مرداب به بزرگی سپیدرود تعظیم کرد

پای آبروی گیله مردان وقتی وسط باشد،مضایقه کردن را هیچوقت نمی بخشند،تمام یک فصل را در یک پیروزی مقابل حریف قدیمی خلاصه می کنند،هیاهوی این مسابقه پر از رجز خوانی و یک سال در باد این پیروزی خوابیدن است،پس تک تک بازیکنان باید بدانند که چه روزی در انتظارشان است. بر هیچکس پوشیده نیست که دربي گیلان یکی از پر اهمیت ترین بازی های همیشگی ایران بوده است.جایی که حتی از لحاظ حساسیت به مراتب از دربي تیم های پایتخت هم فراتر رفته،آنها هم آرام تر شده اند،اما ال گيلانو هنوز جنگ است و جنگ است و جنگ،به طوری که هیچ فرقی نمی کند تیم ها کجا باشند،این دو نام وقتی کنار هم قرار بگیرند،مردم سر از پا نمی شناسند تا یک نبرد تمام عیار را از هر جنبه ای که فکر می کنید ،تماشاگر باشند.آنها در این بازی بیشتر از توانشان، از سربازانشان انتظار دارند،به اندازه‌ی تمام فصل عقربه های ساعت را می شمارند، تا سوت بازی به صدا دربیاید، توپ به جریان بیفتد و سپاه آنها در زمین به حرکت در آید. در پشت واژه ها ممکن است تصور شود،این حرف ها به دلیل بزرگ کردن این دیدار است،اما تمام اصحاب رسانه و فوتبال دوستان ایرانی به خوبی می دانند که این نیم ساعت فاصله دو شهر،در روز بازی به اندازه ی دو کشور از هم دور می شوند،حتی سر سوزن هم از هیجان و عطش این بازی بعد از سالها کاسته که نشده هیچ،بر آن افزوده هم شده است. هنوز حتی پیشکسوتان دو تیم هم روی این بازی خاص،بسیار حساس هستند و دیده می شود چه انگیزه و یادآوری هایی از پر اهمیت بودن این روز برای تیم کنونی خود می کنند،تا به آنها بفهمانند مردم چه دیدی به این رقابت دارند. تا در دل سکوها ننشسته باشی،متوجه رشت و انزلی و غیرت بر سر این بازی نمی شوی، دل دل کنان بچه قد و نیم قد تا پیر مردی که موهایش سپيد شده و صورتش چروک برداشته را حس نمی کنی،سري که بعد از بازی می خواهد ماه ها بالا گرفته شود را درک نخواهی کرد. ​​​​​​​​​​​سپیدرود که آخرین پیروزی‌اش فروردین بود با علی کریمی مقابل تراکتور در لیگ، پس از ١٥٥ روز در «گیل کلاسیکو» باز با کریمی طعم بردن را چشيد. حذف ملوان در بندرانزلی؛ داغ و جنجالی که کم مانده بود ناتمام بماند. تاريخچه ال گیلانو ٤٢ ساله است. اولین بازی‌شان اولین دوره جام حذفی بود که ملوان برد و رقبای بعدی را هم برد و به قهرمانی رسید. اینک روياى تكرار تاريخ از سمت رشت