بود؛ علی انصاریان خطایی که «روبرتو روزتی» داور ایتالیایی آن مسابقه از علیرضا واحدی نیکبخت بر روی بهروز رهبری فرد اعلام کرده بود را بر خلاف جهت حرکت طباطبایی تبدیل به گل کرد.
هم چنین یکی از بازی های مهم این مدافع در دوره دوم حضورش در پرسپولیس، بازی دوستانه این تیم مقابل بایرن مونیخ بود که باز هم با گلزنی انصاریان از روی نقطه پنالتی همراه شد، آن هم در برابر «اولیور کانِ بزرگ» اسطورۀ دروازه بانی فوتبال دنیا! دیداری که در 23 دی ماه 1384 به عنوان بازی خداحافظی احمدرضا عابدزاده برگزار شد که در پایان بایرن مونیخ توانست در حضور 65 هزار هوادار سرخ پوش در آزادی، پرسپولیس را با نتیجۀ 1-2 شکست دهد. انصاریان درنیمه اول این مسابقه یک شوت بسیار زیبا هم زد که با بدشانسی به دیرک دروازه اولی کان اصابت کرد. یکی دیگر از نکات جالب توجه آن بازی حضور علی کریمی در ترکیب تیم بایرن مونیخ بود که بازی خوبی نیز این هافبک خلاق و ملی پوش سابق کشورمان در ترکیب این تیم آلمانی انجام داد.

 انصاریان پس از دو فصل بازی برای پرسپولیس، در یک انتقال غیرمنتظره و عجیب راهی رقیب دیرینه پرسپولیس، تیم استقلال شد و بیشتر هواداران پرسپولیس را در شوک فرو برد. انصاریان خودش دلیل این انتقال غیر منتظره را بی لیاقتی مدیران وقت پرسپولیس می داند و بعدها در دی ماه 1391 و در یکی از برنامه های زنده تلویزیونی صدا و سیما، وی اعتراف کرد که انتقالش به تیم استقلال یکی از بزرگترین اشتباهات زندگی وی بوده است. به هر حال با هر حرف و حدیثی که بود، علی انصاریان در سال 1385 پرسپولیس را ترک و به استقلال ملحق شد و به مدت یک فصل برای آبی پوشان پایتخت به بازی مشغول گشت. انصاریان با پیراهن استقلال در 23 بازی به میدان رفت و 4 گل نیز به ثمر رساند. در سال 1386 و پس از ترک استقلال، انصاریان تا پایان دوران حضورش در مستطیل سبز هر فصل در یک تیم مشغول به بازی بود به گونه ای که در پنج سال پایانی دوران حضور حرفه ایش در فوتبال در پنج تیم مختلف استیل‌آذین، استقلال اهواز، گسترش فولاد، شهرداری تبریز و شاهین‌بوشهر بازی کرد. علی انصاریان سرانجام در سال 1391 و در سن 35 سالگی با پیراهن شاهین بوشهر از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

انصاریان به مانند دیگر بازیکن پرسپولیسی پژمان جمشیدی، پس از بازنشستگی از فوتبال روی به بازیگری و حرفه سینما آورد و در بسیاری از مجموعه های تلویزیونی و سینمایی به بازی مشغول شد. اولین بازی وی در مجموعه های تلویزیونی، سکانسی کوتاه در سریال زیر آسمان شهر بود که آن سال ها وی در تیم پرسپولیس بازی می کرد. انصاریان در مورد علاقه اش به سینما این چنین می گوید:

من همیشه عاشق سینما بودم و از همان كودكی با فیلم‌هایی مثل قیصر، گوزن‌ها، دادشاه و مادر بزرگ شدم و عاشق سینما هستم. من فیلم عقاب‌ها را با محمد (برادر بزرگترش) 5 بار دیده‌ام! عاشق سعید راد بودم. فیلم عروس یكی دیگر از فیلم‌هایی بود كه چندبار دیده‌ام. پدرم هم فیلم‌های وسترن دوست داشت و بعدش هم دوره فیلم‌های فردین بود و ما با همه این فیلم‌ها بزرگ شدیم و عشق بازیگری همیشه در من وجود داشت.

 از جمله فعالیت های علی انصاریان در حوزه سینما و تلویزیون می توان به بازی در مجموعه کیمیا (1394)، مجموعه محکومین (1396) و فیلم های سینمایی هم چون پاداش سکوت (1385)، حس خوب زندگی (1395)، حکم تیر (1394) و فیلم کلاف ساخته شده در سال 1394 اشاره کرد.

افتخارات علی انصاریان

قهرمانی در لیگ آزادگان در دو فصل 78-1377 و 79-1378 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در لیگ برتر فوتبال ایران در فصل 81-1380 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایران در فصل 78-1377 به همراه تیم پرسپولیس تهران

نایب قهرمانی در لیک آزادگان در فصل 80-1379 به همراه تیم پرسپولیس تهران

نایب قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایران در فصل 85-1384 به همراه تیم پرسپولیس تهران

کسب مقام سوم جام باشگاه های آسیا در سال های 2000 و 2001 به همراه تیم پرسپولیس تهران

نایب قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایران در فصل 91-1390 به همراه تیم شاهین بوشهر

55. مرتضی کرمانی مقدم (1368-1366 & 1370 & 1375-1374)

