چرا ما ایرانی ها، بعضی آدم ها رو همچون بت می پرستیم؟ چرا میزان انتقادپذیری در پایینترین حد ممکنه؟
سوالی که برام پیش اومده اینه که چرا ما ایرانیا عادت داریم، انسان ها را همچون بت بپرستیم؟ اگه عاشق یک نفر بشیم، با وجود اینکه اشتباهاتش رو میبینیم، اون رو مزیت جلوه میدیم و سریعاً در پی تاختن به منتقد برمیایم و ازونور اگه از کسی بدمون بیاد، کارای خوبشو نمیتونیم ببینیم!!!
مثلا من خودم عاشق علی کریمی هستم، ولی نمیتونم همه جا حق رو بهش بدم، جایی که ببینم اشتباه میکنه ازش دفاع نمیکنم! حتی چند مورد پیش اومده از یه نفر خوشم میومده، انقدر اشتباهات مکرر داشته، دیگه علاقه ام نسبت به طرف از بین رفته!
شاید مهمترین دلیلی که بتونم تصور کنم برای آدمایی که عاشق یک نفر هستند و هر اشتباهی هم بکنه بازم قبول نمی کنند که اشتباه کرده اینه که ما ایرانی ها نمی خوایم و نمی تونیم قبول کنیم اشتباه کردیم! نمی تونیم اعتراف کنیم در خصوص فلان شخص که همیشه ازش تمجید می کردیم اشتباه کردیم! در حالیکه قبول کردن اشتباه، می تونه موجب پیشرفت آدمیت شه!
من خودم بارها در این سایت اشتباه کردم، یا در جاهایی سوتی دادم و پس از اینکه متوجه شدم حق با مخاطب یا منتقدمه ازش تشکر کردم و این رویه باعث شده انتقادپذیر تر از گذشته و با ذهنی بازتر با مسائل برخورد کنم! هرچند چندین بار هم شده که از کوره در رفتم که این نشون میده هنوز که هنوزه در این زمینه نیاز به پیشرفت دارم!
حالا از دوستان میپرسم واقعاً چرا انتظار دارید کشورمون پیشرفت کنه در حالیکه هیچکس قبول نمیکنه اشتباه کرده؟ از ایکس درست یا غلط انتقاد میشه که با منتقدینش برخورد خوبی نداره، اما آیا کسانی که بهش انتقاد می کنند خودشون در بالاترین سطح انتقادپذیری قرار دارند؟ آیا قبول می کنند که گاهاً ممکنه اشتباه کنند؟
جالبه برام که دوستان نیز نظراتشون رو بیان کنند