مرتضی کرمانی مقدم هافبک-مهاجم دهه 60 و 70 فوتبال کشورمان و باشگاه های پرسپولیس، الغرافه قطر و کشاورز تهران بود. وی بازیکنی توانمند و قدرتی به شمار می رفت که در زمان بازیش می توانست هر خط دفاعی را آزار دهد. گل به یاد ماندنی و فوق العاده او به الهلال عربستان در نیمه نهایی جام در جام آسیا در سال 1370 هیچ گاه از یاد و خاطر هواداران تیم پرسپولیس نخواهد رفت. کرمانی مقدم متولد تیرماه 1344 در خرم آباد بوده که در تهران بزرگ شده است. مرتضی نیز به مانند بسیاری از فوتبالیست های این دهه، فوتبالش را از زمین های خاکی و فوتبال گل کوچیک آغاز کرده است. در نوجوانی عضو تیم نفت و شاگرد «عارف سید علیخانی» بود و پس از آن نیز راهی تیم پاس شد که سرمربی گری آن را «مهدی مناجاتی» برعهده داشت. اولین باشگاهی حرفه ای مرتضی کرمانی مقدم، بنیاد شهید بود که وی در سال 1364 به عضویت این باشگاه درآمد و به مدت دو سال در این تیم توپ می زد. 43 بازی و 17 گل زده در بنیاد شهید سبب شد تا در سال 1366، کرمانی مقدم به پیشنهاد دوست و بچه محل خود «محمد پنجعلی» به پرسپولیس ملحق شود. کرمانی مقدم خودش درباره حضورش در پرسپولیس می گوید:

محمد پنجعلی من را به پرسپولیس برد. چند بار در تیم محله‌مان در كنار ما بازی كرد و از بازیم خوشش آمد. می‌گفت بعد از سربازی من‌ را به پرسپولیس می‌برد. یك بار هم در همان دوران با پرسپولیس وقت؛ كه تمام بازیكنانش را به همراه داشت بازی كردیم؛ با بازیكنانی همانند حمید درخشان، شاهرخ بیانی كه برای پرسپولیس بازی می‌كرد، علی پروین، كاظم سیدعلیخانی و ناصر محمدخانی. آن ها را دو بر یك بردیم. هر دو گل تیم‌مان را به ثمر رساندم و همان جا بود كه پروین از بازی من خوشش آمد.

اولین بازی این هافبک - مهاجمِ توانمند در پرسپولیس، برابر نیروی زمینی بود که سرخ ها آن بازی را با حساب 2-1 به سود خود به پایان بردند. کرمانی مقدم در مورد اولین بازی خود در پرسپولیس هم این چنین می گوید:

بنیاد شهید رضایت‌نامه من را برای بازی در پرسپولیس صادر نمی‌كرد. در نهایت رضایت داد و من هم اولین بازی رسمی خودم را برابر نیروی زمینی انجام دادم. دو بر یك بردیم. در آن بازی كفش نداشتم. كفش‌های «صالح‌نیا» بدنساز پرسپولیس  را گرفتم كه چند شماره برایم بزرگ بود. مجبور شدم چند تا جوراب بپوشم و برای همین هم دَم كرده بودم.

مرتضی کرمانی مقدم پس از دریافت رضایت نامه اش از بنیاد شهید، شماره 8 پرسپولیس را پوشید که پیش از آن بر تن «ناصر محمدخانی» از بازیکنان تکنیکی و پابه توپ آن دوران فوتبال کشورمان بود. داستان شماره هشت های معروف پرسپولیس نیز به نوعی از خود کرمانی مقدم شروع شد و او را می توان اولین جنجالی پرسپولیسی ها در این پیراهن دانست. شماره ای که در مقطعی که وی پس از جداییش از پرسپولیس به فوتبال قطر رفته بود، به مجتبی محرمی واگذار شد و به گفته خود کرمانی مقدم، پس از بازگشتش به ایران و پرسپولیس در سال 70 محرمی آن پیراهن را به او پس نداد. خود کرمانی مقدم در مورد شماره 8 های پرسپولیس نظر خواندنی و جالبی دارد.

اصلا هر بازیكنی كه پیراهن شماره هشت پرسپولیس را می‌پوشد، شرور می‌شود. این جریان هم از من شروع شد. ناصر محمدخانی مظلوم بود. شرور شماره یك هم مجتبی بود. من هم شرور شماره دو بودم. این را همه می‌گفتند. بعدی‌ها به اندازه ما شرور نبودند. امیدوارم این پیراهن بعد از علی كریمی به تن كسی برود كه لیاقتش را دارد؛ چرا كه روزگاری ناصر محمدخانی آن را می‌پوشید.

زوج کرمانی مقدم و پیوس در آن سال ها در تیم پرسپولیس، تداعی‌کننده خاطرات بسیار خوشی برای هواداران سرخ دل پرسپولیسی بود که شاید تا سال ها دیگر آن خاطرات تکرار نشود. مرتضی کرمانی مقدم پس از دو فصل بازی در پرسپولیس و انجام 36 بازی و 12 گل زده، در سال 1368 پرسپولیس را به مقصد بازی در فوتبال قطر ترک گفت و پس از یک سال و نیم بازی در تیم الغرافه، مجدد در سال 1370 به تیم محبوبش برگشت. بازگشت رویایی مرتضی کرمانی مقدم در سال 70 به پرسپولیس از یاد هیچ هوادار این تیم نخواهد رفت، زیرا مرتضی یکی از مهم ترین گل های تاریخ دوران ورزشیش را در این سال و در رقابت های آسیایی به ثمر رساند. در نیمه نهایی رقابت های جام در جام باشگاه های آسیا، تیم پرسپولیس در یک بازی سنگین و البته پر برخورد، توانست با پاس فرشاد پیوس و گل کرمانی مقدم با نتیجه یک بر صفر الهلال را شکست دهد و به فینال این مسابقات صعود کند. مرتضی در مورد گلش به الهلال و خاطرات آن بازی می گوید:

یک روز قبل از بازی رفت در عربستان، در برخوردی که در تمرینات با وحید قلیچ داشتم، دچار آسیب دیدگی شدم و بازی رفت را از دست دادم. من نتوانستم بازی کنم و ناصر محمدخانی به جای من بازی کرد. مربی برزیلی الهلال برای بازی برگشت، تیم ما را به خوبی آنالیز كرده بود. او در مصاحبه‌هایش بعد از بازی گفت، پرسپولیس را به خوبی می‌شناخته ولی نمی‌داند این شماره یازده (كرمانی مقدم) از كجا آمده است؟ راست هم می‌گفت چون در عربستان بازی نكرده بودم. گلی كه در حضور 120 هزار نفر وارد دروازه‌ الهلال كردم را هرگز از یاد نمی‌برم. آن بهترین گل فوتبالم بود. از خوشحالی مردم و آن 120 هزار نفر، بسیار لذت بردم. واقعا بهترین گلی بود كه زدم. آن گل تاریخی بود.

پس از دو بازی نیمه نهایی و در 26 مهرماه سال 1370، شاگردان علی پروین در دیدار فینال به مصاف المحرق بحرین رفتند. دیدار رفت با نتیجه تساوی بدون گل به پایان رسید، اما دیدار برگشت در آزادی با برتری 1 بر 0 پرسپولیس خاتمه یافت تا سرخپوشان در این رقابت ها به قهرمانی برسند. محمد حسن انصاری فرد روی یک ضربه آزاد، تک گل پرسپولیس را در آن بازی به ثمر رساند. مرتضی کرمانی مقدم پس از قهرمانی در مسابقات جام در جام آسیا، مجددا پرسپولیس را به مقصد باشگاه الغرافه ترک گفت و سه سال از دوران ورزشیش را در این تیم قطری سپری کرد. در سال 1374 کرمانی مقدم به پرسپولیس برگشت و این بار تنها یک سال در این تیم مشغول به بازی شد که همین یک سال، یکی از جنجالی ترین سال های بازی او به شمار می رود. در آن سال هدایت پرسپولیس بر عهده مربی سرشناسِ یوگسلاو این تیم، «استانکو» بود. در دربی شماره 41 و در تاریخ 8 دی 1374 دو تیم پرسپولیس و استقلال در لیگ پنجم آزادگان به مصاف هم رفتند که این بازی در نهایت با نتیجه مساوی بدون گل همراه بود.

از اتفاقات جنجالی آن دیدار، تعویض کرمانی مقدم با علی دایی بود که این تعویض، با ناراحتیِ بی حد و حصر  و واکنشِ شدید و عجیبِ هافبک-مهاجمِ سرخپوشان همراه بود. به گفته مرتضی، تعویض او نه با نظر سرمربیِ پرسپولیس استانکو پوکله‌پوویچ، بلکه با نظر مستقیمِ دستیار آن زمانِ استانکو یعنی حمید درخشان صورت پذیرفت و در شرایطی که او خوب بازی می کرد این تعویض، یک تعویض اشتباه بوده است. به گفته کرمانی مقدم، استانكو پيش از این داربی دو هفته‌ ايران نبود و شب پيش از بازی به تهران بازگشت، در نتیجه قبل از مسابقه همۀ تمرين‌ها زير نظر حميد درخشان برگزار شده بود. منصور پورحیدری فقيد سرمربی استقلال آن زمان بود و در مصاحبه‌هايش ‌گفته بود: "اگر كرمانی‌مقدم را مهار كنيم، مشكل حل است." به گفته کرمانی مقدم زنده یاد پورحیدری پاشازاده و جواد زرينچه را مامور مهار وی كرده بود و آنها در جريان بازی هرگز نفوذ نمی کردند. به زعم مرتضی او بسيار خوب بازی کرده بود، ولی فرشاد پیوس ضعيف كار می‌كرد و فرصت‌های زيادی را هم از دست داده بود.

در نیمۀ دومِ داربی کرمانی با علی دایی که به تازگی از کمند مصدومیت رها شده بود تعویض شد. ظاهراً مرحوم پورحیدری هم بعدتر گفته بود: "كرمانی كه بيرون رفت، خيال‌مان راحت شد." پس از تعویض کرمانی نفوذهای زرينچه و پاشازاده با شدت آغاز شد. پاشازاده حتی گلزنی هم كرد كه آفسايد اعلام شد، ولی چون مرتضی از شدتِ ناراحتی به رختكن رفته بود، آن صحنه را نديد. در حقیقت به دلیل این که او در رختكن بود و بسیار ناراحت هم بود، ديگر ادامۀ بازی را نديد! خودش این طور تصریح می کند:

از تعويضم با علی دايی هرگز ناراحت نبودم. اصلا اين حرف‌ها نبود. بازی با استقلال برايم حساسيت و اهميت داشت. دوست داشتم گلزنی كنم و برنده باشيم. بعدها به من گفتند، اين درخشان بود كه به استانكو ‌گفت تعويضم كند.

 لازم به ذکر است که در جریان شکست 1-3 پرسپولیس برابر استقلال در داربی رفتِ آن فصل، تک گل سرخپوشان را همین مرتضی کرمانی مقدم در حضوری یک نیمه ای و در دقیقۀ 49 آن مسابقه به ثمر رسانده بود. رسانه های آن روزها از امیر عابدینی خواستند به دلیل حرکت جنجالی کرمانی مقدم او را تنبیه کنند و در آخر آن فصل، مرتضی به ناچار راهی تیم کشاورز شد تا فوتبال خود را در آن تیم ادامه دهد.

کرمانی پس از دو سال بازی در تیم کشاورز در سال 1377 و در سن 33 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در عرصه ملی، مرتضی کرمانی مقدم در طول پنج سال حضورش در تیم ملی، 24 بار پیراهن تیم ملی فوتبال کشورمان را بر تن کرد و موفق به زدن 3 گل ملی نیز شد. وی در تورنمنت های مهمی هم چون جام ملت های آسیا در سال 1988 و رقابت های آسیایی پکن در سال 1990 شرکت کرده که در بازی های آسیایی پکن به همراه تیم ملی کشورمان، عنوان قهرمانی آسیا را به دست آورده است. از خاطرات تلخ کرمانی مقدم در تیم ملی نیز، می توان به جام ملت های 1992 هیروشیمای ژاپن اشاره کرد که موجبات محرومیت یک ساله او به همراه فرشاد پیوس و مجتبی محرمی از رقابت های ملی را در پی داشت. کرمانی مقدم پس از بازنشستگی از بازیگری رو به مربی گری آورد و به عنوان دستیار در کادر فنی تیم هایی نظیر ابومسلم، پیکان، ذوب آهن، خونه به خونه، راه آهن و سیاه جامگان حضور داشته است.

افتخارات مرتضی کرمانی مقدم

قهرمانی در رقابت های آسیایی پکن در سال 1990 به همراه تیم ملی فوتبال ایران

کسب مقام سوم جام ملت های آسیا در سال 1988 به همراه تیم ملی فوتبال ایران

قهرمانی در رقابت های جام در جام آسیا در سال 1370 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام باشگاه های تهران در سال های 1367 و 1368 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام حذفی ایران در فصل 67-1366 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در رقابت های لیگ قطر به همراه تیم الغرافه

کسب عنوان بهترین بازیکن خارجی لیگ قطر به همراه تیم الغرافه

54. علیرضا امامی فر (1379-1373 & 1384-1382)

علیرضا امامی فر متولد شهریور ماه 1353 در شهر شیراز است و در سال های بازیگریش در پست دفاع و هافبک به میدان می رفت. امامی فر قابلیت بازی با هر دو پای خود را به خوبی داشت و از بازیکنان تاثیرگذار باشگاه پرسپولیس در دهه 70 محسوب می شد که به همراه این تیم افتخارات فراوانی را به دست آورده است. علیرضا امامی فر که دوستی بسیار نزدیکی نیز با اسطوره پرسپولیسی ها علی کریمی دارد، فوتبالش را در 15 سالگی و از جوانان پرسپولیس شروع کرد. وی به مدت 5 سال و تا 20 سالگی در تیم جوانان پرسپولیس مشغول به بازی بود تا اینکه در سال 1373 به تیم اصلی باشگاه راه پیدا کرد. دوره اول حضور علیرضا در پرسپولیس 6 ساله بود که این بازیکن در این مدت توانست به پنج قهرمانی (چهار قهرمانی لیگ و یک قهرمانی حذفی) دست پیدا کند تا از بازیکنان نسل طلایی دهه 70 پرسپولیس و یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ این باشگاه، به حساب آید.

پس از شش سال موفق در پرسپولیس، امامی فر به زادگاهش شیراز و تیم فجر شهید سپاسی پیوست و به مدت یک سال در این تیم بازی کرد. در سال 1380 علیرضا امامی فر راهی فوتبال اروپا و باشگاه شارلوا در کشور بلژیک شد و دو فصل را در ترکیب این تیم گذراند. علیرضا که در پست دفاع راست در این تیم بازی می کرد، در همان فصل اول حضورش در شارلوا دچار مصدومیت سخت و شکستگی از ناحیه پا شد و به گفته خودش، همان مصدومیت سبب شد تا تیم ملی را از دست بدهد. پس از 16 بازی و دو گل زده و دورانی ناموفق در این تیم بلژیکی، امامی فر در سال 1382 مجددا به پرسپولیس برگشت و تا سال 1384 در این تیم مشغول به بازی شد.

امامی فر در دو سال پایانی حضورش در پرسپولیس، موفقیت آن چنانی کسب نکرد تا پس از انجام 28 بازی و دو گل زده، پرونده هشت ساله حضور وی در پرسپولیس بسته شود. مقصد بعدی امامی فر، تیم کم نام و نشانِ آرمین تهران بود که وی به مدت یک فصل در این تیم بازی کرد. این بازیکن پس از آن راهی تیم شهرداری ماهشهر شد و در سن 36 سالگی با پیراهن این تیم از میادین فوتبال اعلام بازنشستگی و خداحافظی کرد. این هافبک شیرازی فوتبال کشورمان در طی دو سال عضویت در تیم ملی فوتبال ایران، در 35 بازی ملی حضور داشت که موفق به زدن یک گل ملی نیز شده است. ضمن این که او یکی از بازیکنان ترکیب اصلی تیم ملی، در رقابت‌های جام ملت‌های آسیا در سال 2000 در کشور لبنان بوده است. پس از خداحافظی از مستطیل سبز، امامی فر نیز به مانند بسیاری از هم دوره ای های خود، رو به مربی گری آورد.

وی در تیم هایی هم چون برق شیراز و پارسه سرمربی گری کرد و در تیم هایی نظیر پرسپولیس، خونه به خونه، نفت تهران و سپیدرود به عنوان دستیار سرمربی در کادر فنی این تیم ها حاضر بوده است. از میان تیم های ذکرشده، دوره سرمربی گری امامی فر در تیم پارسه بسیار موفقیت آمیز بود و در طول دو سال هدایت پارسه، تیمی که هیچ کس امید به ماندن آن در لیگ دسته یک، در آن زمان نداشت، در لیگ یک نگه داشت. علیرضا امامی فر به مانند دوست صمیمیش، علی کریمی منتقد مدیریت و وضع فعلی فوتبال ایران بوده و معتقد است که فوتبال ایران از لحاظ اخلاقی، فنی و مالی مریض است. امامی فر در بازی دوستانه پیشکسوتان میلان ایتالیا و پرسپولیس تهران که در 7 آذر 1392 در ورزشگاه آزادی انجام شد و با برد 3-1 میلان همراه بود، زننده تنها گل پرسپولیسی ها در این بازی دوستانه بود.

افتخارات علیرضا امامی فر

 قهرمانی در لیگ آزادگان در چهار فصل 74-1373، 75-1374، 78-1377 و 79-1378 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام حذفی ایران در فصل 78-1377 به همراه تیم پرسپولیس تهران

کسب مقام سوم جام باشگاه های آسیا در فصل 2000-1999 به همراه تیم پرسپولیس تهران

53. حامد کاویانپور (1381-1377 & 1385-1382)

پرسپولیسی ها حامد کاویانپور را بیشتر با شوت های محکم، تکنیک بالا و تکل های بی نقصش به یاد می آورند. هافبکی که در زمان بازیش برای سرخ ها، هر آن چه در وجودش بود را در زمین می گذاشت و یکی از بازیکنان متعصب و دوست داشتنی تاریخ این باشگاه، از دید طرفداران ارتش سرخ به حساب می آید. چه در زمان بازی و چه پس از خداحافظی از فوتبال، ارتباط صمیمی با علی کریمی داشت و در بسیاری از گردهمایی ها و یا بازی های دوستانه، این دو چهره دوست داشتنی باشگاه پرسپولیس همواره در کنار یکدیگر دیده می شوند. سوپرگل این بازیکن در شهرآورد شماره 56 و در بهمن ماه 1382 به پرویز برومند که پرسپولیس با گل او بازی 1-0 باخته را با تساوی 1-1 عوض کرد و هم چنین گل به یادماندنی این بازیکن به تیم الهلال و دروازه بان مشهور این تیم، محمد الدعایه در اسفندماه 1379 که با برتری 3-1 سرخ ها بر نماینده پر قدرت عربستان همراه بود، هیچ گاه از خاطر هواداران فوتبال پاک نخواهد شد. حامد کاویانپور متولد آذرماه 1357 در شهرستان نورِ استان مازندران است. این هافبک شمالی کشورمان سابقه بازی در تیم‌های پرسپولیس تهران، الوصل، قیصریه اسپور ترکیه و استیل‌آذین را در کارنامه ورزشی خود دارد. حامد کار خود را در 17 سالگی از جوانان مقاومت مشهد شروع کرد و پس از دو سال بازی در این تیم راهی جوانان پرسپولیس شد. پس از یک سال بازی در جوانان باشگاه، کاویانپور در سال 1377 به تیم اصلی پرسپولیس راه پیدا کرد.

در همان ابتدای کار و در بازی برابر الزورای عراق، حامد شماره 7 پرسپولیس را پوشید که پیش از آن بر تن اسطوره بزرگ این تیم، علی پروین بود. هر چند بعدها خود کاویانپور از پوشیدن این شماره امتناع کرد و 11 پرسپولیس را در میادین مختلف بر تن می کرد. کاویانپور در مورد شماره پیراهن های خود در پرسپولیس می گوید:

وقتی از جوانان به تیم اصلی آمدم، در اولین بازی ام مقابل الزورای عراق 7 پوشیدم. من در پرسپولیس با 7 شروع کردم. من بازیکن جوانی بودم. دیدم یکسری صحبت ها می شود و می گویند، قرار بوده این شماره دست نخورد. من هم رفتم پیش آقای عابدینی و گفتم دوست ندارم بی احترامی شود. گفتم علی پروین بزرگ باشگاه ماست و نمی خواهم این قضیه گردن من باشد. بعد طی هماهنگی با باشگاه، گفتم شماره 11 را می خواهم و دو سال هم 10 را پوشیدم. پس از آن که 10 را پوشیدم، یک سال بعد با پرسپولیس قهرمان لیگ شدم. در تیم بگوویچ هم شماره 8 را می پوشیدم. یک جورایی تمام شماره های بزرگان پرسپولیس را پوشیده ام. از 8 که برای مجتبی محرمی و کرمانی و کریمی و ناصر محمدخانی بود تا 10 که به آقایان بهزادی و دایی تعلق داشت؛ 7 هم که برای علی آقا بود.

کاویانپور در سال های حضورش در پرسپولیس بازیکن موفقی به شمار می رفت و دوران موفقی را در پرسپولیس سپری کرد. تکنیک بالا، بازیسازی عالی و قدرت دریبلینگ فوق‌العاده که حامد داشت، باعث ایجاد سرعت و قدرت در خط هافبک تیم پرسپولیس در آن سال ها شده بود. کاویانپور همراه با کریمی دروان باشکوهی را در خط هافبک این تیم به وجود آورده بود. این هافبک خلاق شمالی پرسپولیس در طی سال های 1380 و 1381 مورد توجه چند باشگاه انگلیسی از جمله بولتون، نیوکاسل و ریدینگ قرارگرفت اما با مخالفت مسئولین وقت پرسپولیس، نتوانست قراردادی را با این باشگاه‌ها امضاء کند. در اولین دوره لیگ برتر فوتبال ایران که با قهرمانی پرسپولیس در فصل 81-1380 به اتمام رسید، حامد کاویانپور در آن فصل به عنوان بهترین بازیکن لیگ ایران شناخته شد. بازه زمانی اول حضور کاویانپور در پرسپولیس، چهار سال طول کشید و این بازیکن در این مدت در 110 بازی با پیراهن پرسپولیس به میدان رفت و موفق به زدن 8 گل نیز شد. ضمن این که حاصل حضور چهار سال کاویانپور در جمع سرخ های پایتخت، کسب چهار جام باارزش از جمله دو قهرمانی لیگ آزادگان، یک قهرمانی لیگ برتر و یک قهرمانی جام حذفی ایران بوده است. این بازیکن در تیر ماه 1381 با ثبت قراردادی یک ساله به باشگاه الوصل امارات پیوست و یک سال بعد مجددا به باشگاه پرسپولیس ملحق شد.

کاویانپور در دوره دوم حضورش در پرسپولیس و در تیم چند دسته «وینگو بگوویچ» دارای افت محسوسی شد و از آن کاویانپوری که هواداران از او انتظار داشتند، فاصله معناداری گرفته بود. تنها مقام قابل توجه پرسپولیس و کاویانپور در بازه زمانی دوم این بازیکن، تنها نایب قهرمانی در جام حذفی ایران در فصل 85-1384 بود. این بازیکن در سال 1385 پرسپولیس را ترک و راهی کشور ترکیه و باشگاه قیصریه اسپور شد. پس از دورانی ناموفق و پرحاشیه در فوتبال ترکیه، در سال 1386 و بازگشت به ایران، راهی تیم تازه تاسیس استیل آذین شد و به مدت دو فصل در این تیم به بازی مشغول گشت و سرانجام در 32 سالگی با پیراهن این تیم از دنیای بازیگری خداحافظی کرد. در عرصه ملی، اما آمار کاویانپور قابل تامل است و او در ظرف تنها چهار سال حضور در تیم ملی، آمار 53 بازی ملی را به خود اختصاص داده که یک گل ملی نیز در کارنامه ورزشی وی به ثبت رسیده است. اولین بازی ملی این بازیکن نیز در برابر امارات در شهریور 1376 انجام شد و یکی از بازیکنان اصلی تیم ملی ایران در بازی‌های مقدماتی جام جهانی فوتبال 2002 بود. گفتنی است، در دو دوره جام ملت های آسیا در سال های 2000 و 2004 حامد کاویانپور با شماره 7 در ترکیب تیم ملی فوتبال کشورمان، اعزامی به آن رقابت ها حضور داشت.

افتخارات حامد کاویانپور

قهرمانی در لیگ آزادگان در دو فصل 78-1377 و 79-1378 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در لیگ برتر فوتبال ایران در فصل 81-1380 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام حذفی ایران در فصل 78-1377 به همراه تیم پرسپولیس تهران

نایب قهرمانی در لیگ آزادگان در فصل 80-1379 به همراه تیم پرسپولیس تهران

نایب قهرمانی جام حذفی ایران در فصل 85-1384 به همراه تیم پرسپولیس تهران

کسب مقام سوم جام باشگاه های آسیا در سال های 2000 و 2001 به همراه تیم پرسپولیس تهران

52. محسن عاشوری (1376-1366)

در سال‌های آخری که علی پروین سرمربی پرسپولیس بود، یک بار در مصاحبه‌ای گفت:

اگر من و محسن عاشوری هنوز بازی می‌کردیم، آقای گل لیگ هر سال از پرسپولیس میومد بیرون!

هم تیمی هایش در طول یک دهه حضورش در پرسپولیس به او لقب «کارگردان» را داده بودند؛ چرا که محسن عاشوری به نوعی طراح و بازیساز بیشتر بازی های پرسپولیس در دهه های 60 و 70 بوده است. محسن عاشوری متولد دی ماه 1343 در نوشهرِ مازندران است. عاشوری در دوران بازیگری در پست وینگر چپ به میدان می رفت و سابقه بازی در باشگاه های پرسپولیس و الغرافه را در کارنامه خود دارد. پاس های بی نقص عاشوری در زمان بازیش به فرشاد پیوس، هنوز در یاد و خاطر هواداران قدیمی پرسپولیس به خوبی نقش بسته است. هر چند که نسل جوان از محسن عاشوری، بیشتر تصویر یک مربی در تیم های پایه پرسپولیس و یا دستیار سرمربی در تیم هایی هم چون پیکان، پاس همدان، بزرگسالان پرسپولیس و سپیدرود را دارند. محسن عاشوری در سال 1366 و در 23 سالگی به پرسپولیس پیوست و به جز فصل 72-1371 که به صورت قرضی راهی تیم الغرافه قطر شده بود، تا پایان دوران بازیگریش در پرسپولیس بازی کرد و با پیراهن این تیم از میادین فوتبال خداحافظی کرد. محسن عاشوری در نزدیک به یک دهه حضور در پرسپولیس، در 179 بازی با پیراهن این تیم در رقابت های مختلف شرکت کرده و موفق به زدن 20 گل نیز برای سرخ پوش ها شده است. عاشوری از آخرین نسل از فوتبالیست های دهه شصت و اوایل دهه هفتاد در آن سال های بود که به عنوان لژیونر از پرسپولیس راهی فوتبال قطر شده بود. عاشوری در مورد حضورش در فوتبال قطر و باشگاه الغرافه می گوید:

من تقریبا جزو آخرین نفرات از آن گروهی بودم که به قطر رفتند و آنجا بازی کردند. قبل از من ناصر محمدخانی، چنگیز، قلعه‌نویی، نامجومطلق، قایقران، پیوس و پنجعلی هم رفته بودند قطر. بعد از من یک فصل مرتضی کرمانی رفت و بعد از آن بازیکنان ایرانی دیگر به این کشور نرفتند تا این یکی دو سال اخیر که تیم‌های قطری سهمیه آسیایی‌شان را از بین بازیکنان ایرانی جذب می‌کنند. آن ها بازیکنان خارجی‌ خود را از کشورهای دیگر می‌گیرند اما با اینکه ارتباط خوبی با ایرانی‌ها ندارند سهمیه آسیایی‌ آن ها بیشتر از کشور ایران است.

از سمت راست: امیر افتخاری، محسن عاشوری و مرحوم سیروس قایقران

پس از یک فصل بازی در الغرافه، عاشوری در سال 1372 به پرسپولیس برگشت و تا سال 1376 در این تیم توپ می زد. محسن عاشوری از بازیکنان پرافتخار باشگاه پرسپولیس نیز به حساب می آید به طوری که با این تیم موفق به کسب 8 جام با ارزش شده که مهم ترین آن ها، قهرمانی در رقابت های جام در جام آسیا در فصل 91-1990 بوده است. این هافبک بازیساز پرسپولیسی در سال 1376 و در سن 33 سالگی با پیراهن پرسپولیس از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. عاشوری 12 بازی ملی نیز در کارنامه خود داشته و در ترکیب تیم ملی فوتبال کشورمان در رقابت های جام ملت های آسیا در سال 1992 شرکت داشته است. مهم ترین افتخار ملی محسن عاشوری به بازی های آسیایی 1990 پکن برمی گردد که این بازیکن با حضور در ترکیبِ اعزامی تیم ملی فوتبال کشورمان به آن رقابت ها، موفق به قهرمانی در این بازی ها و کسب مدال طلا شده است. محسن عاشوری از سال 1380 تا 1386 در تیم های زیر 20 و 23 سال پرسپولیس مربی گری کرد و پس از آن در تیم هایی هم چون پاس همدان، پیکان، بزرگسالان پرسپولیس و خونه به خونه به عنوان دستیار در کادر فنی این تیم ها حاضر بوده است. محسن عاشوری در تاریخ 18 آذر 1390 پس از کناره گیری حمید استیلی، به طور موقت به عنوان سرمربی پرسپولیس انتخاب شد. وی هم اکنون به عنوان سرمربی در تیم خوشه طلایی در لیگ دسته دوم فوتبال کشورمان در حال فعالیت است.

افتخارات محسن عاشوری

قهرمانی در رقابت های آسیایی پکن در سال 1990 به همراه تیم ملی فوتبال ایران

قهرمانی در رقابت های جام در جام آسیا در سال 1370 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در لیگ آزادگان در سال های 1374 و 1375 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام حذفی ایران در دو فصل 67-1366 و 71-1370 به همراه تیم پرسپولیس تهران

قهرمانی در جام باشگاه های تهران در سال های 1367، 1368 و 1369 به همراه تیم پرسپولیس تهران

نایب قهرمانی در لیگ آزادگان در سال های 1369، 1371 و 1372 به همراه پرسپولیس تهران

کسب مقام سوم جام باشگاه های آسیا در فصل 97-1996 به همراه تیم پرسپولیس تهران

51. ناظم گنجاپور (1351-1347)

شاهین بلندپرواز، بلندبالا، مردِ اولین‌ها و آخرین‌ها؛ در اوایل اسفندماه سال 1391، زمانی که بازی‌های جام جهانی کشتی در تهران برگزار می‌شد، تیم ملی کشتی آزاد ایران به مصاف آمریکا رفت و با نتیجه قاطع 1-6 به پیروزی رسید. تمامیِ حواس‌ها به «لاری جونز» سرمربی تیم ملی آمریکا و قهرمان سال 1991 جهان و «ریچارد بندر» مدیر اجرایی فدراسیون کشتی این کشور بود که در حال مخابره گزارش‌های بسیار مثبت و با احساسی از اتفاقات تهران اعم از میزبانی فوق‌العاده ایران، رفتار عالی و میهمان‌نوازانه تماشاگران ایرانی و مبارزه‌های جوانمردانه کشتی‌گیران ایرانی به آمریکا بودند. آن روز استادیوم دوازده‌هزارنفری آزادی که بیش از حد و گنجایشِ واقعیِ آن پر شده بود و پانزده‌هزار نفر تماشاگر نشسته و ایستاده را به خودش می‌دید، یک میهمان غیرمنتظره در حمایت از تیم ملی کشتی کشورمان داشت، یک‌ میهمان خارج از کشتی، میهمانی فوتبالی: ناظم گنجاپور، مهاجم سال‌های دور باشگاه‌های شاهین و پرسپولیس. گنجاپور پس از نظاره نمودن درخشش و پیروزی‌های پیاپی کشتی‌گیران آزادکار کشورمان برابر رقبای سرشناس آمریکایی، ورزشگاه آزادی را ترک گفت و در حین بازگشت به منزل، در حدود یک ماه مانده به تولد 70 سالگی‌اش، چشم از جهان فروبست.

این واپسین تصویر شاهین بلندپرواز سال‌های دور فوتبال ایران از زندگی بود. این مقدمه ای بر یکی از بنیان گذاران فقید باشگاه پرسپولیس است که به نوعی مردِ اولین ها در این تیم محسوب می شود. ناظم گنجاپور متولد فروردین ماه 1322 در شهر اهواز است. او به همراه محراب شاهرخی و اکبر افتخاری سه تفنگداری بودند که متولد یک شهر (اهواز) بوده و در یک مدرسه درس می خواندند و البته هر سه به تیم ملی هم رسیدند. گنجاپور فوتبالش را از کلوب شنا اهواز شروع کرد و پس از آن در سال 1343 به تیم شاهین پیوست. سه سال حضور موفق در شاهین باعث شد تا گنجاپور در اوج جوانی به عنوان یکی از بازیکنان کلیدی این تیم محبوب و صاحب نام شناخته شود. آن هم در تیمی به مانند شاهین که در آن سال ها، ستارگانی هم چون حمید شیرزادگان، همایون بهزادی و حسین کلانی از چهره های سرشناس این تیم به حساب می آمدند.

از سمت راست: مرحوم صفر ایرانپاک، علی پروین، محمود خوردبین و مرحوم ناظم گنجاپور

24 تیر 1346 روزی تاریخی برای باشگاه شاهین و فوتبال کشورمان به حساب می آید. در این روز و در بازی دو تیم شاهین و تهرانجوان، در حالی که تهرانجوان با اخراج یکی از بازیکنانش، 10 نفره به بازی ادامه می داد، این ناظم گنجاپور مهاجم 190 سانتی متری شاهین بود که توانست در ظرف کمتر از 10 دقیقه (دقایق 63 تا 71) در این بازی هت تریک کند و شاهین را برنده این بازی کند. اما پس از پایان این بازی، اتفاق تلخی روی داد و پروانه باشگاه شاهین لغو شد تا به نوعی سه گل ناظم گنجاپور، آخرین گل های این مهاجم اهوازی برای تیم شاهین باشد. پس از انحلال شاهین، گنجاپور به همراه سایر بزرگان و ستارگان شاهین، باشگاه پرسپولیس را بنا نهاد. بازیکنی که آخرین گل شاهین را در سال 1346 به ثمر رسانده بود، باز هم تاریخساز شد. او در پرسپولیس «مرد اول» بود چرا که علاوه بر زدن نخستین گل رسمی تاریخ باشگاه پرسپولیس، بعدتر در 13 مرداد سال 1348 و شهرآورد شماره 3، موفق شد اولین گل تاریخ پرسپولیس در دربی ها را نیز به ثمر برساند.

گفتنی است سومین شهرآورد این دو تیم ریشه دار و قدیمی فوتبال کشورمان با نتیجه 3-1 به سود تیم تاج، پایان پذیرفت. مدت زمان حضور این مهاجم سرشناس و قدیمی فوتبال کشورمان در پرسپولیس، بیش از چهار سال طول نکشید و در سال 1351 وی پرسپولیس را به مقصد پاس ترک گفت. پس از یک سال بازی در تیم پاس، ناظم گنجاپور در سال 1352 و در سن 29 سالگی با پیراهن این تیم، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در رده ملی و جلوی نام ناظم گنجاپور، فقط عدد 1 دیده می شود که بیانگر تنها بازی او در تیم ملی فوتبال ایران در سال 1346 است. آن یک بازی هم به رقابت های جام اکو و بازی مقابل تیم پاکستان برمی گردد که ناظم در آن بازی گلی به ثمر نرساند. ناظم گنجاپور پس از بازنشستگی از فوتبال به مربی گری روی آورد و پیش از انقلاب هدایت تیم فوتبال شهباز، که پیش از آن نیز آلن راجرز سرشناس هدایتش را برعهده داشت، عهده دار شد و توانست این تیم را با یک امتیاز کمتر، نسبت به پرسپولیس به مقام سوم برساند. از زنده یاد ناظم گنجاپور همواره به عنوان اسوه اخلاق و ادب یاد می شود؛ مردی که با وجود همه بی مهری های روزگار هرگز خم به ابرو نیاورد و هیچ وقت گلایه و شکایتی و یا سهام خواهی از پرسپولیس و شاهین نداشت و نخواست.

افتخارات ناظم گنجاپور

قهرمانی در جام منطقه‌ای فوتبال ایران در سال 1350 به همراه تیم پرسپولیس تهران

زننده اولین گل رسمی تاریخ باشگاه پرسپولیس

زننده اولین گل تاریخ دربی ها برای پرسپولیس در شهرآورد سوم سرخابی ها در سال 1348

زننده آخرین گل تیم شاهین در برابر تهرانجوان در 24 تیر سال 1346

 

بخش اول معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه پرسپولیس تهران

تاثیرگذارترین بازیکنان تاریخ باشگاه استقلال

مروری بر بازیکنان تاثیرگذار تاریخ باشگاه استقلال؛ پادشاهانِ فوتبال، سربازانِ تاج! (بخش اول)

مروری بر بازیکنان تاثیرگذار تاریخ باشگاه استقلال؛ پادشاهانِ فوتبال، سربازانِ تاج! (بخش دوم)

مروری بر بازیکنان تاثیرگذار تاریخ باشگاه استقلال؛ پادشاهانِ فوتبال، سربازانِ تاج! (بخش سوم)

مروری بر بازیکنان تاثیرگذار تاریخ باشگاه استقلال؛ پادشاهانِ فوتبال، سربازانِ تاج! (بخش پایانی)